FanFic.nl

One-Shots en Gedichtjes

Ze haat hen: 002

'Het hoeft niet,' smeekte hij. 'We kunnen dit oplossen.'
Ze glimlachte naar hem. 'Nee. Je bent al te laat.'
'Wat hebben we dan fout gedaan? Vertel het me, Sophie... toe...'
Nu keek ze weg, naar de grond en liep langzaam naar het raam.
'Wat jullie fout gedaan hebben,' zei ze bedachtzaam. 'Alles.'
Hij kromp ineen. Wat was er in vredesnaam met zijn dochter gebeurd? Ze was gek geworden. Doorgedraaid. Een psychopate!
'Je snapt het niet, hè. Ik ben altijd al anders geweest. Maar jij kon dat niet hebben. Je probeerde me neer te halen, net als de vrouw die ik ooit m'n moeder noemde. Jullie hebben nooit van me gehouden!' schreeuwde ze opeens. Opnieuw kromp hij ineen.
'Ach, het maakt ook niet meer uit,' zei ze toen weer heel rustig.
Ze draaide zich om en toen hij zag wat ze in haar handen had, stokte zijn adem.
'Het maakt niet meer uit,' zei ze en richtte. Hij dacht dat hij flauw ging vallen. Hij dacht nog één keer aan zijn vrouw en familie. Toen haalde zijn dochter de trekker over.
Het laatste wat hij hoorde, waren haar wegstervende voetstappen.

Op hetzelfde moment, slechts een kilometer verderopm vond de vrouw in de slaapkamer van haar dochter een brief op haar bureau.
Hij was gericht aan haar en haar man.

James en Patty,

Ik haat jullie. Ik haat jullie. Ik haat jullie.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoe erg ik jullie haat.
Mijn hele leven hielden jullie me vast en nu ben ik eindelijk vrij.
James. Als Patty deze brief leest, ben jij al stervende. Het
geeft ook niet. Want ik gaf niet om jou. En zij hoeft ook
niet langer meer te lijden.
Nee Patty, dat hoeft echt niet.

Want ik kom je halen.

Een luide gil klonk door de kamer. De brief viel uit haar trillende handen en dwarrelde op de grond. Ze draaide zich om in de richting van de deur. Ze moest weg hier. Ze keek verwilderd om zich heen en griste toen de brief van de grond. Op dat moment zwaaide de deur open.

'Dag, mama. Ik zie dat je de brief al gelezen hebt.'

Reacties: