FanFic.nl

Harry Potter and the Moongirl. (VERNIEUWD)

Rescued, also made it.

Een half uur was voorbij en de les was niet volgens professor Jack's planning gegaan. Iedereen had geroepen en gevraagd naar wat hij gezien had in mijn toekomst en om de vragen te vermijden had hij maar wat introducerende teksten uit het boek voorgelezen. Zo had hij gedacht te kunnen ontsnappen aan nieuwsgierige leerlingen en misschien zelfs toekomstige tovernaren met slechte bedoelingen omdat ze dan de zwakheden van dit meisje zouden kennen.
Nadat ik de laatste leerling na had gekeken bedacht ik mij dat ik nu naar de professor moest, met een beangstigend gevoel en gedachte nam ik plaats tegenover hem en nergens in mijn hart wou ik iets weten van of over mijn toekomst. Hopelijk begreep de professor dat.
Zijn hoofd hief hij langzaam op en nu zag ik zijn gezicht goed. Duidelijk meer gekalmeerd, sterk genoeg om te kunnen praten over de toekomst van Jemellia. 'Ik heb over jou gehoord, jij bent het maanmeisje, niet waar?' Langzaam knikte ik slikkend. Hij ging verder. 'De problemen die ik gezien heb waren onverwachts en daarom schrok ik, maar ik was vergeten dat jij een maanmeisje was.. Of ik wist niet welk maanmeisje professor Perkamentus bedoeld had, dat kan namelijk ook..' 'Wacht eens..' Volgens mij had ik voor het eerst iets gezegd in het halve uur. 'Problemen, zei u? Heeft professor Perkamentus u iets over mij verteld?' 'Je bent geen problemen gewend, zeker? En ja, bijzonderheden tussen de leerlingen geeft het schoolhoofd aan. Zo kunnen wij rekening houden met bepaalde dingen.' Ik knikte. 'Misschien moet ik dan toch maar mijn mond houden over wat ik gezien heb, wie zijn je ouders?'
Waarom kwam deze vraag weer? Dit was een vraag waar een normaal persoon niet bij na hoefde te denken, waarom werd deze aan mí­j gevraagd? Waarom aan mí­j? Ik wist dat men bij deze vraag naar mijn biologische ouders vroeg maar ik mocht niets zeggen over mijn biologische moeder of mijn echte naam.. Nou, "jij mag niet" was niet echt tegen mij gezegd, maar er was een gek gevoel, alsof er iets niet goed zou zijn als iemand achter de verdwijning of ontsnapping van een vrouw uit de Cowheart familie kwam..
'Dame?' Geschrokken keek ik op naar de professor. 'Sorry! Eh, mijn ouders zijn Marianne en Rudolph Brown.. Ze wonen in Londen.' 'Oh.. Hm.. Goed dan. Ik zal je hier niet te lang laten zitten want professor Sneep wacht je op als het goed is. Jij hoort bij Zwadderich, toch?'
Er was iets mis met deze man en ik wist niet wat. Interessant vond ik het ergens, maar dat lag te diep..

Professor Sneep was nog niet gearriveerd en dat betekende dat ik gelukkig nog net op tijd was. Verhalen had ik gehoord over wat voor een erge straffen je stonden op te wachten als je te laat kwam bij één van Sneep's lessen. Op de klok stond de tijd van het rooster aangegeven, nu zou de les beginnen.
Snel en bedenkelijk nam ik plaats tussen Draco en Sacha in en na een aantal seconden zag ik in dat ik dat toch niet had moeten doen. Een por van Sacha in mijn zij zorgde er voor dat ik nog erger geïrriteerd raakte en op keek. 'Wí¡t?' 'Wat zei Jack? Wat had hij gezien?' Fluisterde Sacha. Hoe kon het ook anders? Natuurlijk ging het om iets waar iedereen van wou weten en nieuwsgierig over was. 'Ik wou er niets van weten, was dit nou een por waard?' 'Nee.'
Voetstappen.. Iedereen keek op en daar stond de professor met zijn bekende gezichtsuitdrukking. Chagrijnig, vast en zeker kon deze man niet wachten tot dat iemand iets deed wat een straf waard was. Zo kon hij ook zijn woede ergens op afreageren. Wat zou hij meegemaakt hebben in zijn verleden? Wat heeft hem zo gecreëerd?
Terwijl hij door naar een kast met boeken liep hief hij zijn toverstok op en tot mijn grootste verbazing zag ik hoe de boeken in beweging kwamen. Fascinerend, ik vond het geweldig om te zien. Één voor één begonnen ze langzaam een paar centimeter boven de kast uit te zweven naar een leerling, van wie het boek was, en mijn aandacht ging naar het boek dat nu drie meter van mij verwijderd was. Ik schrok op toen het open sloeg en op een vreemde manier heel hard op mij af kwam. Geen van de andere boeken ging op deze snelle en krachtige manier en ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe iedereen, ook Sneep, toe keek vol met verbazing. Trillerig dacht ik aan wat ik moest doen, ik had geen idee en het trillen stopte pas op het moment dat Carlo Kannewasser met een snelle beweging acht tafels verder op opstond en zijn toverstok op hief. Hij riep een spreuk zo snel dat de schok vanuit zijn toverstok het boek raakte net voordat het mijn gezicht had bereikt. Het boek viel open neer op mijn tafel en met grote ogen staarde ik er naar terwijl Carlo hijgend nog stond met zijn toverstok in zijn hand.
'Goed werk, meneer Kannewasser. Nu wil ik dat je gaat zitten.' Alsof er niets was gebeurd ging de professor zitten en toen hij zijn gezicht ergens anders op had gericht besloot ik over mijn schouder oogcontact te maken met Carlo. Hij keek mij toevallig ook aan en ik zag dat hij ondertussen al was gaan zitten. Een mooie spottende glimlach gevolgd door een knipoog maakte mijn dag en snel ik keek ik weer naar Sneep omdat ik dacht zijn stem te horen..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.