FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

021 | La Push

Eenmaal thuis liep ik naar mijn kamer en sloeg de deur toe. Een levenloos gevoel nam het van me over. Ik zocht achter mijn bikini en trok hem aan met een leuk strandkleedje erover aan, ik wou me nog eventjes voelen als in Phoenix vroeger, gezellig spelen met een meisje dat ik vroeger kende aan het water. Haar naam was iets met een I, maar toen haar ouders scheidden liet ze me vallen als een baksteen.
In een opwelling deed ik mijn raam open en gooide mijn handtas door het raam, zelf sprong ik erachteraan, gelukkig was het niet diep.

Ik rende de bossen in, ver weg naar een van de La Push kliffen. Het was een uitstekende plek om na te denken. Ik keek naar de horizon die nergens leek te stoppen, tot ik opschrok van een bende jongens die op me af kwamen lopen. Een van de jongen spurtte richting rand van de klif in een zwembroek. De jongen liep sneller en sneller tot hij mij in de gaten kreeg, hij rende recht mijn richting uit. Hij rende zo snel dat hij niet meer kon stoppen. Ik voelde hoe zijn voeten mijn rug beidde raakten aan hoge snelheid en mijn schouderbladen kraakten zachtjes, maar onheilspellend. Ik tuimelde mee met de jongen de diepte in. Het water sloot rond mijn lichaam en ik kreeg meteen een hoop water binnen. Er gingen tranen in mijn ogen staan toen ik merkte dat ik niet omhoog kon komen. Mijn armen deden pijn, mijn spieren blokkeerden en mijn schouderbladen deden pijn. Het licht ging uit voor mijn ogen.

Ik werd wakker door een schommelende beweging en het geluid van iemand die praatte.
“Kan ik haar naar jullie brengen?”� de stem klonk jong, maar ergens toch volwassen. Als van een puberende jongen. Degene aan de telefoon antwoorden.
“Oké meneer Cullen, stuur iemand om haar aan de grens op te halen.”� Ik viel weer weg…

Ik werd voor iemand uit gehouden, in de gespierde armen van een jongen gelegd. Ik kende zijn stem, een te bekende stem, Emmett.
“Bedankt voor het brengen Seth,”� zijn stem klonk vriendelijk, maar ergens toch met een afkeer erin. Hij leek me in slaap te schommelen, maar ik vocht ertegen, ik mocht niet opgeven, wat als ik niet meer wakker werd? Het viel me nu pas op hoe koud zijn huid voelde tegenover de jongen, Seth zijn warme huid. Een rilling trok door mijn ruggengraat. Mijn ogen gingen moeizaam open, en toen ik Emmetts gezicht zag wou ik wegrennen, ik was bang, bang dat hij me met mijn verleden zou confronteren, maar voor al bang dat hij de muur die ik zorgzaam aan het opbouwen was, en ondertussen al best hoog was, zou afbreken tot de laatste steen. Ik duwde mijn ogen weer toe voor Emmett ze open gezien had, het vermoeide me te hard om ze open te houden. Na een tijdje stappen begon de pijn in mijn schouder me dwars te zitten, alsof er bij elke beweging van Emmett of mijn armen met een hamer op mijn schouders klopte, steeds harder en harder. Een traan druppelde uit mijn ooghoeken, dat voelde ik, maar ik had nog steeds geen kracht genoeg om mijn ogen open te houden. Hij liep trappen op en een deur werd voor hem geopend. Ik voelde de warmte in mijn gezicht slaan.

“Wie is dat?”� hoorde ik een bekende stem vragen.
“Geen idee,”� mompelde een stem die zo modieus klonk als belletjes.
Emmett droeg me nog wat trappen op en legde me op een zachte bank.
“Word toch wakker,”� mompelde hij zacht en nam mijn hand vast. Om de een of andere manier ontroerde zijn bezorgdheid me. Hij was de eerste in meer dan een jaar die echt om me leek te geven. Alsof zijn woorden me kracht gaven kreeg ik mijn ogen weer open. Een paar karamelkleurige ogen staarde naar de mijne.
“Je bent wakker,”� zei hij blij. Zwak knikte ik zwak. Nog een traan druppelde uit mijn ogen, gevolgd door vele andere. Emmett suste me en vroeg wat er was.
“Mijn schouderbladen,”� kraakte ik. Mijn stem klonk vreemd, dat had ik door. Een dokter kwam binnen, hij zag eruit alsof hij net uit een schoonheidsmagazine kwam.

Reacties: