Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Doe een wens » Hoofdstuk 2
Doe een wens
Hoofdstuk 2
Marjolein pov;
Ik zit zenuwachtig naast Rebella in de trein. We zijn net nog wat cadeautjes gaan halen.
'Zullen ze het leuk vinden.' Rebella kijkt me raar aan.
'Lein, tuurlijk vinden ze het leuk. Het gaat toch ook om het gebaar.' Ik knik nog een keer. Ik hoop zo dat ze het leuk vinden. Met zorgvuldigheid heb ik een ketting voor Bill gekocht. Er zit nog een betekenis aan ook. Het is het runenteken voor hoop. Iedereen heeft hoop. Hij waarschijnlijk ook.
'Lein, je hoeft je echt geen zorgen te maken. Oh we moeten er zo meteen uit.' Ik knik en pak de tas al op mijn schoot. Rebella heeft zoals beloofd een ijstaart gebakken en natuurlijk hebben we allemaal spulletjes mee om de kamer te versieren.
Een paar uur later staan we voor het gebouw waar de meeting plaats zal vinden. Als we naar het kamertje gebracht worden, horen we stemmen.
'Ze zijn er al.'
'Dan laten we ze toch even buiten wachten.' De deur wordt geopend en de meeting kan beginnen. Stiekem ben ik best zenuwachtig. Wat als ze het nu echt niet willen. Maar er is geen weg terug meer.
Rebella duwt mij de kamer binnen. Bill kijkt een beetje bedroefd, net of hij er niet zo'n zin in heeft. Iets wat mij ook weer bedroefd maakt. De jongens komen naar ons toe en begroeten ons.
'Ehm, zouden jullie even naar buiten willen gaan.' De jongens kijken Rebella raar aan.
'Voor je eigen bestwil.' De jongens lopen naar buiten en Rebella pakt snel de slingers uit de tas. Ze pakt een stoel en hangt ze op. Ik rol naar de tafel en zet de kleurige bordjes, bekertjes en de taart er neer. Ook haal ik een paar flessen drinken tevoorschijn. Rebella laat haar ogen nog eens door de kamer glijden en loopt naar de deur.
'Jongens, jullie mogen binnenkomen.' De deur gaat weer open en hun monden vallen open van verbazing.
'Ja een verjaardag moet wel goed gevierd worden. Taart?' Ik snap niet precies hoe Rebella zo niet zenuwachtig over kan komen. De jongens knikten om haar vraag en ze snijd grote stukken af. Ze deelt het uit en geeft ze ook wat te drinken.
'Kun je niet voor ons komen werken op onze verjaardagen. Dan hoeven we niets meer te doen.'
'Nee, want dan worden jullie veels te verwend.'
'Bill, ze heeft een punt.'
'Tom, we worden nooit te verwend.' Rebella moet een giechel onderdrukken.
'Bella, pak jij de cadeautjes even,' vraag ik, als de taart op is. Ik geef allebei de jongens een luchtkus, terwijl Rebella ze echt feliciteerd.
'We hebben de cadeautjes net samen gekocht.' De lach op haar gezicht wordt groter, naarmate de lach van de tweeling groter wordt.
'Dank jullie wel.'
'Als je trouwens op de bank wil zitten, dan moet je dat even zeggen.'
'Dat zit vast comfortabeler.' Tom staat meteen op en schuift zijn armen onder mijnarmen en knieën. Hij tilt me op en zet me naast Bill neer. Zelf gaat hij naast Rebella zitten.
'Dus.' Tom is blijkbaar niet zo goed om een gesprek op gang te houden. Bill neemt het al snel over en zo gaan we weer een tijd verder.
'Ik heb honger.' Bill kijkt bloedserieus vooruit.
'Dan ga je wat te eten zoeken.'
'Ga je mee Marjolein.' Even wil ik een wenkbrauw optrekken. Nog voordat ik knik heeft hij me al opgetild en zet me in mijn rolstoel. De spierballen zijn duidelijk te voelen
'Ik heb eigenlijk helemaal geen keus.' Bill schudt zijn hoofd. Hij pakt de rolstoel vast en rijdt rustig de deur door.
'Heb je ooit aan rolstoelracen gedaan.' Ik schud mijn hoofd.
'Rebecca vindt dat altijd te gevaarlijk.' Ik voel de kracht en niet veel later vliegen we door de gang heen. Net voor de lift houden we halt.
'En was het leuk.'
'Altijd. Snelheid is altijd al prachtig geweest. Helaas zal ik nooit meer zo snel kunnen rennen of fietsen.' De deuren van de lift gaan open en we verdwijnen naar beneden.
Rebella pov;
Bill doet de deur achter hun dicht. Ik voel de ogen van Tom nogmaals over me heen gaan.
'Dus.'
'Kun je ook nog iets anders zeggen dan dus, als er weer een gesprek op gang moet komen.' Hij kijkt me even raar aan.
'Niet lullig bedoelt hoor.'
'Nee, Bill heeft het spraakgedeelte gekregen.'
'Dat was wel te merken hoor. Je hoort wel dat hij veel kan praten, maar ik wist niet dat het zo veel was.'
'Ja, het zou bij hem soms best wel minder mogen zijn. Moet je nagaan dat je daarbij 24 uur per dag, zeven dagen per week bij moet zitten.'
'Afschuwelijk.' Ik val bijna om van het lachen.
'Maar het blijft vast een schatje.' Tom kijkt me raar aan.
'Wat, jullie zijn schatjes.'
'Ja, dat krijg ik nou iedere dag te horen.' Ik kan het nou helemaal niet houden van het lachen. Ik val volledig tegen hem aan. Zijn ogen kijken mij recht aan. Mijn lach sterft langzaam weg. Zijn lippen zie ik dichterbij komen. Ik kijk steeds dieper in zijn ogen. Hij is zo dichtbij dat onze neuzen elkaar bijna raken. Dan komen zijn lippen tederzacht op de mijne neer. Mijn ogen sluiten zich als vanzelf. Ik weet nu al dat deze zoen me nog nachten zal achtervolgen.
Langzaam laat ik los. Hij kijkt me verbaasd aan.
'Tom, dat kan ik niet.'
'Waarom niet?'
'Na vandaag zien wij elkaar waarschijnlijk nooit meer en ik wil me gewoon niet gebruikt voelen.' Even kijkt hij me serieus aan.
'Je hebt waarschijnlijk gelijk. Maar als je me jouw nummer geeft, kunnen we misschien nog een keer afspreken.' Even twijfel ik, dan pak ik toch mijn mobiel en geef hem mijn nummer. Meteen belt hij mij ook een keer. Ik sla ook zijn nummer op.
'Dus heb je nog zin om op onze verjaardag te komen?' Mijn ogen worden even groot.
'Ik zou heel graag willen, maar ik moet Lein naar huis brengen.'
'Wat als Lein ook zal mogen blijven. Ik denk niet dat Bill daar bezwaar tegen heeft.'
'Tom, Lein moet morgen naar de dokter. Ik moet haar vanavond goed afzetten en we kunnen de trein van 's avonds laat niet meer nemen.'
'Dat is jammer.'
'Als het echt voorbestemd is dat wij elkaar weer zien, dan zien wij elkaar ook nog een keer. ' Zijn ogen kijken me even doordringend aan.
'Of we nemen zelf het lot in handen.'
'We zien wel.'
Ik lach nog een keer lief. Het gestommel op de gang laat me weten dat Marjolein en Bill al terug komen.
'We doen alsof er niet is gebeurd, toch?' Ik kijk hem vragend aan.
'Ze komen er toch wel achter.'
'Maar niet nu.'
Bill pov;
Ik rijd Marjolein de lift uit.
'Waar gaan we broodjes halen?'
'Ik dacht dat ik hier in de lobby een kraampje zag staan.' Ze knikt een keer, terwijl ik haar naar die plaats duw. In de lobby kijk ik een keer goed rond.
'Dus waar stond dat kraampje ook alweer.' Ze kijkt me sceptisch aan.
'Nou, ik dacht dus hier.'
'Daarachter staat een kraampje.' Ik kijk naar de plek waar ze heen wijst. Daar blijkt inderdaad een kraampje te staan.
'Misschien is de tent wel verplaatst.'
'Of misschien heb jij niet zo'n goed geheugen.'
'Ach we hebben nu toch eten, dat is het enigste wat telt.
'Welke broodjes wil je hebben?' Even kijk ik naar het assortiment. Daarna wijs ik er vier aan.
'Welke willen jij en Rebella?' Ook Marjolein wijst vier broodjes aan. Als ik betaal, wil ze eigenlijk al protesteren. Ik negeer haar. Dat is toch wel het minste wat we voor ze kunnen kopen. Zij hebben voor taart, slingers, cadeautjes en goed gezelschap gezorgd.
Als we boven komen zitten Tom en Rebella een gepaste afstand van elkaar. Ik kijk eens in de ogen van Tom. Je meent toch niet serieus dat hij haar heeft proberen te zoenen. Dat als ik hem vijf minuutjes alleen laat, hij al iemand zoent. Zelfs in de ogen van Rebella zie ik het. Al weet zij het beter te verbergen. Ik kijk naar Marjolein, maar die lijkt niets door te hebben. Ze begint al vrolijk de broodjes uit te delen en te kletsen.
'Marjolein, mag ik eigenlijk vragen waarom je in een rolstoel zit?' Ze kijkt Tom even aan. Ik wil hem al waarschuwen met mijn ogen, ondanks dat ik zelf ook nieuwsgierig ben. Marjolein kijkt eventjes naar haar benen.
'Ik was aan het fietsen en toen is er een auto op mij ingereden. Daarmee zijn mijn onderbenen vooral verlamd geraakt.'
'Is er dan helemaal niets aan te doen?' Ik kan de vraag niet bedwingen. Ze schudt haar hoofd.
'Ze hebben al van alles geprobeerd, maar niets helpt meer.' Rebella kucht een keer. Tom kijkt haar aan. Haar ogen spreken alles van Marjolein tegen. Marjolein zelf ziet dat ook.
'Er is nog wel een behandeling of niet Rebella?' Haar stem klinkt licht gefrustreerd.
'Ja die is er, maar om jou een stap voor te zijn, voordat je boos wordt, wil ik het je graag even uitleggen. Er is een reden waarom we het niet hebben gezegd. De behandeling zou nu nog binnen een half jaar moeten worden uitgevoerd. En wij krijgen het geld niet bij elkaar. '
'Denk je dat ik daar niet mee om had kunnen gaan?'
'Nee Marjolein. Jij zou hier nooit mee om kunnen gaan. Je houdt veel te veel van krijgen wat je wilt. Je had het andere nooit vergeten als de operatie niet zou kunnen doorgaan.'
'Hoe duur?' Haar stem klinkt koud. Haar ogen zijn gedoofd. Ze had er waarschijnlijk vrede mee gehad dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Maar nu zal ze er nooit vrede mee hebben. Ze zal het iedereen kwalijk nemen. Het hoofd van Rebella is even gaan hangen. Ik vraag me af wat voor een bedrag het is dat ze zo zou reageren. Zou het dan echt heel veel zijn. Haar ogen kijken op, recht in die van Marjolein.
'Met revalidatie erbij kom je op zo'n drieduizend euro uit. En dan moet de operatie ook nog in een keer lukken, mogen er geen complicaties optreden ect. Want dan kan er nog een paar duizend euro bij komen.' Ik slik een keer. drieduizend euro is best wel veel. Laat staan wat hoeveel het is voor iemand die de helft minder verdient dan ons. De ogen van Marjolein zakken ook even naar beneden. Waarschijnlijk had ze niet zo'n hoog bedrag verwacht.
Op dat moment horen we weer voetstappen op de gang. De deur gaat open en iemand van ons team komt binnen.
'Ik moest even zeggen dat de meeting voorbij is. Er staat een taxi voor de deur die de dames naar het station zal brengen.' De meiden knikken en Rebella staat op. Ze zet Marjolein in haar stoel. Snel zeggen ze ons gedag en dan gaan ze naar huis toe.
Ook wij worden terug naar onze eigen auto gebracht.
'Nog een goed reis heren en een fijne verdere verjaardag.' Wij bedanken hem en rijden dan ook naar huis.
Reacties:
wow... dat komt even rauw op je dak zo op het laatst....
dat was zo zielig....
wat jammer trouwens dat ze niet op de verjaardagsfeestje van hun kunnen komen
fijne vakantie
give me a melding
haha mooi geschreven
xx