FanFic.nl

Strangers in Paradise

1.

De pillen lagen roerloos in haar hand. Herinneringen flitsten door haar gedachtes. Flarden. Blikken. Niet langer dan twee tot vijf secondes. Net lang genoeg om haar eraan te herinneren wat ze van plan was achter te laten. Vrienden, familie, geliefden. Het was egoïstisch, ergens was ze zich daar bewust van. Maar, dacht ze, ze begrijpen het wel. Ze komen er wel over heen. Ze wierp nog één blik op de poster voor haar neus. River Phoenix.
De pillen die ze nam hadden haar meegenomen, naar een plek, die nog erger en harder is dan de aarde. De oneinigheid, onsterfelijkheid. Voor altijd is nu echt, voor altijd. Maar als je die altijd met iemand bent van wie je voor altijd houdt, misschien is het dan zo slecht nog niet. Dat wist ze. Ze zou nooit zijn gegaan zonder die wetenschap. Zonder de wetenschap dat haar droomman op haar wachtte. Zelfs als hij niet van haar hield, was ze gelukkig. De mogelijkheid om bij hem te zijn, hem te zien. Dat was meer dan ze in haar hele leven had kunnen wensen. Maar nu was het geen leven meer, nu was het.. ja wat was het? Oneindigheid en onsterfelijkheid?
Haar aankomst was verwarrend. Alles leek zo hetzelfde. Toen pas begon ze nader naar de mensen te kijken; ze zagen er ziek uit. Donkere kringen om hun ogen, ingevallen. Het haar was uitgedund en vlassig. De kleding was versleten en de blikken uitzichteloos. Ze realiseerde zich wat ze had gedaan, maar bleef vastberaden. Ze kon immers niet meer terug. De eerste persoon die langs haar liep sprak ze aan.
'Kan ik iets vragen?' vroeg ze. Geen antwoord. Het was niet zo zeer de zwijgende stilte die pijn deed, maar meer die vermoeide blik. Niet om de vraag, maar om de oneinigheid. Ja, de oneinigheid was pijnlijk. Net toen ze een hopeloze zucht wilde slagen, opende het redelijk jonge meisje - wat zou er met haar gebeurd zijn? - haar mond.
'Graag,' glimlachte ze zwakjes. Héél zwakjes. Misschien had ze het alleen maar ingebeeld.
'Ehm, heb je deze man gezien?' Ze hield haar favoriete foto van River voor, waar hij op zijn gitaar speelt. Het meisje schudde haar hoofd.
'Bedankt,' zei ze, en ze stopte de foto weer weg. Toen het meisje weer weg wilde lopen bedacht ze zich; iedereen zag er hier zo slecht uit, River moest er ook zo uit zien.
'Wacht!'
Het meisje keerde zich weer om.
'Hier, misschien herken je hem nu,' ze hield nu een foto voor waar River er niet bepaald gezond uitzag. Er waren zelfs foto's van River toen hij ook werkelijk dood was, maar die nam ze niet mee, over haar lijk niet.
'Oh,' mompelde het meisje, 'River.'
'Ja!' Ze kon niet geloven hoeveel geluk ze had gehad.
'Ik wil je graag helpen,' mompelde het meisje nog steeds. Ze wilde net enthousiast haar mond openen toen het meisje verder ging.
'Zoek hem niet op. Vraag niet naar hem. Doe maar niks.'
'Wat!?' riep ze verontwaardigd. Dit liet ze niet gebeuren. Ze had niet alles achtergelaten om te horen dat ze hem niet moest opzoeken. 'Je snapt het niet!'
Opeens begonnen het meisje haar ogen fel te staan.
'Ja, ik snap het wel. Je kan misschien denken dat je hier onsterfelijk bent, maar harten kunnen nog steeds breken. Dat zit van binnen. Je zult breken. Instorten gaat makkelijk, jezelf opbouwen kost tijd.'
Daarna liep het meisje weg, geen zin om nog tegengesproken te worden.
Daar stond ze dan. Ze had iedereen gevraagd, maar het meisje had gelijk; niemand wilde haar verder helpen dan zeggen dat hij niets goeds was. Ze weigerde het te geloven. Tuurlijk, ze kende hem niet echt, maar al die interviews, en andere dingen die waren opgenomen, die konden toch niet nep zijn? Of was hij, zoals het meisje zei, zelf gebroken, ingestort? Ze zuchtte, en realiseerde zich dat de zon begon te verdwijnen achter.. iets. De mensen die rond slenterden leken wel glimworpjes te worden. Ze werden doorschijnend als spoken en hun innerste begon net zo fel te schijnen als een verdomd goede zaklamp. Zijzelf ook. Sommigen waren feller dan anderen. Zijzelf, had ze opgemerkt, was één van de felste.
Plotseling besefte ze hoe ze River toch kon vinden. Het was niet gebaseerd op feiten, maar vroeger geloofde ze altijd dat haar geliefden naar de hemel gingen en in sterren veranderden.
Ze praatte altijd tegen de sterren; mensen - en ook dieren - die ze verloren had. En River. Ze praatte het meest tegen River omdat hij er altijd was. Hij was de felste van allemaal.
Het was moeilijk om de mensen te vergelijken. Pas toen ze hem zag was het allemaal een stuk makkelijker. Zelfs het huis waarin hij blijkbaar woonde kon het licht niet dimmen dat hij uitstraalde. Het was alsof je voor de zon stond, zo fel. Ze sloeg per automatisme haar arm voor haar ogen, en bleef er naar toe lopen. Haar hart klopte in realiteit misschien niet meer, maar het voelde alsof hij net zo snel klopte als het ritme van een dansnummer. De adrenaline stoof door haar lichaam als het gif van een slang die je met één beet kon doden. Ze hield de arm voor haar ogen weg toen ze realiseerde dat het toch niet uitmaakte en zag dat hij verschrikkelijk trilde. Haar hele lichaam trilde. Hoe erg ze ook probeerde om stil te blijven, het wilde niet.
Ze ademde voor een laatste keer diep in en uit, en zette toen een stap in het huis. Het was spierwit, je zou er spontaan migraine van krijgen. Nu haar zicht uitgeschakeld was moest ze haar andere zintuigen inzetten: Ze voelde met mijn hand langs de muren en luisterde of ze iets kon horen. Maar ze hoorde niets.
Het huis was zo groot dat je er uren in rond kon dwalen, en dat deed ze. Ze was verrasd toen ze uitgeput op de grond plofte en de adrenaline langzaam haar lichaam uitdwaalde. Waar was de oneindigheid en de onsterfelijkheid? Ze kon er niet lang over nadenken, want ze viel vrijwel meteen in slaap, ongewillig.

Reacties:

CosmicPurple zei op 3 juli 2011 - 20:07:
Tazz... o_o
I kid you not, dit is zo ongeveer het liefste dat iemand ooit voor mij heeft gedaan/geschreven. En dat klinkt misschien raar, gezien het onderwerp, maar het is gewoon zo belachelijk mooi! Like, over die sterren; heb ik dat ooit verteld op het forum?? Want ik praat effectief tegen mensen die er niet zijn, en als kind deed ik dat ook echt tegen de sterren. Nu doe ik dat gewoon in het algemeen wanneer ik er zin in heb -call it praying or insanity or whatever-, maar OMG.
I love you, and you absolutely made my day. <3