FanFic.nl

Never wanna come home again

Hoofdstuk 5

Na de pauze had ik weer Engels. Ik had wel vaker op één dag twee keer hetzelfde vak. Mijn hart sloeg gelijk harder toen ik me bedacht dat ik weer naast Mike zal zitten. Ik liep naar het lokaal en zag dat Mike met één van zijn broers, dat dacht ik tenminste, stond te praten. De jongen met wie hij stond te praten was net zo mooi en betoverend als dat Mike was. Hij had bijna dezelfde kleur haar als dat zijn ogen waren. Ik kon me herinneren dat hij in de pauze naast een meisje zat met lang donkerbruin haar. Onbewust was ik gestopt met lopen en stond ik naar ze te kijken. Mike keek op van het gezicht van de jongen tegenover hem en zijn blik vond de mijne. Mijn wangen kleurde roze en mijn hart sloeg een paar keer over, naar mijn idee. Snel liep ik verder en ik zag dat de jongen tegenover Mike stond lachen. Hun blikken volgde mij toen ik ze voorbij liep, het lokaal in. Kort nadat ik was gaan zitten kwam Mike de klas binnen en liep regelrecht naar ‘onze’ tafel. Zwijgend ging hij zitten en draaide zich naar mij toe.
“Het was niet de bedoeling om jullie zo aan te staren”� begon ik een beetje twijfelend. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht.
“Maakt niet uit. Dat zijn we inmiddels al wel gewend.”�
“Dat geloof ik graag”� kwam er zachtjes uit mijn mond. Hij lachte naar me waardoor ik een warm gevoel kreeg. Wat haal ik mezelf in mijn hoofd bedacht ik me. Hij zal me nooit zien staan.
“Nou, geef toe, naar jouw kijken jongens ook.”� Ik slikte en dacht aan het moment in de kantine. Aarzelend zei ik ja, waarna ik mijn ogen neer sloeg. Weer dacht ik dat hij me niet zou aanraken maar toch legde hij licht zijn hand op mijn been. Gelijk liep er een rilling over mijn rug. Zijn hand voelde als ijs op mijn been. Door die rilling trok hij z’n hand weg en mompelde sorry.
“Waarvoor sorry”� vroeg ik hem fluisterend, omdat Mevrouw Evenes de les was begonnen. Hij reageerde niet op mijn vraag maar begon te schrijven op een stukje papier, wat hij uit zijn schrift had gescheurd.

Sorry voor mijn koude hand.
Door een ziekte is mijn huid altijd koud..

Ik las het briefje een paar keer over en begon toen aarzelend wat terug te schrijven, waarna ik het briefje terug schoof.

Daarvoor hoef je toch geen sorry te zeggen.
Het spijt me voor je.
Niet meer over hebben en vergeten?

Hij krabbelde snel wat terug met zijn mooie hakenhandschrift. Waarna ik las wat hij terug had geschreven.

Fijn, graag. Kan je het wel voor je houden?
En probeer in het vervolg niet meer te schrikken van mijn aanraking.
Wat was er nou in de kantine met die ene jongen bij jouw. Je vriend?

Ik schrok van wat er stond en moest even bedenken hoe ik dat ging aanpakken. Bryan was zeker mijn vriend niet. Zal ik nee opschrijven. Ik voelde hoe mijn hand naar het papier ging zonder mijn aansturing. De pen krabbelde ‘Nee’ op het briefje en vervolgens duwde mijn hand het briefje terug, nog steeds zonder mijn aansturing. Ik keek ongelovig naar mijn hand.

Reacties: