FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 25

Drie weken later.

Kermend hield ik mezelf tegen aan de muur achter me,anders zou ik omvallen. Ik spuugde bloed uit en zag er een tand bij liggen. Ik hoeste hees en veegde dan mijn bebloede lip af. Mijn wenkbrauw had een diepe snee,die gehecht zou moeten worden,dus hing de helft van mijn gezicht vol bloed. mijn rechtse oog voelde helemaal dik en pijnlijk aan. Mijn ribben waren er niet beter vanaf gekomen,er ware diep paarse vlekken over en elke beweging deed pijn. Op mijn magere buik waren sporen van verse wonden,veroorzaakt door een zakmesje. Mijn benen trilden door de uitputting,en mijn ogen wilden steeds vanzelf dicht vallen. Mijn arm waar mijn vader een tijd geleden het mes in heeft gestoken,is weer open gescheurd en is serieus dik aan het worden. Ik hoop dat de infectie niet erger word en dat ik iets krijg waardoor mijn arm eraf kan gaan rotten. Er zijn veel zieke mensen in de wereld. Sick bastards! Maar ik kan enkel tegen mezelf klagen,ik ben immers vrijwillig weggegaan van een veilig en warm huis. Maar dit is nu mijn wereld,de wereld die van het begin af aan al voor mij bestemd was. Iets anders dan dit verdien ik niet eens. Ik hinkte half tegen de muur verder,op weg naar mijn volgende bestemming die nog onbekend is. Waar ik ook heen ga,ik vind niet dat waar ik naar zoek. Misschien zoek ik ook niet dat wat ik wil vinden. Misschien moet ik vinden wat ik niet zoek,alleen zo kan ik vinden wat ik zoek. Ik snap mijn eigen gedachten nog niet eens meer,ook al klinken ze ergens vrij logisch. Misschien is mijn verstand erdoor aangetast,door dit constante geweld. Dit is vrijheid,ja,maar vrij voel ik me helemaal niet. Ik hoestte vreemd,terwijl mijn stem steeds meer weg stierf. Ik denk dat ik mijn stem aan het verliezen ben. Misschien ben ik wel ziek of is er iets met mijn stembanden. Het vuile straatleven zal er wel niet veel goeds aan gedaan hebben. Er is 1 positief ding dat ik te danken heb aan het straatleven. Ik ben niet meer bang in het donker. Ik heb dagenlang moeten overgeven van de negatieve adrealine die de fobie met zich mee brengt,maar na een lange tijd vol pijnlijke hartkloppingen en ademhalingsproblemen,is het vervaagd. Nu voel ik me redelijk goed tijdens de duisternis. Maar nu ben ik bang voor andere dingen,ook al probeer ik daar niet aan te denken. Ik mag mezelf nu niet laten hangen,ik zal vechten. Ok,dat heb ik een paar minuten geleden moeten doen en eigenlijk is het niet goed verlopen. Omdat ik geen geld heb,moet ik stelen. Omdat ik steel,krijg ik vijanden. Omdat ik vijanden heb,moet ik vechten. Omdat ik verzwakt ben,win ik niet. Kan iemand mij vertellen hoe ik dan wel moet leven? Ik heb al verschillende keren een job gaan zoeken,maar niemand wel me aannemen omdat ik er niet uit zie en omdat ik te jong ben. Dus de enige optie die overblijft is stelen en hopen dat niemand me betrapt. Ik probeer toch alleen maar mijn plaats in de wereld te vinden. Dat is het enige wat ik echt wil.
Ik veegde nog eens langs mijn bebloede kin en maakte me dan hinkend op weg naar onbekend gebied. Ik probeerde de drukke straten te vermijden,aangezien ik er niet goed uitzie. Als iemand me zo zou zien,denk ik dat ze vies zouden kijken. Ja,wat kan ik er aan doen! Ik heb geen eten,geen onderdak,geen mogelijkheid om mijn kleren te wassen en geen mogelijkheid om mezelf te wassen. Ik probeer wel eens om me te wassen in een beekje,maar echt proper is dat ook niet. Ik ben zelf al eens gebeten door een rat. Wie weet heb ik nu wel een ziekte,maar dat kan ik pas weten als ze uitbreekt. Ik voel me zo ziek...
Langzaam liet ik me lang de muur naar beneden glijden en voelde dat het pijn deed om te ademen. Ik kan zo niet meer verder. Ik ga nog dood als dit blijft verder gaan. Ik ademde kort en oppervlakkig en voelde mijn hoofdpijn erger worden. Vlekken kwamen voor mijn ogen dansen,dezelfde vlekken die ik al elke dag zie. Mijn lang en vuil haar hing in mijn ogen,maar ik had de kracht niet om mijn arm omhoog te doen. Ik keek naar mijn arm en zag hoe dun en kwetsbaar mijn dunne pols eruit zag. Ik kan mijn beenderen heel duidelijk zien,nog duidelijker als dat ik vroeger kon zien. Ik denk dat je de dikte van mijn arm kan beschrijven als de dikte van een wc rolletje. Ik wil niet eens weten hoe beenderig de rest van mijn lichaam eruit ziet. Ik voelde een zweetdruppel langs mijn slaap tot over mijn wang gaan,die uit elkaar spatte op mijn T-shirt. Nu kon ik zien dat het geen zweet was,maar een bloed druppel. Mijn ogen gingen weer vanzelf dicht en even gaf mijn lichaam het op. Ik kan me niet meer verzetten tegen de uitputting en de ondervoeding. Maar opgeven kan ik niet,nog niet. Maar... Waarom eigenlijk niet? Thomas is beter af zonder mij en ik ben nie tvan plan om hem ooit nog te zien. Mijn vader zit in de gevangenis en mijn moeder is spoorloos. Ik heb geen vrienden en geen verdere familie. Waarom zou ik eigenlijk nog moeite doen om mijn waardeloos bestaan verder te leiden? Waarom zou ik niet gewoon loslaten en opgeven? Er is niemand die me zou missen. Ik zuchtte,maar zelf dat deed pijn. Ik denk dat ik een paar ribben heb gebroken,ik kan me echt niet meer bewegen. De hoofdpijn werd zo erg dat ik voelde hoe ik langzaam in een oneindige duisternis getrokken werd. Waarom? Waarom ik? Waarom in godsnaam ik? Wat heb ik ooit verkeerd gedaan...

Reacties:

Heartbeat zei op 21 april 2011 - 20:40:
arme Billie!! en toen ik die lyrics las heb ik metteen dat liedje op mijn ipod opgezet :p Past goed bij de sfeer van het verhaal.