FanFic.nl

In love with the prince of darkness

Hoofdstuk 4

De sneeuw knerpte onder mijn voeten bij elke stap dat ik deed.
Ondanks dat ik wist dat ik overdag veilig was, sloeg mijn hart als een gek.
Zo lang dat ik de zon kon zien, was ik veilig, verdween de zon achter de wolken speelde dat in mijn nadeel.
Zo moedig als ik was, stapte ik richting het kerkhof.
Vampieren moesten zich toch ergens schuil houden overdag?
Het kerkhof was verlaten, op een paar zwarte kraaien na dan.
Midden op het kerkhof stond een klein kapelletje.
Ik besloot om daar te beginnen en dan zo alles onderzoeken.
De deur van de kapel kraakte enorm hard toen ik het opende.
Met ingehouden adem stapte ik het schemerige gebouw binnen.
Mijn voetstappen weergalmde door de ruimte waardoor ik me klein voelde.
Ik wandelde richting het altaar dat er stond en stopte er vlak voor.
Traag liet ik mijn hand over de koude steen glijden en wandelde verder.
Achter me hoorde ik de deur dichtslaan.
Geschrokken draaide ik me om, maar er was niemand te zien.
‘Is hier iemand?’ Riep ik door de ruimte.
Een zacht gegrinnik was hoorbaar aan de overkant van het altaar.
Ik tuurde in de richting van het geluid om te kijken wie er stond.
Aan zijn figuur te zien was het een man dat tegen de muur stond geleund.
Ik trok mijn zwaard en kantelde mijn hoofd een beetje.
‘Wie ben je?’ Siste ik dreigend.
‘Nikolay Petrovin’ Zei hij opgewekt.
Met grote passen kwam hij naar me toe en pas toen zag ik dat hij, net als mij, een groot zwaard vasthad.
Ik stak mijn arm uit naar hem waardoor hij bijna tegen de punt van mijn zwaard liep.
‘Geen stap verder.’ Gromde ik laag.
Het scheen geen indruk op hem te maken aangezien hij nog een stap dichter kwam.
Zijn blauwe ogen keken me uitdagend aan terwijl hij voor een tweede keer dichter kwam.
Ik deed een stap opzij met mijn arm nog steeds gestrekt.
‘Daag me niet uit!’ Waarschuwde ik hem.
En toen gebeurde er iets totaals onverwacht.
Hij haalde uit met zijn zwaard naar het mijne, waardoor mijn zwaard enkele meters verderop met een kletterend geluid op de stenen vloer kwam.
Geschrokken keek ik hem aan.
Nu was hij degene die het zwaard op me had gericht.
Ik klemde mijn tanden op elkaar en nam subtiel een dolk uit mijn laars.
Zo snel ik kon haalde ik uit met mijn dolk in de richting van zijn arm.
Mijn dolk liet een diepe snee achter, waardoor Nikolay zijn zwaard liet vallen.
Vloekend greep hij zijn arm beet en keek van mij naar zijn zwaard en terug.
Op hetzelfde moment doken we naar zijn zwaard waardoor we beiden op de grond lagen te worstelen.
Ik kon als eerste het zwaard vastnemen en stond in een wip recht.
Nikolay lag op zijn rug en steunde op zijn ellebogen terwijl hij me uitdagend aankeek.
Dreigend drukte ik zijn zwaard in de holte van zijn keel.
‘Wat moet je?’ Vroeg ik zo arrogant mogelijk.
‘Jouw onderuit halen.’ Antwoordde hij hees.
Voor ik iets kon zeggen, haalde hij me letterlijk onderuit met zijn voet waardoor ik voor de zoveelste keer op de vloer lag.
Nikolay schopte zijn zwaard zo ver mogelijk weg en ging bovenop me zitten.
‘Ga van me af !’ Riep ik woedend.
Maar het leek hem alleen maar te amuseren.
Woest sloeg ik met mijn vuisten op zijn borstkast, maar zonder resultaat.
Hij greep mijn polsen vast zodat ik niets meer kon doen en drukte ze tegen de grond.

Reacties: