FanFic.nl

Klaus

Hoofdstuk 1.

Ik staar verbaasd naar het beeldscherm. De tekst verschijnt weer; Jij bent de volgende.De letters blijven staan op het beeldscherm, mijn hart slaat een slag over en begint dan dubbel zo snel te kloppen. Die zin, en hoe het was verschenen, maakte me doodsbang. Een windvlaag geeft me kippenvel op mijn armen, ik draai langzaam mijn hoofd naar het raam...die nu wijd open staat. Nee, dit kon niet. Ik wist honderd procent zeker dat ik het raam op slot had gedaan.
Beneden zaten de Cullens, de vampierfamilie waar ik zielsveel van was gaan houden. Misschien zou ik ze dit moeten vertellen. Aarzelend loop ik naar de deur, me afvragend hoe ik dit moet gaan vertellen. Mijn hand gaat naar de deurknop, en probeert de deur open te krijgen. Op slot. Maar niet via het slot op de deur. Een angstig geluidje komt uit mijn keel. Wat gebeurde hier?! Achter me valt een vaas kapot, langzaam niet zeker wetend of ik wel wil kijken, draai ik me om. De schreven liggen op de grond, het water vormt een plas, en de bloemen liggen in stukken geknakt er zielig bij. Maar mijn blik blijft niet lang op de vaas, nee mijn aandacht wordt getrokken door het raam. Een lichtflits scheen voor een seconde naar binnen.
Weer slaat mijn hart een slag over, en mijn ademhaling komt sneller. In mijn dunne pyjama shirt zonder mouwen, en mijn short en blote voeten staar ik vol ongeloof naar de barst die van uit het niets begint te verschijnen in het glas.
'Edward' fluister ik bijna geluidloos. De barst begint zich uit te breiden. 'Edward' zeg ik iets harder nu, ik deed geen poging om mijn doodsangst te verbergen in mijn stem ik wist dat die poging nutteloos zou zijn. Dan stopt het scheuren, ik slik en druk me zoveel mogelijk nog dichter tegen de deur. Melinda wordt eindelijk wakker, zij was zijn eerste slachtoffer geweest maar ze had het ternauwernood overleeft. Ze wist meteen wat er aan de hand was toen ze naar de vaas keek, de barst in de ruit en naar mijn gezicht. Ze sprong op en rende naar me toe.
Ze probeert ook de deur open te krijgen, maar ook bij haar lukt het niet. Nu beginnen de tranen ook in haar ogen op te wellen.
Ze jammert iets onverstaanbaars en begint op de deur te bonken. 'Laat ons eruit!' krijst ze.
Het voelt alsof er ijswater in mijn aderen gespoten wordt. 'Edward!' roep ik.
'Laat ons eruit!' huilt Melinda nu.
'Elena, Melinda?!' roept Edward vanaf onderaan de trap. 'Wat is er?'
'Help' fluistert ik. Alle elektriciteit valt uit, alles wordt donker. Heel even was het doodstil, dan klinkt er een oorverdovend geluid. Glasgerinkel, brekende stenen, brekend hout, van alles. We beginnen te gillen. Ik voel warme, glibberige armen om mijn middel en mijn gil wordt harder.
'Nee!' schreeuwt Melinda. En ze probeert me los te krijgen. Het ding begint richting de restanten van de muur te lopen. Zijn handen zitten te strak om me heen, ik zou zeker weten grote blauwe plekken krijgen. Twee anderen handen grijpen mijn keel vast en knijpen. Mijn gil wordt gesmoord, geen lucht. Mijn longen schreeuwen wanhopig naar lucht, nog meer blauwe plekken. Ik probeer los te komen, maar dat lijkt het alleen maar erger te maken. Melinda wordt door iets vastgepakt en door de lucht gesmeten naar buiten.
Ik zag de angst op haar gezicht, maar ook een andere uitdrukking. Ze had zich er bij neergelegd dat ze zou sterven. Toen ik niet meer tegenstribbelde, werd de greep iets minder stevig. Maar ik maakte er geen gebruik van. Ik voelde mijn ademhaling onregelmatig door mijn pijnlijke keel gaan.
En toen stopte mijn hart, het was volledig stil op het gebonk het geschreeuw van de Cullens na dan. De handen om mijn middel verdwenen, de handen om mijn keel ook. Ik voelde mijn lichaam op de grond vallen, maar stond niet op. Wanhopig zocht ik naar mijn hart, probeerde het weer aan de praat te krijgen. De lichten sprongen aan. Omdat mijn ogen nog open stonden zag ik de troep die er was, maar het meeste wat me opviel was de bloedspatten. De deur schoot open en ze renden naar binnen. Ik wilde me omdraaien, maar het lukte niet. Edward pakte mijn hoofd heel zachtjes en liefdevol vast en draaide het lichtjes naar zijn kant.
Hij staarde in mijn levenloze ogen, als hij had kunnen huilen, had hij het nu gedaan. Zijn blik stond verscheurd en gekwelder dan ik ooit had gezien. Ik voelde vaagjes zijn lippen op mijn voorhoofd.
'Geen polsslag' mompelt Carlisle. Hij pakt een zaklampje uit zijn broekzak en schijnt ermee in mijn oog. Iets in zijn blik veranderde. Hij scheen nog een keer en ook in mijn andere oog. 'Haar pupillen werken nog wel' prevelt hij verbaasd.
'Elena?' fluistert Edward. 'Elena hoor je me?'
En toen vond ik mijn hart, het begon weer te kloppen en vulde de kamer met een onregelmatig zwak geklop. Ik knipper met mijn ogen en haal hardop adem. Tranen over mijn wangen, mijn keel bonkt, mijn middel brand. Maar toen mijn ogen gefocust waren, zei ik niets, ik staarde met grote ogen voor me uit. Ik mompelde onverstaanbare en onbegrijpelijke dingen.
Ze zeggen dingen tegen me maar ik versta niets. Rillingen gaan over mijn hele lijf.
‘Ze is in shock’ zegt iemand.
Edward houd nog steeds mijn zachtjes trillende hand vast.
Er ontstaat een gesprek maar ik doe geen eens moeite om het te begrijpen. Melinda. Melinda had geprobeerd mij los te krijgen, Melinda had haar leven in gevaar gebracht om mij te helpen, Melinda was vermoord door hem. Wat wilden ze van haar? Wat wilden ze van mij? Terwijl ik me dit allemaal afvroeg staarde ik voor me uit.
Na een paar minuten stelde Esmée voor om mij naar een andere kamer te brengen.
Edward zei iets tegen me, en toen ik niet reageerde tilde hij me zonder moeite voorzichtig op. Ik lag als een baby in zijn armen, terwijl we naar beneden liepen.
In de woonkamer legde hij me op de bank neer.
‘Ze moet uitrusten’ prevelt Rosalie op een vriendelijke toon.
‘Moet dat echt? Je weet hoe erg ze naalden haat’ zegt Edward op een toon die ik niet begreep. Het klonk een beetje bedroeft.
‘Het lijkt me wel het beste, ik denk niet dat ze nu zal kunnen slapen’ zegt Carlisle.
Hij komt dichterbij, ik zie dat hij een doekje en een spuit in zijn handen heeft. Maar ik deins niet weg zoals ik normaal gedaan zou hebben.
Hij pakt vriendelijk mijn arm, en begint met het doekje een plekje in mijn elleboogholte te desinfecteren. Hij wilde me gaan verdoven, met die vreselijke naald mijn huid doorboren.
Ik voel mijn lichaam lichtjes dichter naar Edward gaan zodra de naald dichterbij komt.
‘Het spijt me Elena’ sust Carlisle.
‘Slaaplekker schoonheid’ fluistert Edward in mijn oor.
En dan voel ik een prikje, de slaperigheid verspreid zich razend snel door mijn lichaam.
Mijn ogen beginnen dicht te vallen, en dan val ik in een droomloze slaap.

Reacties: