FanFic.nl

Stories, read what you want...

A Story of A Mysterious Truth ~hoofdstuk I

vrijdag avond of beter gezegd nacht. Ik ben net met een paar vrienden naar het rock café geweest, een simpel café waar af en toe en goed bandje optreedt en dan gaan w er met zijn alle naar toen. Maar vandaag was anders ik had de hele dag al het gevoel dat er iets aan de hand was, ik voelde me niet lekker. Niet dat ik ziek was maar gewoon een raar gevoel dat me stoorde. Vandaar dat ik niet al te laat weer naar huis was vertrokken nadat de band uitgespeeld was. Na nog een biertje te hebben gedronken natuurlijk, zo beroerd voelde ik me toch ook weer niet. Het was koud en donker en ik moest over een bospad. Geen probleem, het is donker maar dat hoort toch zo s’nachts? En dat bos pad is ook geen probleem op een of andere manier stelt het bos me toch weer gerust je kan er heerlijk alleen zijn en na denken. De kou is natuurlijk een ander verhaal. Ik heb het niet zo op kou dus ben ik goed voorbereid op pad gegaan, ik heb mijn lekkere dikke trui aangedaan van mijn favoriete band: Nightwish. Ik was alweer bijna thuis, ik kon de poort voor de oprijlaan al zien, en vanaf daar is het nog maar 400 meter en ik ben thuis.

Mijn huis stond in een afgelegen wijk met een paar oude Victoriaanse villa’s. Ja mijn ouders zijn rijk, en toch gedragen we ons niet zo. We hebben geen dure auto’s en ons huis niet verbouwd tot iets super moderns. Iedereen in de wijk vind ons de rare familie: ouders lijken een paar eeuw achter te lopen, ze zijn knap en scheppen er niet mee op, en ze zijn heel aardig tegen iedereen. Een zoon van 17 die met zijn zusje optrekt, zo dat ze net een stelletje lijken, even knap als zijn ouders en ook zo gedraagt. Alsof ze van een Koninklijke familie afstammen. En ik een 16 jarig meisje die de beste vriendin is van haar broer, niet lelijk, geen mode popje, draagt alleen simpele kleding en luistert naar Metal en Rock. Ja dat is de rare familie.
Ik ben bij het hek aan gekomen. Als ik het hek open wil doen verstijf ik... Iemand pakte mijn hand. Geschrokken trek ik mijn arm terug. Op dat moment lijkt het als of iemand achter me staat. Ik voel hem… het of wat dan ook. Verschrikt draai ik rond mijn as. Er is niemand, alleen een laaghangende wolk en wat vleermuizen. Er lacht iemand… Het is een aantrekkelijke lach. Ik kijk nog een paar keer om me heen, om er zeker van te zijn dat er echt niemand is. Ik zucht diep. ‘Jezus wat heb ik’, mompel ik tegen me zelf en loop de poort door. Nog tegen me zelf pratend kom ik dichter bij huis. Door de bomen heen zie ik dat er geen licht meer brand in de woonkamer en zelf bij mijn broer niet, of ging die van avond nog iets doen? Oh ja dat is ook zo, hij was na school vertrokken naar Londen om een vriend op te zoeken. Ik glimlachte bij de gedachte dat hij nu vast ergens in een pub zat. Nu zag ik de deur waar nog een lichtje branden. ‘Ze hebben aan me gedacht’, gniffelde ik.

Nog maar 100 meter en ik was er. Daar bij de deur bewoog iets… ik verstijfde van angst. Er stapte iemand uit het portiek. Een jongeman … gekleed in een pak uit een fantasie film, een pak van een paar eeuw geleden. Ik had het ijskoud. Hij keek me in m’n ogen. Dit kan niet… Dit is niet echt. Het begon me te duizelen, ik was aan het hyperventileren. Een druk om mijn borst. De jongen stond achter me. Ik vroeg me niet eens af hoe hij zo snel naar hier was gekomen. Hij had zijn arm om me heen geslagen en praate zachtjes in mijn oor: ‘Rustig, adem in … adem uit’. En ik werd kalmer. Ik kon zijn gezicht nu goed zien en ik bestudeerde het. Hij zag het moest er om lachen. Het was zijn lach geweest die ik had gehoord… het klonk bekend alsof ik hem, zijn uiterlijk en zijn manieren kende, als of we al een keer een leven hadden gedeeld… maar dat kon niet hij was een vreemde. ‘Hallo daar, dat is lang geleden. Maar je bent niet verandert.’zei de vreemdeling. Hij zei het op een manier die je pas gebruikt als je samen een geschiedenis hebt. En niet bij een eerste ontmoeting. ‘Oh je herkent me niet’, zei hij oprecht teleurgesteld. En hij boog zich naar me toe. En zo zonder enige aanleiding of waarschuwing… Kuste hij mij vol op de mond. En dat werd me toch echt te veel, bij mij ging het licht uit...

Reacties:

Roelxiv zei op 13 aug 2011 - 13:58:
En jij vertelde mij niet eens dat je verhalen op Fanfic plaatste