FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 28

Hoewel ik al veel lichamelijke pijn gekend heb,blijft pijn iets dat je niet gewend kan worden. Mijn gekneusde of gebroken ribben deden zoveel pijn,dat inademen een hel werd. Er is een dik verband om mijn ribben gedaan,waarschijnlijk hebben dokters dat tijden mijn operatie gedaan. Van de operatie weet ik trouwens niets meer. En aangezien mijn tv aangeeft dat het datum een week verder staat dan dat ik in herinnering heb,zegt me dat ik een week geslapen heb. Of misschien was het wel een soort kunstmatige coma omdat ik de pijn vam mijn buik niet zou aankunnen. Op de plek waar het mes zat,is ook een dik verband,waar een beetje bloed doorgekomen is. Ik raakte de gekweste plek aan mijn mijn vingers,maar siste toen ik de stekende pijn voelde. Ik merk ook dat ik proper ben. Ik stink niet meer. Waarschijnlijk heeft iemand me gewassen toen ik 'afwezig' was. Leuk om te weten.
"Billie!" gilde ineens iemand.
Ik schrok me rot van een zwaar gewicht dat bovenop me sprong. Ik kermde van de pijn,maar mijn armen gingen automatisch mijn klein broertje omarmen. Peter sloot de kamerdeur stilletjes achter zich en keek toe met een glimlach. Hij pakte een stoel en ging er gemakkelijk op zitten.
"Hoe gaat het met je?" vroeg hij.
"Goed."
Ik knuffelde mijn broertje,ook al deden mijn ribben daardoor veel pijn.
"Billie,kijk eens wat ik voor je heb gemaakt!" zei hij vrolijk.
Hij liet een rood papieren hartje zien waar mijn naam in sierlijke letters stond.
"Oh,wat mooi! Dank je,Thomas. Ik hou het vanaf nu altijd bij me." zei ik ontroerd.
Ik stak het papieren hartje tussen het verband dat rond mij ribben was.
"Zo,nu heb ik jou hartje bij mijn hart zitten." zei ik lief.
"Ja!" grinnikte Thomas.
Hij klom op het bed en ging naast me liggen. Hij legde zijn hoofd tegen mijn schouder en viel dan als een blok in slaap,wat me een beetje verbaasde.
"Hij heeft al een tijdje niet veel geslapen." legde Peter zuchtend uit.
"Is dat door mij?" vroeg ik stil.
Peter knikte.
"Hij vroeg altijd naar je en hij zei dat hij niet wou eten als jij niet ook aan tafel zat. Hij kon niet inslapen omdat hij altijd naast jou wou liggen. Hij heeft deze week,omdat hij wist dat je op de afgrond van de dood zat,geen woord gezegd."
Peter zuchtte ten einde raad en greep met zijn handen in zijn haar.
"Moeilijk,niet? Kaulitzjes opvoeden?" lachte ik flauwtjes.
"Maakt niet uit."
"Kaulitzjes zijn een ras apart. We zijn moeilijk op te voeden,sorry." lachte ik weer flauw.
"Je moet jezelf niet altijd zo slecht praten,dat is niet goed voor je zelfbeeld."
"Tja,zo ben ik nu eenmaal..."
Er viel een pijnlijke stilte,maar die werd al snel gevuld door het geluid van twee snurkende Kaulitzjes: ik en Thomas.

Midden in de nacht werd ik plots wakker. Van Peter was geen spoor. Thomas lag nog naast mij te slapen. Waarschijnlijk is Peter naar huis gegaan om mij mijn rust te geven. Alsof ik dat nodig heb. Stilletjes ging ik uit mijn bed en ging naar het raam. Ik kon het wel uitschreeuwen van geluk,toen ik ontdekte dat ik op het eerste verdiep lag. Die vier meter kan ik gemakkelijk springen,zonder iets te breken. Stilletjes ging ik weer naar Thomas en maakte hem wakker.
"Wat?" geeuwde hij.
"Wil je dat we samen blijven? Of moet ik weer verdwijnen?" vroeg ik.
"Samen blijven!" zei hij eerlijk.
"Wil je weer samen met mij buiten wandelen en alleen met elkaar leven?"
"Ja! Bille is de beste! Jij bent alles wat ik nodig heb." zei hij lief.
"Kom."
Ik stak mijn hand uit,die hij direct vast nam. We gingen naar het raam.
"Ben je bang om eruit te springen?"
"Ja."
"Ik zal je vast houden,goed?"
Hij knikte enthousiast,dus nam ik hem in mijn armen. Het raam was gemakkelijk open te maken,dus klom ik eruit en sprong dan zo zachtjes mogelijk naar beneden. De grond kwam echter harder aan als verwacht,want ik gaf een gil van pijn,die door mijn verse wond ging. Thomas had het veilig overleefd,dus zette ik hem weer neer. Er ging een licht aan,dus maakte ik dat ik snel weg was,met Thomas aan mijn hand. De pijnlijke ribben lieten het echter niet echt toe om snel te lopen,maar een paar bosjes aan de overkant,maakten het mogelijk om onopgemerkt het ziekenhuis te verlaten. Nu zijn we weer vrij. Ik hou van Thomas en wil alleen maar het beste voor hem. Maar ik kan niet bij Thomas zijn en bij Peter. Ofwel alleen Thomas,ofwel ik weg. Ik doe Thomas aan vroeger herinneren en hij mij ook,maar als we samen weg vluchten,dan moeten we allebei niet meer herinnerd worden aan vroeger. Thomas keek naar mijn wond in mijn buik,die een beetje open gescheurd was. Het bloedde. Daarna keek hij naar mijn ogen en glimlachte oprecht. Ook al ben ik op dit moment een slechte invloed voor hem,hij lijkt het niet erg te vinden.
"Thomas,als je naar mij kijkt,wat zie je dan?" vroeg ik voorzichtig.
Als hij nu antwoord dat ik hem aan vader doe denken of aan het geweld,dan zweer ik je dat ik hem direct laat gaan. Dan heeft het geen zin wat ik nu doe. Thomas keek me verward aan.
"Wat bedoel je?"
"Als je naar mij kijkt,zoals je daarjuist deed,wat zie je dan?"
"Jou."

Hij denk niet aan geweld. Hij denkt niet aan onze woedende vader. Hij denkt niet aan bloed. Hij denkt niet aan verdriet. Hij denkt niet aan blauwe vlekken in mijn gezicht. Hij denkt niet aan mijn schreeuwende angst. Als hij me aankijkt,ziet hij mij.
Enkel mij.
"Dank je,broertje." zei ik snikkend.
Ik trok hem dicht tegen me aan. Samen gingen we op weg naar de zonsondergang. En waar de wegen ons ook heen zullen leiden,samen zullen we alles kunnen doorstaan.

Reacties: