FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 29

Dagen gingen voorbij,weken kropen langzaam aan ons voorbij,maanden vlogen als seconden langs ons heen. Elke dag was een ervaring rijker,sommige waren goed,sommige slecht. Ik en Thomas werden allebei ouder en misschien ook wat wijzer. Ik probeerde steeds weer om werk te vinden,maar na een paar maanden gaf ik het op. Niemand wilde me hebben. Ondertussen ben ik het stelen gewend geworden,al is het nog iets dat ik niet voor mijn plezier doe. Thomas is gegroeid tot een spraakzamige 13 jarige puber. Ja,we zijn ondertussen al vijf jaar aan het leven op straat en ik ben dus ook vijf jaar ouder geworden. Ik ben 17,maar voelde me als een volwassen man die verantwoordelijk was voor de veiligheid van zijn broer. Ik ben alles wat Thomas nog heeft en in deze vijf jaren zijn we nog harder naar elkaar toe gegroeid. Thomas heeft soms wel eens een moment voor zich alleen nodig en dan gun ik hem dat ook. We kennen de achterbuurten zo goed als ons broekzak,dus vinden we elkaar altijd vanzelf weer. Voor diegene die denkt dat je na vijf jaar wel gewend zal zijn aan het straatleven,ik zeg je,je hebt geen idee. Het is hard en het doet elke dag meer pijn. Littekens uit verloren gevechten die nooit meer zullen verdwijnen,wonden die elke dag meer pijn gaan doen,woorden die soms nog harder als vuisten raken en de eeuwige strijd tegen de dood en de criminelen die dit leven met ons delen. Ik moet mezelf niet voorhouden dat ik onschuldig en puur ben,want dan ben ik al lang niet meer. Misschien ben ik zelf nooit onschuldig en puur geweest,ik weet het niet. Mensen zeggen altijd dat er een reden voor alles is,dus er zal vast wel een reden zijn waarvoor ik en Thomas met geweld om ons heen moeten leven. Ik en mijn broertje hebben ook al eens met elkaar gevochten,wat ik nooit zal vergeten. Ook al wou ik hem geen pijn doen,het leven op straat maakt je tot een gewelddadig persoon,hoe je jezelf er ook tegen probeerd te verzetten. Gelukkig heeft Thomas het me vergeven. Gelukkig maar,want zonder hem zou ik toch niet verder kunnen. Je kan je niet voorstellen wat voor mensen we op onze wegen al zijn tegen gekomen. Ik heb al een keer iemand gezien die met een scheermesje naar een vreemde ging en voreg om zijn baard te scheren voor een sigaret. Een man die in een levend hond beet,met de gedachte om hem op te eten. Vrouwen van middelbare leeftijd die kou hadden door de blootheid van hun onzuivere lichamen,zwierend met hun belachelijk pornoblond haar en fel opgemaakte ogen die probeerden hun volgende slachtoffer te verscheuren. Ik zuchtte diep. Ik heb Thomas altijd willen beschermen van deze beelden,maar spijtig genoeg is dat alles wat hij ooit gezien heeft. Ik denk niet dat hij ooit al een normale mens gezien heeft. Ik heb trouwens ook nog nooit een normale mens gezien,misschien komt het wel daardoor dat we allebei stilletjes aan gek zijn geworden. We leven en we hebben elkaar,ja,maar dat neemt niet weg dat onze omstandigheden alles behalve gezond voor onze geest zijn. Ik heb bij Thomas al opgemerkt dat hij soms rare schokjes maakt met zijn schouder en dan zijn rechtse oog soms dicht knijpt. Hij is doodsbang voor mieren. Waarom mieren weet ik ook niet,ik weet alleen dat hij soms rond mijn nek vliegt en bang naar de mieren wijst die alleen hij lijkt te kunnen zien. Onzichtbare en ingebeelde mieren. Hij neemt geen drugs,voor het geval dat ook iemand anders buiten mij eraan zou denken. Hij mist zijn rechtse pink vinger,die wel nog steeds blijkt pijn te doen. Die vinger heeft hij trouwens verloren in een gevecht waar hij mij wou beschermen tegen iemand met een mes. Zijn kleren zijn bijna helemaal weggerot. Ze zijn vele maten te klein en veel te vuil. Het zijn nog steeds de kleren die hij droeg vijf jaar geleden. Schoenen hebben we niet meer aan,aangezien ook onze voeten groeiden en dus niet meer in de oude schoenen konden. Thomas stinkt,ook al zoeken we alle mogelijkheden op om ons te kunnen wassen. Hoewel mijn broertje al 13 is,lijkt hij verder nog steeds op het kleine acht jarige kindje dat hij vroeger was. Hij is een beetje geestelijk achter gebleven,wat me pijn doet om eraan te moeten denken. Ik weet dat dit komt door de mishandelingen die er in ons vroeger huis plaats vonden. Ook al was hij nooit een deel ervan,hij heeft het wel jaren moeten aanzien,wat dus een geestelijk achterstand heeft veroorzaakt. Misschien heb ik dat ook wel,maar dat kan ik natuurlijk zelf niet weten,aangezien ik geen leeftijdsgenoten ken. Ik keek even op naar de slapende puber,die naast mij tegen een muur lag te slapen. We hadden weer een lange en harde dag achter de rug. We hebben vandaag en gisteren niets te eten gevonden en de inbraak die ik deed in een winkel,heeft een alarm uitgelokt. Ik zuchtte verdrietig. Thomas is er erg aan toe,en dat al jaren. Met mij gaat het natuurlijk ook niet beter,maar ik probeer zoveel mogelijk de pijnen te vergeten. Ik mis geen vinger,zoals mijn broertje,maar ik mis mijn hart. Ik ben het verloren,ik ben het al lang geleden verloren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.