FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 4.1

Alec is er niet in geslaagd mijn pijn weg te nemen. Zelfs niet met zijn gave. Uiteindelijk heeft hij me na een tijdje opgepakt en me meegenomen. De Cullens en wolven verbijsterd achterlatend waar ze hebben gestaan. Ik heb het in het geheel niet bewust meegemaakt. Ik herinner me vaag delen, zoals dat Alec me heeft opgepakt en me stevig tegen zich heeft aangeduwd. Of dat hij geruststellende woorden heeft gezegd toen hij, met mij in zijn armen, is gaan wegrennen. Wat me het dichts bij staat is de helse pijn die ik heb gehad.

Om me heen kijkend probeer ik me een beetje te oriënteren waar we zijn. Alec is even weg. Hij, zo zegt hij, moet zijn gedachten even op een rijtje zetten. Hij heeft, toen we net hier waren, net voor hij ging, verteld dat die “aanval”� van mij de ergste is die hij ooit heeft meegemaakt. Nog erger als die ik heb gehad toen net bij de Volturi kwam en vampiers per ongelijk zijn naam hadden gebruikt toen ik in de buurt was. Schuldig kijk ik voor me uit. Ik weet dat ik Alec veel pijn heb gedaan. Hij is mijn beste vriend en hij staat altijd voor me klaar. Aan de andere kant ben ik ook blij, dat ik even alleen ben. Zelf heb ik het ook wel nodig om mijn gedachten op een rijtje te zetten.

“Ik ben er weer.”� Verslagen komt Alec uit het struikgewas. Zijn kleren zijn gescheurd. Zijn gezicht staat somber. Zijn ogen staan triest.
“Wat is er?”� Ik ben bewust van de paniek en bezorgdheid in mijn stem. Het kan me niets schelen. Evenals Alec blik daarop. Normaal verstop ik al mijn emoties, alleen bij pijn kan ik dat niet.
“Wat is er, Alec?”� Nog steeds de bezorgdheid, maar al iets ongeduldiger. Mijn stem tinkelt niet. Hij klinkt koud en oppervlakkig. Meer als een moederscommando die zegt dat haar kind de waarheid moet vertellen, ongeacht wat het is.
“Ik kwam….”� Midden in zijn zin houd hij op. Zijn ogen schieten even naar achter me. Ik voel echter niet de drang om om te kijken daardoor.
“Wat kwam je?”� probeer ik hem terug bij zijn zin te krijgen. Diep in me ben ik bang voor wat hij gaat zeggen. ‘Wat of wie is hij tegengekomen?’
“Ik kwam Hun tegen.”� Hij wijst naar achter me. Schichtig draai ik om. Mijn ogen worden groot. Mijn adem is in een ruk geheel uit me. Langzaam strompel ik naar achter. Maar Zij blijven naar voren toe lopen. Ik kan mijn ogen niet van hun afhouden. Ik wist niet dat hij zoveel littekens heeft.

We staan al een tijdje stil naar elkaar te staren als ik het voel. Hij gebruikt zijn gave.
“Stop het.”� Mijn stem klinkt vast, zelfverzekerd. Ik kijk hem doordringend aan. De pijn aan de kant schuivend. Het rustgevende gevoel negerend.
“Ik zei stop het.”� Ik schreeuw nog net niet.
“Alsjeblieft.”� Zeg ik er al wat zachter achter aan. Hij luistert niet. Angstig nu kijk ik hem aan. Ik weet wat er gaat komen. Ik word zo meteen heel boos, geheel uit het niets. Het is dan net of ik ontplof. Ik kan dat niet bedwingen.
“Stop het.”� Het klinkt al paniekerig. Zij staat maar te kijken. ‘Zou ze het weten? Nee, dat kan niet. Ze kan dingen zien die mensen beslissen. Niet die mensen doen onbewust, waar ze niet voor hebben gekozen.’ Ik voel Alec achter me verstijven.
“Alec, uit mijn zicht.”� Het komt er fluisterend uit, maar toch dreigend. Ik zie Haar verstijven. ‘Ze ziet het.’ Dan gebeurt alles zo snel. Ik, die niet meer mijn lichaam onder controle kan houden, sta verstijftd. De woede overwint mijn lichaam. Alec grijpt me vast. Ik worstel, maar kan niets beginnen. Zij staan aan de grond genageld.
“Nee, alsjeblieft”� Het is het enige wat ze nog kan zeggen, voor het begint. Haar ogen staan in horror als ze mij weer aankijken. Gelijk schieten ze door naar Jasper. Jane’s gave komt naar boven. Ik probeer het nog in te drukken. ‘Nee, hij heeft niets gedaan.’ Als ik mijn ogen open, staat hij recht voor me. ‘Angst? Zie ik angst?’ Meer tijd heb ik niet om na te denken. Jane’s gave neemt bezit van me. Hij kronkelt van de pijn over de grond voor me. Schreeuwend me te laten stoppen. Zij staat te schreeuwen, om hulp, om me te laten stoppen. Zelfs Alec schreeuwt dat ik moet stoppen. Ik? Ik voel niets, hoor niets, en zie niets behalve Jasper. Kronkelend van de pijn.

Reacties: