FanFic.nl

Schrijfwedstrijd IV

Lente in de derde wereld

Claudia Koopman ondervond ondanks haar totale gebrek aan vliegangst een raar gevoel in haar buik toen het vliegtuig opsteeg. Dit is wat ik wilde, was de gedachte die ze vasthield om zich niet een volslagen idioot te voelen. Toch wilde ze alleen maar naar huis.
Het was allemaal begonnen met haar fantastische verkiezingscampagne. Ze was een ster die met duizelingwekkende snelheid naar de top van de politieke arena schoot. Het vervelende was dat ze op advies van haar campagneteam een paragraaf over ontwikkelingshulp in haar verkiezingsprogramma had opgenomen. In een praatprogramma op de radio werd dit onderwerp opgediept en plotseling veranderde het van een nietszeggend feit in een ontzagwekkend politiek breekpunt. Opeens was Claudia, of mevrouw Koopman, zoals velen haar nu noemden, het symbool geworden van het vechten voor de derde wereld. Het bleek een fantastische zet te zijn. De peilingen leken enige kans op verlies uit te sluiten. Haar campagneteam had haar werk goed gedaan.

Claudia zuchtte diep terwijl de Alpen haar uitzicht sierden. Het was één groot gekkenhuis. Persoonlijk voelde ze er helemaal niets voor om als ze minister-president was, wat zeker leek te zijn, veel geld aan ontwikkelingshulp uit te geven. Er was echter geen weg meer terug. Een week geleden was haar telefoon gegaan. Nietsvermoedend had ze de telefoon opgenomen, in de verwachting dat het een zeurend lid van het campagneteam was om te vertellen dat ze een verschrikkelijke fout had gemaakt in haar presentatie van die middag. Niets bleek minder waar te zijn. Ze werd gevraagd om mee te gaan op een project in één of andere achterlopend derdewereldland. ‘Dan kun je eindelijk zien waar je echt voor vecht!’ had de telefoniste enthousiast geroepen. Claudia had geen nee kunnen zeggen, ze wilde immers dolgraag de armoede van dichtbij bekijken, maar niet heus. Ze sloot haar ogen en probeerde te slapen.

Claudia zat recht overeind in haar bed. Het zweet liep in straaltjes over haar lichaam. Ze vergat dat ze in een deel van een enorme tent sliep en vloekte luid. Geschrokken van haar eigen stemgeluid keek ze om zich heen. Gelukkig werd er niemand wakker.
Nachtmerries hadden haar de hele nacht geteisterd. Ze had nog nooit zo erg opgezien tegen de dag van morgen. Beelden van kinderen met opgezwollen buikjes, uitgemergelde vrouwen en gelige baby’s hadden de halve nacht haar netvlies geteisterd. Claudia was als de dood voor ziektes. Ze liet zich in een vlaag van wanhoop op het bed vallen. Wat doe ik hier?

Moeizaam stapte Claudia uit de stoffige taxi. Ze zag dat de ontwikkelingshulpmedewerker verbaasd was bij het zien van haar gebrek aan enthousiasme. Je moet beter toneelspelen, Claudia, niet iedereen hoeft te weten dat je hier tegen je wil bent. Ze weerstond de neiging om het stof van haar schoenen af te vegen. Ik vind het hier leuk.
Na een klein stukje gelopen te hebben, het was immers de bedoeling dat ze het dorp van dichtbij zag, ontvouwde zich voor haar ogen een wonderlijk schouwspel. Ze had nog nooit een plein gezien wat zo prachtig en tegelijkertijd zo’n volslagen chaos was. Vrouwen in kleurige kleren schreeuwden naar hun vieze kinderen, mannen verkochten elkaar de meest waanzinnige voorwerpen, vers fruit lag in stralende kleuren klaar om opgegeten te worden. Het was één grote krioelende mensenmassa, en toch leek iedereen een doel te hebben. De man naast Claudia grijnsde bij het zien van haar verwonderde gezicht. Het gebeurde niet vaak dat hij de kans had om iemand rond te leiden die zo volslagen verwesterd was. Hij had er plezier in.
Claudia liep verder. Links van haar zag ze kleine huisjes. Aan de balkonnetjes hingen bakken die zo te zien met een volslagen willekeur aan bloemen waren gevuld. Paarse chrysanten bevonden zich in één bak met oranje rozen. In Europa zou het waanzin zijn, hier was het alleen maar leuk. Claudia lachte. Ze was zich pijnlijk bewust van het geluid van haar tinkelende lach. Ze besefte dat dit geluid de laatste tijd veel te weinig te horen was geweest.
De man gebaarde naar haar dat ze door moest lopen. Hij had in de verte iets gezien wat het bewonderen waard was. Nieuwsgierig baande Claudia een weg door de mensenmassa. Ze kwamen op een klein, groezelig pleintje. Aan de overkant zag Claudia een gebouw dat veel weg had van een kerkje. Claudia keek verwonderd naar het schouwspel dat zich voor haar ogen afspeelde. Twee mensen, een man en een vrouw, stonden in het midden van een uitgelaten groep mensen. Een paar kinderen in smoezelige jurkjes gooiden dikke witte korrels over hen heen. Claudia besefte dat het een stel op hun trouwdag moest zijn. Ze keek gefascineerd naar de mensen die uitzinnig van vreugde leken te zijn. Ze vertoonden allemaal een emotie die Claudia alleen gewend was bij kleine kinderen of volslagen dwazen. Ze zijn volmaakt gelukkig.

Aan het einde van de dag had Claudia het gevoel dat ze in een andere wereld terecht was gekomen. Een wereld die bestond uit zonnestralen, geluk en mooie bloemen. Ze had kinderen gezien die voetbalden met een zelfgemaakte bal. Ze had liefdesparen op een gedekte manier zien flirten. Ze had moeders gezien die vertederd naar hun kinderen keken. Ze had geluk gezien.
Nu had haar gids haar meegetroond naar de rand van het dorpje. Voor haar strekte zich een langgerekt zandpad uit. Vroeger had Claudia misschien gezeurd dat ze niet zo ver wilde lopen. Nu voelde ze alleen maar nieuwsgierigheid.
Vijf minuten later stonden ze allebei op de top van een heuvel. Voor hen strekte zich een uitzichtloze vlakte uit. Er waren zo veel bloemen dat de grond nauwelijks meer te zien was. Twintig meter van het tweetal af stond een olifant te grazen terwijl haar kind waakzaam om zich heen keek. Voor Claudia was dit het mooiste wat ze ooit had gezien. Op dat moment nam ze het besluit. Voor dit land wil ik wel werken. Een warm gevoel maakte zich van haar meester.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.