Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Silence || Emmett Cullen » 025 || Time passes
Silence || Emmett Cullen
025 || Time passes
Zo stil mogelijk sloot ik de voordeur achter me, hopend dat ze niet zouden merkten dat ik weg was geweest, maar ik zou hoe dan ook mijn gebroken arm moeten verklaren.
“Ben je dan eindelijk thuis?”¯ vroeg ‘mam’ vanuit de keuken.
“Ja,”¯ zei ik zacht,”¯Maar, ik ben moe, ik ga slapen.”¯
“Neen, je gaat niet slapen, ik wil met je praten.”¯
Met een diepe zucht liep ik naar de keuken en liet me op een stoel zakken.
Ӣ Enkele maanden later
In enkele maanden was er veel gebeurt. Emmett had nooit moeten opgeven, hij had de weg naar mijn hart kunnen vinden, maar nu is het te laat. Emmett heeft de muur nooit volledig kunnen afbreken, hij hielp me alleen om hem nog hoger te bouwen, hoger en hoger. De mensen werden bezorgd om me, of tenminste dat leken ze uit te schijnen. Dat heeft me alleen geholpen om mezelf nog dieper in de miserie te duwen. Het brave meisje met goede punten, dat was ik vroeger was, was verdwenen, te samen met alle goede gevoelens. Nu was ik een ander meisje, volledig anders. Ik leefde bijna op mijn kleine kamertje in Seatle, de plek waar we nu wonen. Ik moest om zes uur opstaan om nog naar school te kunnen gaan in Forks, maar ik moest daar naar school blijven gaan. Ik had er nu net vrienden zeiden ze. Hoe konden ze nu zo blind zijn? Alsof ik ooit vrienden had gehad. Ja, Emmett, maar die was verleden tijd. Ik stond braaf elke morgen om zes uur op, om te vertrekken naar school, maar daar kwam ik nooit aan. Ik ging altijd naar La Push, een klein reservaat aan de kust, waar ik op het strand ging zitten, al mijn gevoelens wegschreeuwen in de wind. School verwittigde mijn ouders niet omdat ik me altijd ziek belde, doktersbriefjes vervalste, met andere woorden het hele pakket. De laatste tijd beginnen ze wat moeilijk te doen over het feit dat ik maar een dag naar school kwam per week, en dat maximum. Ergens was het niet mijn eigen schuld, mijn brein vond het gewoon slimmer om bij Emmett weg te blijven.
Wanneer alle gevoelens samenkwamen vormden ze een nieuw gevoel, woede. Die woede werkte ik uit op mijn omgeving doormiddel van een woede-uitbarsting en dat ongeveer een keer per week, vaak dan nog op school. Maar, die aantallen liepen steeds sneller op. Mijn arme nieuwe ouders en zusje. Eigenlijk moest ik geen medelijden met hen hebben, dat hadden ze ook niet met mij. Op een enkele punten na stond mijn rapport vol met onvoldoendes. Toen vonden mijn ‘ouders’ dat ze moesten ingrijpen. Ze stuurden me naar een psycholoog, maar dat hielp niets, tot Emmett weer op het toneel verscheen, hij hielp me door een zware tijd, ik liet hem toe ik in mijn wereld en mijn gedachten. We werden vrienden, beste vrienden, maar ik voelde dat er wat mis was, er klopte iets niet.
Reacties:
Ik heb net alles gelezen, en ik vind het echt super (:
Mag ik een melding als je weer verder bent?
x
mooi
xxxx shauny