FanFic.nl

Nachtelijke overpeinzingen

Nachtelijke overpeinzingen

Edwin staarde naar het plafond, en volgde de patronen die het maanlicht daarop creëerde. Een blik gleed naar het nachtkastje, waar Lucas’ wekker aangaf dat het bijna half 4 was.
Met een zucht bracht hij een arm onder zijn hoofd en keek even naast zich, waar Lucas vredig lag te slapen. Zijn gegipste arm rustte op zijn borst en was samen met het blauwe oog een stille herinnering aan wat er een twee avonden geleden was gebeurd bij Edwin thuis. Edwin zuchtte nogmaals, terwijl hij terugdacht aan die avond. Hij kon nog steeds niet beseffen wat er nu precies was gebeurd en elke keer als hij naar Lucas keek zag hij hem weer voor zich, bebloed en hulpeloos op de grond.
Edwin schrok op uit zijn gedachten toen hij zijn vriend in zijn slaap zag bewegen, en er een ontevreden kreun volgde. Voorzichtig kwam hij omhoog en streek liefdevol een hand door zijn haar, als hij Lucas duidelijk moeilijk ziet ademen met een licht vertrokken gezicht.

Een vlaag van schuld ging er door Edwin heen, omdat hij wist dat zijn vader hem dit had aangedaan. En als hij er niet was geweest was zijn vader nooit zo door het lint gegaan en was er met Lucas niets aan de hand geweest. Of als hij gewoon eerder had ingegrepen, besefte Edwin als hij terugdenkt aan die avond. Als versteend had hij daar gestaan, terwijl de situatie om zich heen juist zo snel was gegaan. Voor hij het goed en wel besefte lag Lucas al op de grond en was zijn vader, zijn vader, op hem in aan het slaan.
De eerste keer dat hij weer goed en wel nadacht was in het ziekenhuis, toen hij zenuwachtig Lucas’ kamer in was gelopen. Hij had verwacht dat hij boos zou zijn, teleurgesteld in hem, maar Lucas was niets van dat alles. Een glimlach verscheen op Edwins gezicht, terwijl hij nogmaals voorzichtig Lucas’ haar streelde en terugdacht aan de geruststellende woorden die Lucas had gesproken. Hij hield van hem, had hij gezegd en als Edwin daar aan dacht kreeg hij weer een warm gevoel in zijn maag.

Weer hoorde hij een lichte kreun van Lucas en geschrokken bestudeerde Edwin hem om zichzelf ervan te verzekeren dat hij nog sliep. Dat was zo, maar het was overduidelijk dat hij pijn had. Waarschijnlijk zijn ribben, besefte Edwin, terwijl hij even rondkeek in de halfdonkere kamer. Lucas hield zich sterk overdag, hield zich in als hij erbij was, maar ’s avonds kon Lucas zijn pijn niet verbergen. Hij woelde onrustig om in slaap te vallen, en als dat eenmaal gebeurde ademde hij zwaar en moeizaam. Edwin wilde hem dan het liefste vastpakken, tegen zich aandrukken en geruststellen, maar was bang hem te wekken of meer pijn te doen. Dus bleef het bij het voorzichtig strelen van zijn haar, zijn wang of zijn hand, hopend dat hij Lucas daar al wat gerust mee te stellen.
’s Ochtends was die Lucas weer verdwenen, de kwetsbaarheid zorgvuldig verborgen achter een masker en was Lucas meer bezig met hem. Edwin voelde zich nog schuldiger als hij daaraan dacht, maar wist ook dat Lucas zelfs dat begreep.

Lucas ademhaling werd weer wat rustiger en Edwin legde zijn hoofd terug op zijn kussen, zijn ogen nog steeds wijd open. Voor de zoveelste keer die nacht gingen zijn gedachten terug naar die avond, naar het incident, maar dit keer hoorde hij als een flashback zijn moeders schreeuw weer in zijn hoofd.
Zijn moeder, zuchtte hij, die hier vanmorgen nog was geweest om hem te vragen thuis te komen. Zijn moeder, die hem met lege en verslagen ogen had aangekeken, een duidelijke wanhoop in haar stem. Ook Sjoerd was zwaar aangeslagen naar alles wat er gebeurd was en zijn vader was het ook zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Hij vroeg zich even af hoe het nu met hen ging, of zij wel konden slapen en zag zijn moeder in gedachten klaarwakker op de bank zitten. Die kon ook nooit met zorgen slapen, bedacht hij zich, terwijl hij weer even een blik op de wekker wierp. In gedachten zag hij haar alvast de ontbijttafel dekken, zoals ze vaker had gedaan als ze te laat waren thuis gekomen, en vroeg zich daarna automatisch af of ze überhaupt nog wel samen ontbeten ’s morgens. Zonder hem, bedacht hij wrang, terwijl hij zijn deken even wat hoger optrok. Hij vroeg zich af hoe hij zich zou voelen als Sjoerd weg was, maar kreeg het beeld niet rond. Op de een of andere reden kon hij het zich ook niet voorstellen dat de rest van zijn familie normaal kon doen, en dacht weer terug aan de blik die zijn moeder in haar ogen had gehad.

Hij liet zijn blik weer rusten op Lucas en beet op zijn lip. Hij vroeg zich af wat Lucas zou zeggen, als hij hem zou vertellen dat hij zijn familie erg miste, of beter gezegd dat hij zijn vader miste. Dat hij het haatte zich zorgen te maken om hen en het allerliefst thuis was als dat gebeurde.
Hij herinnerde zich dat Sjoerd ooit een flinke hersenschudding en een gebroken been had opgelopen toen hij van het klimrek was gevallen en hij toen dagenlang ’s nachts bij hem op zijn kamer had gezeten. Gewoon om zichzelf ervan te verzekeren dat Sjoerd niet alleen zou zijn, als er iets mocht gebeuren. Familie, dat is het allerbelangrijkste, hadden zijn ouders hem en Sjoerd altijd verteld en nu voelde het toch alsof hij hen in de steek had gelaten.
´Jij vuile vieze..´ hoorde Edwin hem toen ineens in zijn hoofd weer zeggen, en voelde hij zich misselijk. Hij kon maar niet snappen hoe zijn vader zich zo had kunnen laten gaan. Even vroeg hij zich af of hij ook hem zo had kunnen aanvallen, maar concludeerde meteen dat zijn vader dat nooit zou doen. Zijn vader hield van hem, daar kon Edwin niet aan twijfelen. En hoewel hij hem haatte om wat hij had gedaan, aan Lucas en indirect aan hem, wist hij tegelijkertijd ook dat hij van zijn vader hield.

Edwin staarde weer naar het plafond, niet wetend wat een dergelijk besef precies betekende. Hij hield en haatte zijn vader tegelijkertijd, maar wist niet aan welke emotie hij nu de voorkeur moest geven. Hij had altijd een soort van onbreekbare familieband gevoeld, maar vroeg zich nu meteen ook af Lucas daar in zou staan. Lucas, degene die waarschijnlijk ook tegenstrijdige gevoelens had over dit alles. Hij nam hem niets kwalijk, dat had hij hem meermaals verzekerd, maar zou hij ook over zijn hart kunnen strijken voor zijn vader? De man die hem pas een paar dagen geleden zo had toegetakeld?
Edwin vroeg zich af wat hij zou doen als hij moest kiezen tussen Lucas en zijn vader. Even zag hij ze voor zich en schudde zijn hoofd. Een onmogelijke keuze, besloot hij peinzend, hopend dat het niet zo ver zou komen. In zijn hoofd hoorde hij nu zijn vaders stem weer, hem wederom vertellend dat familie sterker was dan wat dan ook. Hij keek weer even na Lucas en er verscheen een glimlach op zijn gezicht, als hij zich beseft dat Lucas nu eigenlijk ook als familie voelde. Voorzichtig boog hij zich naar hem toe en drukte zacht een kus op zijn voorhoofd, ‘Ik hou van je’ fluisterde hij zacht, waarna hij zich terug op zijn kussen nestelde. Het veranderde niets aan de situatie, dat wist hij ook wel, maar toch voelde Edwin zich opgelucht. Hij was steeds bang dat hij zal worden gedwongen een kant te kiezen, maar besefte nu dat hij dat misschien helemaal niet hoefde. Morgen piekerde hij weer verder, besloot hij toen terwijl hij zijn ogen sloot, vanavond was hij al tot groot inzicht gekomen.

Reacties: