FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 27

Ik ben toen doodgegaan. Ja,ik ben toen echt gestorven...
Mijn hart gaf het op,ik gaf het op dat moment allemaal op. Voor mij is er geen plek in deze wereld en mijn gescheurde ziel brak in meerdere kleine stukjes. Er zijn zoveel mensen op deze aarde en iedereen leeft zijn eigen leven. Sommige halen hun dromen,sommige leven van fantasieen,sommige leven in het vuil,sommige vechten,sommigen geven op. Er is geen ontsnappen aan de wreedheid die het met zich mee brengt. Er zijn altijd mensen die al gek waren vanaf de moment dat ze geboren zijn. Sommige worden gek als ze ouder worden en realiseren dat dit niet de wereld is waarvan ze dromen. Mensen zijn eng,ze zijn wreed en gewelddadig. Zelf het liefste klein kindje op de wereld kan een monster worden als ze haar moeder van haar afnemen. We proberen allemaal onze zielenpartner te vinden,iemand waarmee we samen door het leven kunnen gaan. Maar om die partner te vinden,doen mensen de onmogelijkste dingen. Ze zouden moorden voor die ene persoon,wat op zich heel mooi is,maar uiteindelijk verkeerd zal aflopen. Sommige zoeken hun hele leven in stilte naar de partner,te bang om gekwetst te worden. En ik ben iemand die zijn partner nooit zal vinden. Misschien is dat ook niet eens waar ik achter zocht. Waar zocht ik eigenlijk naar? Wat is mijn wens? Maar dat alles is nu toch voorbij. Ik ben toen dood gegaan,daar op de koude straat. Tenminste,ik zou dood gebleven zijn als niet iemand een hartmassage deed en een ziekenwagen belde...
"Ik kom jou ook overal tegen,maar je ziet er steeds erger uit!" zei de persoon in paniek.

Een vreemd gevoel van verlossing overviel mijn uitgeputte lichaam. Ik voelde me zo licht als een veertje,als een veertje dat zachtjes door de wind word verder geblazen. Een glimlach kwam op mijn gezicht. Daarna deed ik mijn ogen open en keek verward om me heen. Wat is er gebeurd,waar ben ik?
"Bill? Ben je wakker?" vroeg iemand verbaasd.
Ik keek de persoon aan en zag dat het die Tom was,die ik al een paar keer ben tegen gekomen. Hij zag er gestressed uit,hij had wallen onder zijn ogen. Dan pas merkte ik dat er een vrouw naast hem stond,die me streng aankeek,maar ook bezorgd. Oh,dat is zijn moeder,de eigenares van het centrem waar ik van ben gaan lopen.
"Waarom ben je gewoon weg gelopen van het centrum? Wat je deed was levensgevaarlijk! Hoe kom je erbij om op straat te gaan leven! Wat is er met je nieuwe vader gebeurd? Waar is je broertje?!" zei de vrouw kwaad.
"Mam,alsjeblieft. Doe eens rustig,hij heeft juist een operatie achter de rug."
"Sorry,maar ik vind het gewoon onverantwoordelijk wat hij deed. Je had dood kunnen zijn!"
"Echt waar? Leuk." zei ik lachend.
Tom en de vrouw keken me verbaasd en geschrokken aan.
"Zeg dat nog een keer en ik steek je persoonlijk in een psychiatrische instelling!"
"Doe maar,wat maakt het mij nog uit.." zei ik levensloos.
"Bill,doe even rustig. Zo iets mag je niet zeggen." zei Tom bezorgd.
"Weet ik,maar ik ben het beu om altijd maar te moeten doen wat anderen van me verlangen. Het kan me allemaal niet meer schelen. Ik zeg wat ik wil,ik laat mij niet meer doen."
"Peter en Thomas zijn onderweg." zei de vrouw kort.
"Wat?! Nee! Ik wil ze niet zien!" zei ik panisch.
"Waarom niet?" vroem Tom.
Alsjeblieft,laat me gaan. Ik wil ze niet nog meer lastig vallen dan ik al deed. Laat Thomas er buiten. Hij mag me niet zien." zei ik met een trillende stem.
"Hij zal gelukkig zijn om je weer te zien!"
"Wat weet jij er nu van,Tom! Je kent ons niet! Hou je erbuiten! Laat me gewoon doen! Thomas heeft al genoeg geweld moeten aanzien,ik ben een slechte invloed voor hem!"
"Bill,doe normaal. Hij is je broertje,hij is enkel bezorgd om je. Hij eet en slaapt heel moeilijk sinds jij weg bent. Hij speelt zelf niet meer." zei Tom zielig.
"Ben je bij mijn broertje geweest?"
"Ja,ik ga er elke dag langs. Sinds jij bent gaan lopen uit het centrum,heb ik contact gezocht met Peter en Thomas. Ze wilden natuurlijk ook weten waarom je was gaan lopen en waar je was. Ik had beloofd je te vinden,maar ik had gehoopt dat je in een betere gezondheid was."
"Maar.. Nee,laat Thomas hier buiten alsjeblieft! Ik wil hem niet zien!" zei ik snikkend.
"Je zegt wat je denkt dat het juiste is,maar je hart zegt dat je hem wel wil zien."
"Wat maakt het uit wat mijn hart wil,daar let toch niemand op!" huilde ik.
"Ik wel,ook Thomas en Peter."
"Niet waar. Jij en Peter kennen me niet eens! Hoe zou je dan kunnen weten wat ik wil!"
"Wat jij wil is geluk voor Thomas. En je moet inzien dat Thomas dat geluk enkel zal hebben als jij weer bij hem bent."
"Maar.. Nee.. Ik wil hem niet meer pijn doen. Ik ben niet goed voor hem."
"Dat zal hij zelf wel beslissen of hij je goed vind of niet." zei Tom met een glimlach.
"Kom,Tom. We laten hem nu beter even op krachten komen,voordat zijn broertje en Peter komen." zei zijn moeder.
Tom gehoorzaamde zonder tegen te spreken en schonk me nog een bezorgde glimlach.
"Hou je taai,haai."
Dan gingen ze weg en viel de stilte als een steen in de kleine ziekenhuis kamer. Hou je taai,haai? Die Tom is een gekke jongen,maar ik mag hem wel. Hij lijkt me een beetje te begrijpen en ik mag blij zijn dat hij zoveel om me lijkt te geven. Ook al zijn we niet echt vrienden en hebben we elkaar maar een paar keer gezien,hij heeft iets dat me rustig maakt. Het is vertrouwd maar tegelijk ook vreemd. Misschien is hij wel soort van een grote broer voor me,net zoals ik een grote broer ben voor Thomas. Ik denk dat elke persoon een grote broer nodig heeft om op te kunnen steunen. Zonder broers zou de wereld in elkaar vallen door de overlast van de mensheid die over onze schouders hangt. Tom. Misschien is hij wel iemand die ik kan vertrouwen. Misschien is hij wel het iets waar ik altijd al achter zocht.

Reacties:

Heartbeat zei op 21 april 2011 - 23:42:
Ik ben zo blij dat arme Billie het heeft overleeft! ik ben bijna beginnen huilen :'(