FanFic.nl

Stories, read what you want...

A Story of A Mysterious Truth… ~ hoofdstuk II

het werd weer wat helderde, er kwam licht door het donker. Ik voelde dat ik op iets zachts lag. Het rook ook bekend… Ik probeerde me om te draaien. Dat ging niet zo gemakkelijk mijn ledematen voelde zwaar. Maar uiteindelijk lag ik op mijn zij, opgerold tot een balletje, zo lag ik het liefst en zo kon ik eigenlijk alleen echt lekker liggen in mijn eigen bed. Zo wakker wordend in mijn bed was ik er van overtuigd dat het gewoon maar een droom was geweest… Eeh? In mijn eigen bed? Hoe kon dat , of beter gezegd hoe ben ik hier gekomen? Bij die ingeving schoot ik overeind, met een luid kloppend hart keek ik door mijn kamer, alles zag er heel normaal uit, gewoon hoe ik het de vorige middag had achter gelaten: schooltas onder mijn bureau en mijn bureau lag bezaait met tekeningen die ik uit verveling aan het uitzoeken was. Alles oké. Ik maakte mijn rondje af… Aan de andere kant van mijn bed, bij het hoofdeind, zat een persoon. En ik viel bijna uit bed. Ik schrok me kapot. Adrenaline raasde door mijn lichaam. Het was dus geen droom geweest. Ik sprong uit mijn bed en stormde naar de deur. Toen ik bijna bij de deur was botste ik tegen iets op. Van schrik deed ik mijn ogen dicht, en had ze net zo snel weer open. What the f… Ik stond oog in oog met de gast die op de stoel naast het hoofd end van mijn bed had gezeten. Ik probeerde langs hem heen te duiken en de deur te duiken. Maar natuurlijk lukte dat niet. Ik werd door een stevige arm tegen gehouden. Oké niet uit de kamer dan . ik zorgde ervoor dat er zo veel mogelijk afstand tussen mij en mijn ongenodigde gast was. Hij bij de deur en ik stond in de verste hoek. Gelukkig was de persoon zo slim geweest niet nog eens in de weg te gaan staan. Op adem komend viel het me nu pas op dat ik mijn gewone kleren iet aan had aar mijn pyjama. Er kwam weer zo’n vraagteken bij me op: wie had me mijn pyjama aangetrokken? Hij grinnikte, het leek zo veel op de lach van gisteravond dat ik met grote ogen stond te kijken. Mijn ogen schoten gelijk naar zijn gezicht, waar een super aantrekkelijke glimlach op lag. Meteen schoten mijn ogen weer weg, naar een veilige plek: de vloer. Maar ik was te nieuwsgierig, wie was hij? Ik stond hem te bestuderen, langzaam liet ik mijn blik over hem heen gaan. Hij had ook al van die kleren uit een andere tijd aan. Net zo als die jongeman van gister… Ik ging weer verder. Hij was redelijk gespierd, zo ver ik kon zien, en stond stevig op zin benen . niet gemakkelijk uit zijn evenwicht te brengen dus. Zijn bruinachtige haar was nodig toe aan een knipbeurt. Ik was bij zijn gezicht aangekomen. Niets opvallend, maar hij was zeker niet lelijk. Hij kwam me bekend voor, zijn houding was alsof hij wist hoe je moet gaan staan als je bekeken en gekeurd werd, open. Weer lachte hij… Ik keek nieuwsgierig in zijn ogen. En wist het op dat moment. Het kon niet missen, 100 procent de zelfde. ‘jij bent het… Gister… Vandaag, nu!!’ ik liep met grote passen naar hem toe. Mijn wijsvinger pinde ik beschuldigend tegen zijn borst. ‘Jij was het.. al ie tijd was jij het!’riep ik. Hij greep mijn pols en sleurde me mee naar het bed. Hij gooide me er zo wat op, met mijn armen boven mijn hoofd, hij liet ze niet los. Ik kon geen kant meer op. Zijn gezicht was een paar centimeters van de mijn verwijderd. Onder zijn lichaam en boze blik voelde ik me totaal niet op mijn gemak. Hij leek nergens last van te hebben.

‘Wil je stoppen met mij te beschuldigend’, siste hij. Hij keek me in mijn ogen. Ik verdronk er in… Zijn ogen leken een verhaal te vertellen, een verhaal over verdriet en verlangen. Ik moest weg kijken. Ik was gelukkig wat rustiger geworden, mede dankzij hem eigenlijk. Hij keek me nog steeds boos aan, ik was nu volkomen rustig. En keek hem met open mond aan . de jongen stond op het punt wat te gaan zeggen… Maar keek me nu ook met een verbaasde en wilde blik aan. Dat zo er vast leuk uit hebben gezien: twee mensen vlak bij elkaar die da ander stomverbaasd aan lagen te gapen. Oké ik hield het niet meer uit, zo onder een wildvreemde jonen. Ik wurmde me onder hem vandaan en ging veilig een eind uit zijn buurt op de bureaustoel zitten. Hij was gelukkig niet meer zo boos als eerst maar keek nou niet heel vriendelijk mijn richting op. Dus ik nerveus en in de war begon te brabbelen. ‘Het spijt me echt, ik wist niet dat je boos werd. Ik ben gewoon overstuur, gisteravond en nu… Zomaar een wildvreemde jongen in mijn kamer’ mompelde ik sussend, half hopend dat hij dat laatste niet goed gehoord had.

‘Ik ben geen vreemde van je’,zei hij lachend, maar dat was niet te zien in zijn ogen, daar was alleen verdriet. ‘Jawel, ik ken je niet , weet je naam niet en ik heb geen flauw idee waar ik je ontmoet zou kunnen hebben…’ Hij stond verdwaasd op en keek me aan met zijn fel groene ogen, gekwetst. Ik schoot omhoog uit mijn stoel, rende naar de deur (deze keer stond er niemand in de weg) vloog door de gang, de trap af en midden in de hal bleef ik staan. Mijn ouders! Ik had geen moment aan ze gedacht. Ik rende dus naar de woonkamer, de kamer waar ze het meest waren. Ik ramde de deur op;en den deed een paar stappen de kamer in. Het was er… druk!? Ik verwachte eigenlijk niemand. Maar in tegendeel. Ik ging de mensen in de kamer langs: vader, moeder, zelfs mijn broer(niet in Londen dus) en nog twee mensen een man en een vrouw. Oké waarom hadden we onverwachts zo veel mensen op bezoek, drie mensen die ik niet kende. Er klonken voetstappen achter me. De jongen liep de kamer in en plofte in en plofte in een gemakkelijke stoel neer. Niemand bestede aandacht aan hem, alleen aan mij. Ze keken met blikken die ergens tussen verbazing en ongerustheid bleven hangen. Nog iets, ik sta hier in mijn pyjama en zij… Zij droegen weet ik veel wat voor kleding uit een of andere tijd. En dat was zeker niet deze! Zelfs mijn broer had deze vage kleding aan. Oké… ik keek mijn moeder aan en trok vragend mijn wenkbrauw op. Ze glimlachte, liep naar de bank en klopte op de plek naast haar als teken dat ik moest gaan zitten. Ik zat, en het was nog steeds doodstil.

Ik slikte, me voorbereidend… ’Eeh… ik denk dat dit het moment is waarop jullie me gaan vertellen wat er in vredesnaam hier aan de hand is!’ondertussen keek ik mijn ouders beurtelings aan. Ze keken ook elkaar aan en toen mij weer. Vanaf het raam kwam er een antwoord: ‘Ja dat lijkt me het beste’, de onbekende man had gesproken. Ik keek hem en ook de andere vragend aan. Geen reactie. Dat was niet waar, het antwoord wat ik kreeg was een triomfantelijke grijns van de jongen. Maar dat was niet echt het verwacht antwoord op mijn vraag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.