FanFic.nl

When Everyone Is Against Us...We Still Have Each Other[Kaulitz Twins]

If You Are A Murderer,Then I Am Too

Onderweg naar huis was het te stil in de auto. Bill keek heel de tijd strak voor zich uit. Ik keek hem bezorgd aan en bekeek het bloed dat over zijn T-shirt was en er was ook een beetje op zijn gezicht.
"Bill.."
"Wat?"
"Wat is er eigenlijk gebeurd?" vroeg ik stil.
Hij slikte even en keek me zielig aan.
"Ik kwam terug van het shoppen met Andy en ik ging te voet naar huis. Maar ik had weer het gevoel dat ik gevolgd werd,maar elke keer als ik me omdraaide,was er niemand te zien. Maar dan ineens stond er iemand voor me,weer die inbreker die al dikwijls in ons huis geweest is. Hij deed zijn muts af en keek me eng aan. Hij zei dat hij iets persoonlijk tegen mij had,maar ik wist niet wat. Ik zag alleen wel dat hij een mes vast had,dus ging ik lopen. Maar hij was sneller,dus probeerde ik hem af te schudden door een straat in te lopen,maar die liep dus dood. Ik had geluk,want er was een grote vuilnisbak en er lag allerlei gereedschap. De inbreker wou me vermoorden,Tom. Hij wou me doden! Wat moest ik dan anders doen? Ik had toen een hamer gepakte,mijn ogen dicht geknepen,en op hem ingeslagen. De eerste keer was mis,dus sloeg ik een tweede keer en dan.. Ja,de rest ken je wel.. Maar wat had ik anders moeten doen,Tom? Hoe moest ik anders reageren!" huilde Bill.
"Stt,rustig maar. Je hebt goed gereageerd,geloof me. Als jij dood had geweest,dan had die man er sowieso aan geweest,want dan had ik hem achtervolgd tot in zijn dood."
"Dank je,Tom. Maar besef je nu wel dat ik een moordenaar ben?"
"Dat maakt mij niet uit. Je blijft mijn broertje."
"Maar,ben je dan niet kwaad op me?"
"Waarom zou ik kwaad moeten zijn? Die man heeft het verdiend! Het is zijn eigen schuld. Maak je maar geen zorgen,Billie,we zorgen er wel voor dat niemand het ooit te weten komt."
"Maar wat als hij familie heeft die hem als vermist meld? Gaan ze hem dan niet zoeken?"
"Ja,waarschijnlijk wel. Maar tegen dat die tijd er is,zal het lijk al lang weg gerot zijn. Niemand zal hem ooit vinden of herkennen. Dus maak je geen zorgen."
"Maar ik voel me vreselijk. Ik wil geen moordenaar zijn!" snikte hij.
"Stt.. zeg dat woord niet. En vanaf nu mag je ook nooit meer over het voorgeval praten,ok? Het is het beste om het te laten rusten en te vergeten."
"Hoe kan ik zoiets nu in godsnaam ooit vergeten?"
"We zien wel hoe het verder moet. Nu ga jij je eerst douchen en dan gooien we die bloederige kleren morgen weg,samen met de hamer. Goed? Laat het maar aan mij over,ik help je met alles wat nodig is."
Ik legde mijn hand op zijn hand en keek hem licht glimlachend aan. Hij glimlachte ook even kort dat als een bedanking moet gelden,en stapte dan uit de auto. We waren ondertussen al terug thuis aangekomen. Ik keek of er niemand was en pakte dan de hamer uit de koffer. Snel gingen we naar binnen. Bill kleedde zich uit tot op zijn boxer,gaf de vuile kleren aan mij en ging dan douchen. Ik ging de kleren in een plastic zak doen en verstopte die dan,samen met de hamer,in de vuilnisbak. Morgen gooi in die wel ergens weg. Niemand zal Bill ooit aan de moord kunnen linken. Ik laat niet toe dat ze mijn broertje van me afnemen. Bill is geen moordenaar. Toch niet in mijn ogen.

Een paar uren zijn verstreken en we zitten stilletjes tv te zien. De personage van de film was iets dom aan het doen,maar ik noch Bill konden erom lachen. We zaten allebei nog met de moord in ons hoofd,wat vrij logisch is. Zoiets maak je niet alle dagen mee,gelukkig. Ik vraag me af of ik dit ooit weer ga kunnen vergeten. Ik vrees dat ik er eeuwig aan ga moeten denken. Zeker Bill moet het er moeilijk mee hebben. Elk moment zou er politie kunnen binnen vallen en ons in de gevangenis gooien. De gedachte is niet onmogelijk en daarom zal het vanaf nu altijd in ons hoofd zitten. Ik kan het bloed nog voor me zien,zo rood heb ik het nog nooit gezien. En zoveel. Ik heb nog nooit met 1 of andere vorm van geweld in contact gekomen omdat ik ook de Tom Kaulitz ben. Ik ben perfect en wereldberoemd. Alles wat ik deed was af en toe een beetje vechten vroeger,om Bill te beschermen. Ik ben geboren om mijn tweeling te beschermen tegen alles en iederen. Dit hoort er ook bij. Hij heeft enkel mij en ik heb enkel hem. Samen gaan we door alles heen.
"Tom?"
Ik keek hem vragend aan.
"Waarom ben jij nu niet bang voor me?" vroeg hij zielig.
"Waarom zou ik bang moeten zijn?"
"Omdat ik iemand vermoord heb."
"Dat is geen reden om bang van je te zijn,want ik weet dat jij mij nooit zal pijn doen."
"Maar als ik zonder na te denken een man vermoord heb,dan ben ik ook in staat om iemand anders te vermoorden. Wat als jij de volgende bent?"
"Ach Billie. Doe niet zo gek. Je bent geen moordenaar,daar ben je te gevoelig voor. En voordat jij mij pijn zou doen,zou jij eerst jezelf pijn doen. Ik ken je,jij zou alle pijn voor me opvangen zonder nadenken,dus jij zal wel de laatste persoon zijn die in staat is om me te vermoorden."
"Maar... Ik ben slecht,ik ben een moordenaar.." snikte hij.
"Nee,Bill. WIJ zijn moordenaars. We zijn twee lichamen,maar 1 hart. Alles wat jij bent,ben ik ook. En als jij een moordenaar bent,ben ik dat ook. Dus als iemand jou zou willen opsluiten,dan moeten ze mij ook opsluiten."
"Dank je,Tommie. Wat zou ik zonder jou moeten doen."
Hij knuffelde me stevig en ik legde mijn armen beschermend over hem heen.
"Ik ben er voor je."

Reacties: