Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » You're not my father! @Bill Kaulitz. » °3
You're not my father! @Bill Kaulitz.
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
8 aug 2011 - 21:31
Aantal woorden:
704
Aantal reacties:
3
Aantal keer gelezen:
222
°3
Sorry dat het even duurde,
maar ik heb het nog al druk. (:
Hoofdstuk 3
Vermoeid, door de inspanningen die ze die dag had gedaan, liet ze zich op de bank neervallen. Haar vader wist niet eens af van haar bestaan, terwijl haar moeder haar liever kwijt was, dan rijk. `Skye, kom je eten?´, riep het zwart-harige meisje. Sophie had lang haar dat geknipt was tot heup-lengte, met een bless die de wereld liet schitteren. Haar ogen hadden een grijze schijn, maar oorspronkelijk waren ze blauw. Zuchtend liet het meisje zich op een stoel zakken, en keek naar het eten, dat voor geschoteld werd. `Ik begrijp haar echt niet...´, wilde Skye beginnen, maar stopte al meteen, al ze bedachte, dat ze er eigenlijk niet meer over wilde praten. `Het is wel genoeg geweest voor vandaag, dacht ze, mijn moeder wilde mij niet en hield me bij mijn vader vandaan.´ Sophie legde enkele spersiebonen op het bedroefde meisje haar bord, wetend dat ze totaal niet dol was op groenten. `Hoezo niet?´, hetzelfde geld voor Sophie, ze begreep haar vriendin' moeder ook niet helemaal. `...laat maar.´, Sophie hield op met vragen te stellen, en in stilte aten ze allebei rustig verder.
`Wil je nog verder lezen?´, Skye knikte en ging op de zolder het leren boek zoeken. Zij had het immers ergens gegooid, en niet gekeken waar hij heen vloog. Het meisje zette zich op handen en knieën, terwijl ze haar omgeving probeerde te herkennen. `Daar zal hij wel niet liggen...´, murmelde zij zachtjes, en taste naar alles wat vast gegrepen kon worden. `Auw!´, ze viel op haar kont, en wreef over de pijnlijke plek, op haar voorhoofd. `Dat moet ik weer hebben!´, ze liep recht tegen een lage balk aan, wat zeker weten een dikke bult zou gaan worden. `Skye, waarom heb je het licht niet aangedaan?´, vroeg Sophie, toen ze de donkere ruimte betrad. `Umh... vergeten?´, weer zocht ze verder, zonder enkel resultaat. `Ik denk dat het zo veel beter zal gaan.´, grinnikte haar vriendin, terwijl ze het licht aan knipperde. `Hebbes!´, ze rende naar het boek.
`Waar waren we ook alweer?´, samen bladerde ze verder, zoekend naar het gene wat ze het laatst had gelezen. `Was het niet de zin : Een naam die ik zelf heel graaf gehad had, en die ik wil delen met mijn bloed eigen kind?´, zei Sophie wijs. Het meisje was heel goed in onthouden, en dergelijke, en wist altijd elke zin tot in de puntjes te vertalen. `Juist ja.´, `Zie je wel, je moeder houd van je, anders zou ze de naam die zijzelf wilde, niet aan jou geven. Begrijp je?´, Skye knikte afwezig, doordat ze aandachtig een bladzijde las.
1993.
Hier ben ik dan weer,
met heel slecht nieuws.
De dokter zegt dat er enkele complicaties zullen zijn,
welke weet ik nog niet.
Maar het zal alvast niets goed zijn.
Elke keer, als ik wakker word,
heb ik van die vreselijke steken in mijn buik,
dan ben ik steeds bang dat
Skye zal verliezen.
Alleen zal het denk ik niet zo aflopen.
Maar toch...
het spookt toch steeds door mijn hoofd.
Ik ga weer wat eten,
het lijkt wel alsof ik een hele
créche in mijn buik heb zitten of zo,
ZO'N HONGER!
Skye glimlachte, blij dat haar moeder toch blij met haar was. Alleen vond ze het niet leuk, dat ze haar bij haar vader had weg gehouden. En waar was haar moeder dan? Zij hoorde dan toch bij haar dochter te zijn? Nieuwsgierig bladerde Sophie verder, en keek geschrokken naar het kaartje dat erin hing.
De boek viel uit Skye haar handen, terwijl tranen bij haar opwelde. `Dat kan niet...´, weer hield Sophie, zoals eerder op de dag, haar vriendin in haar armen. Sussende geluidjes weergalmde in haar oren, maar het hielp niet. Haar moeder was bij de geboorte gestorven, en ze wist daar helemaal niets van. `Dat ik z-ze niet ken, t-t-tot daar toe... m-a-maar dat ze m-me niet vertellen dat ik g-geen moeder meer h-h-eb, maakt het n-nog erger.´, het meisje probeerde haar tranen te bedwingen, toch mislukte het, doordat ze er zelf achter moest komen, dat haar moeder, haar nooit had kunnen vasthouden. `Ik weet zeker, als we je vader vinden, dat hij je met open armen zal ontvangen. Laten we nu slapen, morgen is er nog een dag.´, een dag dat ze naar Anne-Sofie zouden gaan, en meer uitleg gingen vragen.
Vermoeid, door de inspanningen die ze die dag had gedaan, liet ze zich op de bank neervallen. Haar vader wist niet eens af van haar bestaan, terwijl haar moeder haar liever kwijt was, dan rijk. `Skye, kom je eten?´, riep het zwart-harige meisje. Sophie had lang haar dat geknipt was tot heup-lengte, met een bless die de wereld liet schitteren. Haar ogen hadden een grijze schijn, maar oorspronkelijk waren ze blauw. Zuchtend liet het meisje zich op een stoel zakken, en keek naar het eten, dat voor geschoteld werd. `Ik begrijp haar echt niet...´, wilde Skye beginnen, maar stopte al meteen, al ze bedachte, dat ze er eigenlijk niet meer over wilde praten. `Het is wel genoeg geweest voor vandaag, dacht ze, mijn moeder wilde mij niet en hield me bij mijn vader vandaan.´ Sophie legde enkele spersiebonen op het bedroefde meisje haar bord, wetend dat ze totaal niet dol was op groenten. `Hoezo niet?´, hetzelfde geld voor Sophie, ze begreep haar vriendin' moeder ook niet helemaal. `...laat maar.´, Sophie hield op met vragen te stellen, en in stilte aten ze allebei rustig verder.
`Wil je nog verder lezen?´, Skye knikte en ging op de zolder het leren boek zoeken. Zij had het immers ergens gegooid, en niet gekeken waar hij heen vloog. Het meisje zette zich op handen en knieën, terwijl ze haar omgeving probeerde te herkennen. `Daar zal hij wel niet liggen...´, murmelde zij zachtjes, en taste naar alles wat vast gegrepen kon worden. `Auw!´, ze viel op haar kont, en wreef over de pijnlijke plek, op haar voorhoofd. `Dat moet ik weer hebben!´, ze liep recht tegen een lage balk aan, wat zeker weten een dikke bult zou gaan worden. `Skye, waarom heb je het licht niet aangedaan?´, vroeg Sophie, toen ze de donkere ruimte betrad. `Umh... vergeten?´, weer zocht ze verder, zonder enkel resultaat. `Ik denk dat het zo veel beter zal gaan.´, grinnikte haar vriendin, terwijl ze het licht aan knipperde. `Hebbes!´, ze rende naar het boek.
`Waar waren we ook alweer?´, samen bladerde ze verder, zoekend naar het gene wat ze het laatst had gelezen. `Was het niet de zin : Een naam die ik zelf heel graaf gehad had, en die ik wil delen met mijn bloed eigen kind?´, zei Sophie wijs. Het meisje was heel goed in onthouden, en dergelijke, en wist altijd elke zin tot in de puntjes te vertalen. `Juist ja.´, `Zie je wel, je moeder houd van je, anders zou ze de naam die zijzelf wilde, niet aan jou geven. Begrijp je?´, Skye knikte afwezig, doordat ze aandachtig een bladzijde las.
1993.
Hier ben ik dan weer,
met heel slecht nieuws.
De dokter zegt dat er enkele complicaties zullen zijn,
welke weet ik nog niet.
Maar het zal alvast niets goed zijn.
Elke keer, als ik wakker word,
heb ik van die vreselijke steken in mijn buik,
dan ben ik steeds bang dat
Skye zal verliezen.
Alleen zal het denk ik niet zo aflopen.
Maar toch...
het spookt toch steeds door mijn hoofd.
Ik ga weer wat eten,
het lijkt wel alsof ik een hele
créche in mijn buik heb zitten of zo,
ZO'N HONGER!
Skye glimlachte, blij dat haar moeder toch blij met haar was. Alleen vond ze het niet leuk, dat ze haar bij haar vader had weg gehouden. En waar was haar moeder dan? Zij hoorde dan toch bij haar dochter te zijn? Nieuwsgierig bladerde Sophie verder, en keek geschrokken naar het kaartje dat erin hing.
De boek viel uit Skye haar handen, terwijl tranen bij haar opwelde. `Dat kan niet...´, weer hield Sophie, zoals eerder op de dag, haar vriendin in haar armen. Sussende geluidjes weergalmde in haar oren, maar het hielp niet. Haar moeder was bij de geboorte gestorven, en ze wist daar helemaal niets van. `Dat ik z-ze niet ken, t-t-tot daar toe... m-a-maar dat ze m-me niet vertellen dat ik g-geen moeder meer h-h-eb, maakt het n-nog erger.´, het meisje probeerde haar tranen te bedwingen, toch mislukte het, doordat ze er zelf achter moest komen, dat haar moeder, haar nooit had kunnen vasthouden. `Ik weet zeker, als we je vader vinden, dat hij je met open armen zal ontvangen. Laten we nu slapen, morgen is er nog een dag.´, een dag dat ze naar Anne-Sofie zouden gaan, en meer uitleg gingen vragen.
Reacties:
Ik had hem eerder nog eens moeten lezen... Nu is de schok pas echt overgekomen.... Pfffff dit is niet leuk voor haar...
Maar het is wel mooi geschreven!