FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

013.The room of requirement

Emma vergat meteen al haar problemen en ze stond in een ruk op. Ze liep een beetje rond in de kamer om te wennen aan het idee en bleef in het midden ervan staan. Ze keek nog een laatste keer om zich heen en sloot daarna haar ogen. Ze dacht diep na... We hebben een plek nodig voor de SVP, we hebben een plek nogid voor de SVP! Toen ze haar ogen weer open deed viel haar mond open. De kamer was helemaal veranderd! Er stonden nu allemaal houten poppen met neptoverstokken en andere oefentoestellen. Emma voelde hoe er onwillekeurig een grijnsje op haar gezicht verscheen, ze hadden een plek om te oefenen! Emma liep weer door de gangen, maar nu was ze zich heel bewust van waar ze naartoe ging. Ze keek snel op haar horloge en ze zuchtte. Het was al kwart voor elf wat wou zeggen dat ze eigenlijk niet meer door de gangen mocht lopen... Ze liep maar snel door in de hoop dat ze geen leerkrachten tegen kwam. Toen ze bij het schilderij kwam dat de ingang vormde van de leerlingenkamer, zei ze snel het wachtwoord. Het ging langzaam open... Te langzaam! Emma duwde het bruusk sneller open en ze stormde de leerlingenkamer binnen. Ze kreeg vaag mee hoe de dikke dame op het schilderij "Gewoonweg onbeschoft!" riep, maar ze negeerde het. Zoals verwacht zaten de andere nog beneden voor hun vast plek bij het haardvuur. "Jongens! Ik... Malfidus... SVP... Kamer Van Hoge Nood!" flapte ze eruit. Ze was nog zwaar buiten adem van het lopen. "Rustig Emma!" zei Harry meteen. Hij had Emma al eens een paniekaanval zien krijgen, vorig jaar op het toverschooltoernooi toen hij haar over Voldemort verteld had, en dat was beslist geen pretje. Hij nam Emma bij haar schouders en dwong haar om op de sofa te gaan zitten. "Vertel nou eens rustig wat er aan de hand is?" stelde hij voor. "Je zei iets over de Kamer Van Hoge Nood." voegde Hermelien eraan toe. Emma knikte heftig, "Ik..." ze beet op haar onderlip en schudde haar hoofd. Ze besloot dat ze niets over haar huilpartijtje aan Hermelien en Ron zou vertellen. "Ik liep door de gang toen ik terug kwam van Perkamentus' kantoor. Ik dacht wat na over de SVP en hoe hard we een plek nodig hebben om bijeen te komen. Toen zag ik plots een lokaal op de zevende verdieping dat ik daar nog nooit eerder gezien had. Uit nieuwsgierigheid ging ik naar binnen en het was een oefenruimte, met alles erop en eraan. Ik wist het meteen, het is De Kamer Van Hoge nood!" legde ze in één adem uit. "De kamer van wat?" zeiden Harry en Ron in koor, gevolgd door een diepe zucht van Hermelien. "De Kamer Van Hoge Nood." zei die eigenwijs. "Ook wel bekend als de Kamer Van Komen En Gaan." Ze keek Harry en Ron vragend aan. Die schudden hun hoofd ten teken dat ze nog niet wisten waar ze het over had. Weer zuchtte hermelien en ze legde het met tegenzin uit "Die kamer verschijnt enkel als je ze echt nodig hebt en ze past zich aan naar de behoeften van de persoon." Er verscheen een lach op Harry's gezicht, ze hadden een plek om te oefenen! Daarna volgde er een lange stile en ze dachten allemaal na over wat de volgende stap zou zijn, wanneer zou de SVP voor het eerst bijeen komen? "Maar Emma... Wat deed je eigenlijk op de zevende verdieping? Je moet daar niet langs als je van Perkametus' kantoor naar hier wilt komen." merkte Hermelien plots op. Emma balde haar handen tot vuisten, typisch dat Hermelien dat moest opmerken. "Ja, en wat zei je over Malfidus?" voegde Ron eraan toe. "Dat is eigenlijk iets dat ik met Harry alleen wil bespreken." zei ze een beetje verlegen. Ze wou niet onbeleefd zijn, maar vrijwel meteen knikten Hermelien en Ron begrijpelijk en liepen ze weer naar hun plekje in de hoek van de leerlingenkamer waar ze begonnen te toverschaken. Emma draaide zich een beetje weg van hun en ze legde het allemaal aan Harry uit. "... En Draco weet er ook al van, daarom doet hij zo vreemd." eindigde ze haar langste verhaal ooit. Met een bang hartje en nog steeds tranen in haar ogen wachtte ze af, zich afvragend hoe harry zou reageren. Het stond algemeen bekend dat Lucius Malfidus met dooddoeners optrok. Harry had zelf met zijn eigen ogen gezien dat hij er zelf ook één was, maar niet veel mensen geloofden hem. En nu bleek dat ze aangetrouwde familie van hem was. Zij, het meisje met de opdracht om Harry te beschermen tegen dat soort tuig. Ze wist niet waarom, maar ze was zo kwaad op zichzelf. Er was een klein, woedend stemmetje in haar achterhoofd dat steeds riep: Hoe kun je het wagen om familie te zijn van één van de trouwste volgers van Voldemort?! Ze probeerde het te negeren... Tot haar opluchting leek Harry niet kwaad op haar, maar verscheen er een mistroostig glimlachje op zijn gezicht. "Als ze denken dat ze je mogen hebben zijn ze verkeerd. Je bent mijn Emma en dat blijft ook zo." zei hij en hij nam Emma in zijn armen. "Toen ik nog geen jaar oud was, kreeg ik de opdracht van Perki om je te beschermen, Harry. Het is niet omdat blijkt dat ik familie ben van dat... schorem dat daar iets aan verandert. Ik moord die verdomde familie uit voor jou als het moet."

Reacties: