FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 30

We waren weer op stap terwijl we allebei niets zeiden. Woorden waren niet altijd belangrijk om elkaar te begrijpen. De felle zon scheen op onze bleke huid. Gelukkig is de harde winter weer eens voorbij en kunnen we weer gaan genieten van een warme lentezon. Winters zijn altijd het hardst op straat,want het is dan vreselijk kou en soms kan het dan nog gaan sneeuwen of regenen ook. In de winter zijn er ook veel mensen die bijna niets in hun vuilnis hebben zitten,omdat ze dan zelf zuiniger zijn.
"Wat denk je van die,Bill? Ik denk niet dat zo'n klein winkeltje een alarm heeft."
De zware stem van Thomas klonk elke dag anders. Hij begon volwassen te worden,schreeuwde het in mijn hoofd. Ik wil hem voor altijd als mijn klein broertje hebben en hem kunnen beschermen tegen alles,maar hij begint groter als mij te worden en zijn stem is ook zwaarder als die van mij. Alhoewel we niet veel eten,zijn de polsen van Thomas breder als de mijne en ook heeft hij wat meer spieren,al is het nog niet veel. Mijn klein broertje groeit te snel,ik wil dat hij afhankelijk van me is.
"Ja,ik denk ook niet dat die een alarm heeft. Ik ga er eens rond kijken."
Ik stapte de onbekende winkel binnen en zag dat er weinig klanten waren. Thomas bleef buiten staan,op wacht,zo kan je het noemen. Hij vroeg me ooit eens waarom ik altijd moest stelen en waarom hij het niet eens mocht doen,maar ik heb hem uitgelegd dat ik geen slechte jongen van hem wil maken. Ik ben al slecht,dus is kan al niet dieper vallen. Hij heeft misschien nog een toekomst,al word die kans elke dag minder groot. Ik zuchtte en probeerde mijn afdwalende gedachten weer op de voedingswaren te richten. Ik weet dat ik altijd iets moet zoeken met veel suiker en vet,zodat ons lichaam wat vetreserves kan aanmaken. Ik pakte een pak chips dat bijna 2000 calorieen had en pakte een colafles mee. Want in cola zit heel veel suiker. Ik stak nog snel een stuk chocolade in mijn broekzak en keek dan om me heen. Toen ik zag dat de kust veilig was,liep ik naar buiten.
WIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEH!
Ik schrok me rot van een hoog gepiep. Thomas schrok ook en nam snel de cola fles van me over. Ik hoorde lawaai in de winkel en ik hoorde iemand zeggen dat ze de dief moesten houden. Ik begon te rennen en trok Thomas beschermend aan zijn mouw met me mee. Maar er kwamen een paar winkelbedienden naar buiten en hielden ons tegen. Ze waren met drie en probeerden tijd te rekken,terwijl een vrouw naar de politie belde. Het zweet brak me uit en ik keek vluchtig om me heen,op zoek naar een uitweg die er niet was. Ik hoorde een politiewagen dichterbij komen. Thomas gooide ineens de fles cola naar een bediende,die de fles recht in zijn gezicht kreeg. Dat gaf ons een paar seconden om weg te lopen,maar die waren echter niet lang genoeg. De politie wagen stopte vlak voor ons en er stapten twee mannen uit. Ik slikte nerveus en rende weg. De zak chips had ik al lang laten vallen,uit paniek. Ook Thomas kon het niet veel schelen dat ons eten op de grond lag,hij probeerde mee met me te gaan lopen. Hij was een paar stappen voor me,ik dacht dat we nog konden ontsnappen. Maar dan wierp de politie agent zijn volle gewicht tegen mijn breekbare rug,waardoor ik op mijn buik op de grond viel. Hij ging met zijn knieen op mijn rug zitten en nam handboeien vast. Thomas was gestopt en keek naar me achterom,met paniek over zijn gezicht geschreven.
"Loop,Thomas. Loop weg!" schreeuwde ik angstig.
Ik zag hoe hij tranen in zijn ogen kreeg en me smeekend aankeek.
"Maak dat je wegkomt,Thomas! Loop snel weg!" schreeuwde ik weer.
Een traan gleed over zijn wang. Dan draaide hij zich weer om en liep bang weg. De handboeien werden om mijn dunne polsen gedaan en ik keek naar mijn broertje,die juist uit het beeld verdween. Waar zou hij heen lopen? Zal het hem goed gaan? Veel tijd om na te denken kreeg ik niet,want de agent greep me aan mijn kraag vast en trok me zo terug mee recht. Verschillende klanten keken me verwijtend aan en fluisterden de woorden die me het meest pijn deden. De agent keek me ook vuil aan,maar zei geen woord. Hij dwong me enkel in de politie wagen en gooide de deur dan hard dicht. Ik keek achterom,naar de weg waar mijn broertje verdwenen was. Ik wrong mijn tranen weg,maar dat lukte niet goed.
"Het ga je goed,Thomas.." snikte ik.
Daarna stapte de agent in en reed samen met zijn partner weg,waarschijnlijk naar het politie bureau. Wat zou er nu met me gaan gebeuren? Moet ik in de gevangenis of zijn er ook nog andere straffen? Een zware boete die ik moet gaan afwerken?

Er waren echter nog geen twee dagen voorbij,of de rechter had zijn oordeel gegeven om me in de gevangenis te laten steken. Drie jaar moet ik zitten. Drie jaar voor een gestolen fles cola,chips en chocolade. En ik heb ze niet eens gegeten! Drie lange jaren in een rattennest vol met criminelen die honderd keren erger waren als ik. Ik hoor hier niet thuis. Ik kende de gevangenis alleen maar van de films die ik vroeger soms keek en daar leek alles nog wel mee te vallen. Nooit had ik durven denken dat het hier echt onuithoudelijk was. Ik ben nog maar de eerste dag hier,maar ik heb al teveel meegemaakt. Een ijskoude douche,naakt,met drie andere nieuwe gevangenen. Ik werd in elkaar geslagen door een dikke jongen met een hakenkruis tattoo over zijn kale hoofd. Ik heb geluiden gehoord van lijdende mensen en die geluiden kon ik niet eens doen verdwijnen door mijn kussen over mijn hoofd te trekken. Ik deel een cel van twee meter op drie,met een andere jongen. Hij was 1 van de drie andere nieuwe jongens die bij me waren,dus ik ben niet de enige die bang is. Hij ligt in zijn bed,ook met zijn kussen over zijn hoofd. Snikken zijn duidelijk hoorbaar,maar het is niet te onderscheiden van wie ze komen. Van mij,van de jongen of van een ander ongelukkige ziel die hier opgesloten zit. Maar medelijden had niemand met deze mensen,dus waarom zouden ze dan medelijden met mij hebben? Iedereen beweerd hier onschuldig te zijn,zonder geloofd te worden. Bij mij zal het niet anders zijn. Ik ben nu officieel kapot. Afval. Een crimineel. Slecht. Onzuiver. Onpuur.
Ik ben geworden wat ik altijd gevreesd had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.