FanFic.nl

Klaus

Hoofdstuk 2.

Het eerste waar ik me van bewust wordt is een zachte gelijkmatige ademhaling vlak naast me.
Ik kan me niet herinneren wat er gebeurt is, als ik aan de vorige dag terugdenk is alles zwart en wazig. Het enige wat ik nog weet is het gevoel van paniek...
Ik haal diep adem en wil me omdraaien. Maar de pijn haalt me uit het laatste stukje slaap. Ik knipper met mijn ogen en open ze.
'Elena.' Zucht Edward, hij klonk opgelucht.
Ik probeer overeind te komen, zodra Edward merkt wat ik wil doen helpt hij me overeind.
'Voel je je wel goed, lieverd?' Vraagt hij als ik niets zeg.
'Wat is er gebeurd?' Vraag ik, mijn stem klinkt schor.
'Ik weet het niet, we konden de kamer niet in. Carlisle vermoed dat Klaus er was. kun je je echt niets meer herinneren?'
Ik wrijf in mijn ogen, even van mijn stuk gebracht door de pijn in mijn nek.
'Melinda...Waar is ze?' Vraag ik paniekerig.
Edward leek ergens over te twijfelen, waarschijnlijk of hij het me zou vertellen of niet. Ik krijg een naar voorgevoel in mijn maag.
'Wat is het? Wat is er Edward?' Vraag ik zachtjes, mijn stem was niet meer dan een zwakke fluistering.
'Het spijt me heel erg Elena, maar...Melinda is overleden. Ze was al overleden voor ze de grond raakte.' Zijn stem stroomde over van medelijden.
Mijn ogen vullen zich met tranen. Het beeld dat ze weggesmeten wordt staat weer helder op mijn netvlies.
Ik merkte bijna niet hoe de dikke tranen over mijn geschaafde gezicht liepen, tot Edward ze met zijn koude hand zachtjes weg veegde.
Ik spring op, wankel en ren naar de keuken terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
'Elena? Wat is er?' Roept Edward me achterna. het enige waar ik nu aankon denken was mijn lieve vriendin die dood was. Ik snapte mijn reactie zelf ook niet helemaal, het was alsof ik mijn lichaam niet zelf bestuurde.
Ik ruk de bestekla open, en grijp het vleesmes vast. Edward komt net de keuken binnen, ik draai me met een ruk om met de punt van het mes op mijn buik gericht.
Hij kijkt me met grote ogen aan, verdriet, bezorgdheid, gekweldheid. Er gleden verschillende emoties over zijn gezicht.
'Elena...doe het niet.' Mompelt Edward, hij stak zijn hand uit alsof hij me tegen wilde houden, maar hij bleef op zijn plek staan. Bang om een verkeerde beweging te maken.
'Wat doe je?'
'Ik weet het niet.' Huil ik. 'Wat gebeurd er met me?'
'Rustig maar Elena, leg het mes maar neer voor je jezelf pijn kan doen.' Mompelt hij terwijl hij me met grote, trouwe ogen aankijkt.
Ik ontspan mijn spieren, en open langzaam mijn hand. Huilend laat ik me op mijn knieën zakken, ik leg mijn handen voor mijn ogen.
Ik hoor hoe Edward het mes snel ergens anders weglegt, dan voel ik zijn armen om me heen.
'Ssssh, rustig maar alles is goed. Er zal je niets overkomen, ik zal het niet toestaan.' Sust Edward.
Huilend sla ik mijn armen om zijn nek, en druk mijn lippen zachtjes op de zijne. Ik wist dat hij Klaus niet tegen zou kunnen houden. Hij had Melinda ook gedood, en nu was het mijn beurt. Niemand kon Klaus tegenhouden als hij iets graag wilde. Mijn lot was om te sterven. Het voelde alsof mijn hart verscheurd werd toen ik me bedacht wat Edward na mijn dood zou doen en rilde. Je kon het ene draadje niet doorknippen zonder de ander kapot te maken. Edward en ik waren net als die draadjes. Als Edward zou sterven, zou ik hem achterna gaan, en als ik zou sterven...zou Edward mij achterna gaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.