FanFic.nl

Somewhere far along this road.

Hoofdstuk 1.1: He lost his soul.

Normaal gezien was de wind niet zo koud geweest, maar nu hij met zichzelf had afgesproken om zijn wandelingen toch maar te gaan doen vond hij dat hij zijn afspraak ook moest nakomen. De dokter had namelijk gezegd dat het niet goed was voor zijn cholesterol om zo lang in de bank te blijven zitten, en aangezien hij niet dik wilde worden of hij niet wilde dat zijn aders zomaar dicht zouden slippen, besloot hij er toch maar iets aan te doen.
Aan zijn linkerkant, zo’n vijf kilometer van zijn geboorteplaats, lag het kleine Mere Brow. Het kleine dorpje lag tegen de A565 aan, en had een inwonergetal van misschien maar rond de 4500 mensen. En hoewel hij altijd van grote steden en hun drukte had gehouden, hield hij het meest van het kleine Mere Brow. Hij hield niet van de stilte, en het de zachte bries in zijn gezicht als hij door de straten van het verlaten winkelcentrum liep, maar hij hield meer van de geur die er hing. Het was haar geur. De geur van het meisje waar hij jaren geleden verliefd op was geworden, en die hem nooit had zien staan.
Hij keek graag naar Mere Brow. Hij reed er graag langs met zijn gammele, zwartgelakte Renault R8 en hij dronk er graag koffie om naar het geluid van de wind te luisteren. En soms, als hij goed luisterde, hoorde hij nog steeds het geluid van haar stem. Het kleine schelle lachje dat uit haar keel kwam als ze plezier had en haar kleine blauwe oogjes die fonkelden, zelfs als ze huilde. Ze had tere handen, en haar gezicht leek soms wel van porselein. Soms was hij bang dat hij haar zou breken, of dat hij te ruw met haar om zou gaan. Ze was nooit gebroken, en hij wist dat dat onmogelijk was, maar hij was toch voorzichtig met haar. Soms fluisterde ze wel eens dat ze van hem hield, maar dat had ze nooit gemeend. Haar woorden over hem waren altijd gelogen. En toch kon hij het niet helpen dat hij nog steeds van haar hield. Ze had hem weliswaar bedrogen, maar de liefde voor haar was nooit over gegaan. De drang naar haar lippen was nooit over gegaan, en hij had niet het gevoel dat het snel over zou gaan. Misschien wel niet meer. Misschien was hij wel voor eeuwig aan haar gebonden, voor zijn gevoel tenminste.
Ze woonde aan in de kleinste straat van heel Mere Brow. Er stonden maar 4 huizen, waarvan er 2 onbewoond waren. Naast haar woonde de oudste man van het dorp. Ze hield van hem, ze vond het geweldig om naar zijn verhalen over de oorlog te luisteren. Het liefst deelde ze haar tijd met de oude man, zelfs als hij er ook bij was. Ze kon wel uren naar de spannende verhalen luisteren, en vaak vroeg ze of hij een verhaal kon herhalen. Hij had het nooit erg gevonden, hij ging zelfs graag met haar mee. Maar hij luisterde niet naar de oude man. Hij keek naar haar, hoe ze met haar volle aandacht op hem gevestigd had. Als ze echt luisterde balde ze haar handjes altijd tot vuisten, en knipperde ze vaak met haar ogen. Haar lippen hingen altijd een beetje open, zodat je de contouren van haar perfect gevormde tanden kon zien. Als ze haar zwartbruine haar niet in een staart had gebonden, hing het zwierig over haar schouders. En als ze liep, danste het met haar lichaam mee op de maat van haar voetstappen.
Het waren de kleine dingen in haar die hij leuk vond. Haar zachte stem, haar krullerige dikke haar, haar kleine rode wangetjes die soms gloeiden van warmte, haar blauwe ogen of haar kleine wipneus die leuk op en neer ging als ze lachte, hij vond het allemaal prachtig.
Zijn moeder had zich zorgen om hem gemaakt, zeker toen ze bij hem was komen slapen vorige vrijdag. Ze had hem in zijn slaap horen praten over haar. Ze had hem horen schreeuwen, en als ze niet beter wist had ze hem zelfs horen huilen. Het deed haar pijn dat hij pijn had. En dat terwijl ze het eigenlijk helemaal niet waard was. Als zijn moeder het verhaal tegen haar vriendinnen vertelde, moesten die hun adem inhouden om niet te gaan huilen. Hij was altijd zo’n leuke jongen geweest, en nu leek hij in een monster te veranderen. Zijn huid was met de dag witter geworden, en zijn ogen waren omringd met paars blauwe kringen. Hij was niet veel afgevallen, daarom wandelde hij. Hij wist dat zijn moeder het soms over hem had. Hij wist dat ze vond dat dit niet langer kon, maar hij trok er zich niets van aan.
En terwijl de wind door zijn haar blies, dacht hij aan haar stem, haar silhouet en haar houding die ze aannam als ze zich verveelde. Hij keek naar zijn linkerkant, waar Mere Brow lag, waar zijn nu misschien in bed lag met een andere vent. Eigenlijk vond hij het stelen. Het stelen van een hart. Hij wist dat zij zijn hart had gestolen. Maar hij wist ook dat hij het nooit terug zou krijgen.

Reacties:

THxDORIEN zei op 12 feb 2009 - 21:09:
Pracht <3