FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×In tha club

Gompie, vanavond ga ik zeker mijn enkels breken, minstens één keer! Onhandig stap ik over een drempel met de zwarte killer heels van Eve. Het eerste zwarte wat ik in tijden heb gezien! Wie kan hier nou op lopen? Het zijn net stelten! Telkens heb ik de neiging om mijn armen als vleugels op te zetten en zo mijn evenwicht proberen te houden, maar in zo’n stampvolle club lijkt me dat niet zo handig. Dan sla ik wel iemand voor zijn harses of ik heb minstens iemands drankje over zich heen geslagen. En dan zal er toch een partijtje naar me gekeken worden! No thanks, sla ik liever af.
“Wil je wat drinken!”� gilt mijn nicht met twee centimeter afstand in mijn oor en zelfs dan moet ik nog goed nadenken om te beseffen wat ze zojuist gilde.
“Ja, doe maar wat!”� krijg ik er dan ook gillend uit. Aan Eve te zien, glimlachen en van me wegdraaien, heeft ze me wel gehoord.
Met een bonk van onzekerheid sta ik hier, met blond haar die als spotlight kan meewerken hier in deze toko, wat te staan en hoop zo toch niet zo heel erg op te vallen. Jammer genoeg krijg ik een harde stoot tegen mijn schouder en kerm wat vloekende woorden uit. Met mijn voortanden vertrouwelijk op in mijn onderlip gedrukt kijk ik moeilijk opzij om te zien wie er zo lomp is.
Met een vies gezicht kijk ik naar een gaar uitziende man. Met stomdronken ogen lacht hij me dom aan. Je zou zo zeggen dat zijn kwijl eruit zou druipen. Jak! En het volgende wat ik me dan afvraag is: wat moet hij van mij?! Gelijk krijg ik antwoord bij het voelen van zijn grijpende hand op mijn heup. Geïrriteerd zet ik een stap naar links zodat zijn hand van mijn heup afglijdt. Wat denkt die gast? Ik ben dus dronken, heb zo niks door, dus ik mag mensen betasten die ik wil? Lí¡toor! Hij mag ophoepelen en dan andere mensen lastigvallen, niet mij.
Geërgerd blijf ik zo op een afstandje staan en hoop zo dat de man daar blijft staan of wegloopt, het liefst hoop ik op dat laatste. Die man is niet om aan te zien! Sluik peper en zout gekleurd haar, een baardje in dezelfde kleur waarvan de bier als druppels op het kroezige haar blijft hangen. Verder draagt hij volgens mij een hobbezak als kleding, want ik kan er niks anders van maken.
“Rot op!”� Roep ik pislink en duw de grijpgrage handjes weeral van mijn heupen vandaan. De ranzige man is weer naar me toe gestapt en heeft niets van mijn eerst hint gesnapt: ‘ik moet je niet!’ Waarschijnlijk moet ik toch maar eens aan mijn houdingen en gezichtsuitdrukkingen werken om mensen duidelijk te maken wat ik van ze vindt, want dit slaat echt op alles! En waar blijft Eve? Die man gaat echt niet weg van mijn aaien, maar ik durft niet harder te duwen of zelfs te slaan! Hopeloos, dat ben ik. Het liefst wou ik dat ik nu thuis beneden op de bank zat samen met mijn ouders. Zo nu en dan lachen om de film en wat popcorn naar binnen werken. Hier is wel de laatste plek waar ik nu wil wezen.
Zuchtend stap ik dan maar echt van hem weg en probeer zo Eve te zoeken. Die is al zeker zeven minuten weg, en al zeven te lange minuten zat ik met die gozer opgescheept. Waarom maken mensen zich eindelijk dronken? Je houdt er niks leuks aan over. Je loopt scheef, je hebt een spraakgebrek van ik weet niet hoe erg, je valt andere mensen lastig, je kan een boeten krijgen wanneer je onder invloed rijdt, en dan weet je de volgende dag al die opgenoemde dingen niet eens tot dat je de bekeuring ziet! Geweldig. Zal er meteen aan beginnen. Dan vergeet ik hopelijk ook de dronkelap die me GODVEREDOMME ACHTERVOLGT!
Ik wurm me verder de menigte in en hoop ze verlost te zijn van die gozer. Moeilijk kruip ik onder armen door, ontwijk dansende benen en kan net op tijd overstromende bierglazen vermijden. Met een zware adem duw ik mezelf tussen een koppel en hoop dan eindelijk bij een openplek te stuiten. Jammer genoeg is het net zo potdicht als rechts van me, links van me en achter me. Een benauwd gevoel omsluit mijn luchtpijp en begin paniekerig mijn neus in de lucht te steken om minstens een beetje frisse lucht binnen te krijgen.
“Hier ben je!”� Met een knal kom ik tegen Eve aan die tegen me aan schreeuwt. Verbaasd houdt ze twee glazen drinken vast. Ik kan alleen maar moeilijk kijken en bidden dat ik hier niet op die onhygiënische grond neerval. Mijn mond begint rare trekjes te krijgen en mijn ogen knijpen zich steeds vaker toe.
“Meisje, kom mee naar buiten!”� gilt Eve geschrokken en voel hoe ze me bij de arm grijpt en me door de massa sleurt. Met veel kracht houd ik me staande en ontvang meerdere malen ellebogen tegen mijn borsten of maag. Soms wordt mijn haar er half uitgetrokken omdat mensen met juwelen aan hun vingers erin blijven haken.
“Lucht!”� kuch ik luid en laat me op mijn knieën vallen wanneer Eve me eindelijk los laat buiten. Schijt aan mijn legging die waarschijnlijk nu helemaal verkloot is door de grond. Het is ook de laatste keer dat ik in een Zwarte Pieten imitatie rondloop en dat ik ooit nog is één poot binnen die tent steek! Zoveel mensen zouden verboden moeten zijn! Het stinkt daar naar alcohol, sweet en een mengeling van aftershave en goedkope parfum. Niet te harde daar!
“Gaat het wel?”� Met verdwaalde lokken voor mijn gezicht kijk ik met een diepe frons in mijn gezicht, die niet te zien is, omhoog.
‘AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA,’ gil ik in mijn hoofd bij elkaar. Angstig en verward krabbel ik overeind en ren weg de hoek om. Eve kan me gestolen worden, maar die bezorgde blik van Tom blijft vooreeuwig in mijn netvlies gegraveerd..

Reacties: