FanFic.nl

Friend or Foe? * EPILOOG TOEGEVOEGD AFGEWERKT*

Infiltration

De warme wind die in mijn gezicht blies liet me eigenlijk maar koud. Ik was net aangekomen in Rome, vanuit daar zou ik de bus nemen naar Volterra, een reis van ruim 7 uur. Ik had vandaag geen behoefte aan de trein. Opnieuw liet ik me onderuit zakken. Ik moest een plan hebben, hoe ging ik daar binnenkomen zonder meteen verscheurd te worden? Ik staarde uit het raam terwijl mijn hersens op volle toeren draaiden. Misschien kon ik in de buurt van het paleis een baan vinden? Kon ik daar in de buurt ook een kamer huren ofzo?
Dat was tenminste te proberen, ik was niet helemaal hulpeloos.
Maar ik had hulp nodig…ik wist dat ik hulp nodig ging hebben, maar wie viel er te vertrouwen? Voor de zoveelste keer deze dag schoot overeind. Dat meisje van het forum! Misschien kon zij me wel helpen!
Het was het proberen waard. Ik klapte mijn laptop opnieuw open, hoera voor draadloos en hallie illigallie internet, en ging meteen weer naar het forum om mezelf aan te melden. Nieuwe nickname was VolterraGirl. Ik schreef in haar een privébericht alles wat ik wist, dat ik haar geloofde en dat ik nu op weg was naar Volterra om uit te zoeken of mijn ouders echt de waarheid hadden gesproken omdat ik het moeilijk te geloven vond dat er echt vampiers bestonden. Nu was het wachten. Opnieuw muziek, opnieuw uit het raam staren, kijken, Niks. En de hele riedel opnieuw. Ik had zo’n hekel aan wachten.
Maar toen zag ik tot mijn verbazing dat ik een berichtje terug had, het enige dat er stond was: “Geef me je mailadres, ik help je!”�
Ik glimlachte, nu moest het goed komen, dat moest gewoon! Samen kwamen we hier uit. Ik kende haar niet, wist helemaal niks van haar af, maar ik wist en voelde dat ze te vertrouwen was.

Een beetje verveeld draaide ik een pluk haar om mijn vinger toen er twee gestaltes uit het donker kwamen lopen. Toen ik hier net werkte was ik me rot geschrokken de eerste keer. Maar het waren mijn naamgenoot Felix, een boom van een kerel die ik liever niet boos maakte maar met wie ik wel heel erg kon lachen. En Demetri. En met Demetri kon ik nog wel eens overhoop liggen. Het was donker buiten, dus nu was het veilig voor ze.
‘Hè Felix! Niet in slaap vallen zoals gisteren!’ riep Felix me toe. Ik trok mijn neus op, ‘jammer voor jou joh, mijn dienst zit er bijna op, en dan duik ik toch echt mijn nest in. Lekker warm, slapen en dromen en nog meer slapen, in een heerlijk zacht bedje.’ zei ik pesterig. Hij lachte, ‘je kan proberen wat je wilt, mij maak je niet jaloers.’
Toen ze uit het zicht waren trok ik mijn laptop weer naar me toe.

‘Sorry, ik werd op gehouden.’
‘Door wie? O.o’
‘Demetri en Felix.’
‘Alweer die twee? Die worden er wel vaak op uit gestuurd…waarom eigenlijk?’
‘Wist ik dat maar. Ow, dienst zit erop, ik ga naar bed! Bye Mel!’

Roosje21 heette in werkelijkheid Melanie. We hadden nu al ruim een week contact via msn. Ze woonde net als ik in Forks met haar broertje die inmiddels tien was. Ook daar gebeurde er volgens haar vreemde mysterieuze dingen. Dingen die zij al half jaar aan het onderzoeken was. Maar nu ze mijn verhaal had gehoord was ze er vrij zeker van dat er in Forks ook vampiers leefden. Ik had er nooit notie van genomen dat die mogelijkheid er was, maar nu ik mijn werkgevers kende had ik daar net als zij ook andere ideeën over.
Had ze enig idee hoe gevaarlijk het was wat we aan het doen waren? Het leek niet tot haar door te dringen telkens als ik het haar zei. In tegenstelling tot Melanie had ik al niks meer te verliezen omdat ik alles al kwijt was. Mijn leven was niet meer belangrijk. Het hare wel, zij moest door, voor haar broertje.
Moest ik haar hier nog wel in meeslepen? Ik grinnikte, ze zou waarschijnlijk boos worden als ik het niet deed. Ongelofelijk hoe goed we elkaar in een korte tijd hadden leren kennen. Ik trok de grote eikenhouten deuren achter me dicht en liep naar mijn nieuwe kamer. Het geluk was echt met me geweest toen ik hier net kwam. Het lag echt met het beste uitzicht op het paleis wat ik me had kunnen wensen. Mijn bed had ik met veel pijn en moeite onder mijn raam weten te schuiven.
Ik kon op die manier zien wat de precieze tijden waren dat ze buiten kwamen.
Alles wat ik zag schreef ik op. Mijn ouders zouden trots op me zijn, ik begon in een geobsedeerde freak te veranderen, joepi.
Maar ik had weinig andere keuze dan die werkgevers te geloven. Toen ik ze voor het eerst leerde kennen viel ik meteen met mijn neus in de boter…

“BALIEMEDEWERKSTER GEVRAAGD!”�
Ik moest de advertentie drie keer overlezen wilde ik het geloven. En, stond het met een speciale reden in drie talen? Italiaans, Engels en Frans.
Ze zochten in het Palazzo dei Priori echt een baliemedewerkster? Ik scheurde de pagina met de advertentie uit de krant en gooide de rest ervan, die ik toch niet kon lezen aangezien ik geen Italiaans kon, in een prullenbak.
Ik was hier net aangekomen en trok mijn koffer achter me aan. Ja ik viel echt met mijn neus in de boter. Ik kwam hier om zogenaamde vampiers te ontmaskeren en ze hadden gewoon een baliemedewerkster nodig! Ik kon het niet helpen, een grijns kroop over mijn gezicht. Nee, ik had nog geen idee hoe, maar het zou me lukken ze te laten boeten voor wat ze hadden gedaan!
Maar hoe ging ik dat doen zonder dat ze achterdochtig zouden worden? Als mijn ouders iets duidelijk hadden weten te maken was het wel dat vampiers alles behalve gek waren en het snel doorhadden als er iets gaande was. En ik zou zwaar de lul zijn als ik gesnapt zou worden.
Toch was het het beste om zo dichtbij mogelijk te komen, en een kans als dit zou ik niet meer krijgen dat wist ik zeker. Goed, dus voor ik op jacht ging voor een kamer eerst die baan regelen!
Ik duwde de zware deuren open en liet mijn koffer met kleding gewoon uit mijn handen vallen. Die kwam later wel.
Toen ik om me heen keer kwam ik verbaasd tot de conclusie dat er helemaal niemand was hier. Ja hoor, kreeg ik dat! Moest ik nog zelf naar ze op zoek ook!
Ik zuchtte diep en liep al naar voren toen er een jongen tevoorschijn kwam,zweven, zo leek het. Wees op je hoede! Schreeuwde elke cel in mijn lijf. Dus ik bleef staan.
‘Kan ik je helpen?’ vroeg hij in het Italiaans. God nee, geen Italiaans! Maar wat had ik dan verwacht.
‘Ik ben hier voor de baan.’ zei ik gewoon in mijn eigen vertrouwde taal. Moeiteloos ging de jongen over in het Engels, ‘Ah! Je bent de eerste die daar voor komt! Dan heb je geluk, want we hebben maar een iemand nodig. Kom, ik breng je naar Aro.’
Aro? Die naam klonk als een naam uit een lang vervlogen tijd. Of beter nog, tijdperk. De jongen voor me, had een zwarte mantel aan en de helft van zijn gezicht, waaronder zijn ogen, bleven verborgen door de kap die hij ophad.
Hij leidde me naar een gang met aan het einde nog een grote deur.
‘Wacht hier even.’
Hoe kon iemands stem zo mooi zijn? Dat was toch niet mogelijk? En elke beweging die hij maakte...was perfect. Alles was perfect.
Maar ik beseft dat hij lang niet zo perfect was als Aro, toen ik binnen werd geroepen. Een man met zwarte haren tot op zijn schouders kwam glimlachend op me af. Zo perfect, en toch zo gevaarlijk, ik deed intuïtief een stap achteruit toen hij op me af kwam lopen Het was dan wel schemerig in het vertrek waardoor ik hem niet goed kon zie,. maar ik wist dat hij perfect was...
‘Welkom in Volterra…?’
‘Felix.’
‘Felix! Dan hebben we twee Felix’en in ons midden vanaf nu.’ Aro bleef me glimlachend aankijken terwijl hij zijn hand uitnodigend uitstak.
Aarzelend besefte ik dat het wel zo beleefd was je baas een hand te geven, dus ik nam hem aan.
‘En hoe oud ben je? Felix?’ vroeg Aro met zijn zachte toch aangename stem.
’18.’
Waarom hield hij mijn hand zo lang vast? Ik wilde terugtrekken, maar mijn hand leek wel vast te zitten in een bankschroef! ‘Eh, zou ik mijn hand terug mogen?’ vroeg ik voorzichtig.
Alweer die glimlach toen hij me losliet, ‘je lijkt me een betrouwbaar meisje. Demetri zal je uitleggen wat je werkzaamheden worden. Oh, en nog een ding.’Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Geen woord over wat zich hierbinnen allemaal afspeelt, begrepen?’ Verward keek ik hem aan, maar toen ik Demetri aan mijn arm voelde trekken knikte ik vlug dat ik het begrepen had.

Ik staarde naar mijn plafond. Die herinnering bracht nieuwe vragen met zich mee. Ik had Aro niet meer gezien sinds die kennismaking. Maar waarom leek het of hij elk klein deeltje van wat ik was kende? Het was net of hij recht mijn ziel in kon kijken! Verward ging ik overeind zitten.
Wat had mijn vader me ook al weer verteld?

“Onthoud lieverd. Er zijn vampiers met speciale gaven. Niet allemaal! Maar diegene met een gave zijn gevaarlijk!!”� “En wat voor gaven moet ik me daarbij voorstellen?”� had ik verveeld gevraagd. “Gedachten lezen, pijn creëren. En nog veel meer dingen! Dit waren maar kleine voorbeeldjes. Mocht je dus ooit een vampier met een gave tegenkomen, kun je er beter uit de buurt blijven.”�
Ik zuchtte, “Pap, hoe oud denk je dat ik ben? Waarom moet ik dit geloven? Heb je bewijs dat ze gaven hebben? í�ls ze al bestaan, die vampiers van jullie.”� Hij had afkeurend zijn hoofd geschud, “liefje, het spijt me dat je zo weinig vertrouwen stelt in je moeder en mijzelf.”�

Ik pruilde, sorry papa. Dacht ik bij mezelf. Ja, ik had inderdaad maar bar weinig vertrouwen in ze gehad. Damn daar had ik nu spijt van. Misschien had ik ze op de een of andere manier kunnen redden als ik ze eerder geloofd had. En George ook…
Het deed pijn om aan ze denken, zij waren op een plek waar ik niet zo makkelijk kon komen. Ik begroef mijn hoofd in mijn kussen voor de tranen waarvan ik wist dat die onherroepelijk zouden komen.
Verdorie! Verdorie! Ik wilde niet zoveel hoeven huilen. Maar hoe zou een ander zich hieronder gedragen? Zou diegene sterk blijven? Gewoon doorgaan? De plannen doorzetten? Of gewoon maar opgeven omdat hij wist dat het een niet te winnen zaak was?
Ik schreeuwde van frustratie, maar de schreeuw werd gedempt door het kussen. Ik wist al zoveel, en toch ook maar zo bar weinig, om gek van te worden gewoon! Hoe moest ik nou het sluitende bewijs krijgen zodat ik voor mezelf vast kon stellen dat ik voor vampiers werkte?
Ik begon uit macht der gewoonte door mijn kamer te ijsberen. Nu kon ik beter denken. Camera’s misschien? Van die hele kleine die door een menselijk oog niet gezien konden worden?
Ik snoof gefrustreerd, door een menselijk oog misschien niet, maar we hadden het hier wel over bovennatuurlijke wezens die in alles beter waren dan mensen. Dus gold dat ook voor hun zicht.
Toch vond ik het niet slecht gedacht van mezelf, ik zou het wel in gedachten houden. Als ze overdag nooit hun kamers verlieten had ik ruim de kans om die dingen op te hangen!

Reacties: