FanFic.nl

When Everyone Is Against Us...We Still Have Each Other[Kaulitz Twins]

Screaming Silence

Een paar dagen gingen voorbij. We hadden besloten om er nooit nog over te praten,maar de gebeurtenis lijkt ons alsnog zenuwachtig te maken. Bill is beginnen met op zijn nagels te bijten,wat voor hem dus absoluut niet door de beugel kan. Hij heeft een paar keer vergeten zijn make up eraf te doen,voordat hij ging slapen. Ik merk ook dat hij heel de tijd nerveus om zich heen kijkt en dingen doet die helmaal niet normaal zijn. Hij heeft een keer een appel in zijn glas gedaan en een colafles proberen te schillen. Het zijn dingen waar ik mee zou lachen,maar om de 1 of andere reden vind ik er niets grappig aan. Hij lijkt zo in de war te zijn,wat wel te verstaan is natuurlijk. Ook ik ben zenuwachtiger als anders en betrap me erop dat ik heel de tijd alle posten van de tv afga. Misschien is ons gedrag wel normaal en zal het nog weg gaan,maar tot hiertoe is het alleen maar erger geworden. Ik voel me nerveus. Je kan het gevoel wel omschrijven alsof je naar de tandarts gaat en nog in de wachtkamer moet zitten stressen. Gelukkig zijn onze ouders juist op vakantie gegaan,anders had ik niet geweten wat ik had moeten doen. Ze zouden zo gemerkt hebben dat er iets aan de hand is. Ik hoop dat we de gebeurtenis vergeten zijn,als onze ouders terug komen. Anders zou het nog wel een heel vervelend kunnen worden om het te verzwijgen.
"Bill? Heb je al gegeten?" vroeg ik.
Hij zat levensloos naast mij in de zetel. Ik was pizza aan het eten,maar hij had vandaag nog niets gegeten. Ik vind het vreselijk om te zien hoeveel stress hij heeft.
"Nee."
"Moet je een stuk pizza van mij hebben?" vroeg ik bezorgd.
Hij schudde zijn hoofd.
"Ik denk dat ik ga slapen." zei hij stil.
Hij stond op en ging naar boven,zonder nog iets te zeggen. Ik hoorde zijn slaapkamer deur open en dicht gaan. Daarna hoorde ik een hels lawaai,er knalde iets tegen de muur. Ik kon eruit afleiden dat het Bill's hoofd was,die hij gefrustreerd tegen de muur sloeg. Ik zuchtte droevig en nam een laatste hap van de pizza. De rest legde ik op tafel weg,mijn eetlust is ook serieus minder geworden. Ik bekeek nog eens een keer alle posten van de tv en zette hem daarna uit. Ik rekte me geeuwend uit en ging dan ook naar boven. Ik klopte op Bill's deur.
"Bill?"
Ik ging binnen en zag dat hij tegen de muur lag,er was een blauwe vlek op zijn hoofd. Ik schudde mijn hoofd droevig en pakte zijn zwakke lichaam dan op. Hij heeft sinds de gebeurtenis nog niets gegeten,wat dus al een paar dagen geleden is. Ik pakte hem op en legde hem op zijn bed. Ik legde zijn deken over hem en gaf hem voorzichtig een kus op zijn hoofd. Ik wreef een keer over zijn blauwe vlek en zuchtte gefrustreerd. Hoe moet dit nog verder gaan? Ik wou dat dit nooit gebeurd was,want het lijkt Bill helemaal af te breken. Stilletjes verliet ik zijn kamer en ging dan naar mijn eigen kamer,waar ik als een blok in slaap viel. Ik denk dat het ons allebei afbreekt. Maar wanneer zal het stoppen?

De volgende morgen was ik al vroeg wakker,dus ging ik al naar beneden. Bill was blijkbaar ook al wakker,want hij zat aan tafel een boterham te eten. Dat maakte me al wat minder ongerust.
"Hey.." zei ik voorzichtig.
"Hey.."
Ik pakte ook een boterham en ging aan tafel zitten. Een beetje choco erop en dan in de mond. De schreeuwende stilte maakte me kapot. Bill is afstandelijk aan het doen,maar ik begrijp het wel. Nadat onze boterhammen op waren,was er nog steeds die verstikkende stilte. Ik wou dat ik iets kon zeggen,iets dat alles weer goed zou maken.
"Uh.. Wat wil je vandaag doen?" vroeg ik aarzelend.
Hij keek me raar aan,alsof ik juist de raarste zin uitgesproken heb.
"Misschien moeten we eens langs Georg en Gustav gaan? Dan zijn we er even tussenuit."
"Maar,nee. Dat is geen goed idee. Wat als ze iets merken?" vroeg hij geschrokken.
"Ze merken niks. We doen gewoon zoals we altijd doen."
"Ik weet niet goed.."
"Kom op,we moeten het toch ooit vergeten?"
"Je hebt gelijk.."
"Kom op,wij zijn de Kaulitz twins! Lachen! We kunnen het wel." zei ik optimistisch.
Hij lachte geforceerd en ging zich dan klaar maken. Ik zette een mooie pet op en keek goedkeurend in de spiegel in de woonkamer. Ik ben nog steeds dezelfde Tom. Er is niets veranderd.

We stonden een beetje later al voor de deur van Georg en Gustav. Ik wist dat ze bij elkaar waren,want we hebben twee weken vrij van Tokio Hotel en dan logeerd Gustav altijd bij Georg. Ik drukte op de bel.
"Tom,ik durf niet." jammerde Bill.
"Wees gewoon jezelf. Het zijn onze vrienden maar. Wat kan er verkeerd gaan?" lachte ik.

Reacties: