Hoofdcategorieën
Home » Twilight » You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen » 023 || Hope Luna
You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen
023 || Hope Luna
De Cullens stormden op de vampiers af. Ik vermoorde der al zeker 3 tot ik zag dat iemand Emmett bijna doodde. Ik snelde op hem af en doodde de vampier. Emmett wist niet of ik het nu was of een van mijn roedel. En dat kon me ook niet schelen. Niemand mocht en zou Emmett vermoorden. Er waren genoeg vampiers voor iedereen en het leger dunde uit en uit. Er waren nu geen vampiers meer over. Nu wou ik de schade bekijken. Waren er doden/gewonden. Nee, niemand. Behalve Melody, die zag ik niet meer. Ineens verscheen er een vampier van uit de bosjes en liep op Timo af. Voor de vampier timo te pakken kon krijgen liep ik erop af. Ik probeerde zijn kop eraf te bijten maar hij greep mijn poot vast, verbrijzelde hem en smeet me tegen een boom aan. Ik jankte. Mijn achterpoot deed zeer ! Ik hinkte terug om de vampier zijn kop eraf te bijten, maar Timo had dat klusje al geklaard. Stilaan schoten er tranen in mijn wolvenogen en ik wist dat ik zo weer zou veranderen omdat het zo'n pijn deed. In mijn hoofd riep ik dat Edward tegen rose moest zeggen dat ze kleren naar de bosjes moest brengen. Ik liep het bos in en Rose was al snel daar met een paar kleren die me paste. Ze liep terug en ik veranderde terug. Ik trok met moeite het kleedje aan en hinkte naar de rest.
" Gaat het?" vroeg Timo bezorgd. Ik knikte.
" Ik heb even tijd nodig" zei ik. Mijn hart begon weer te bloeden nu ik Emmett en Melody daar zag staan kussen. Ik hinkte en hinkte weg. Na lang zoeken vond ik een hoog en geschikt gebouw. De trappen beklom ik en kwam op het dak aan. Blijkbaar had ik lang gelopen want Rose belde.
" Waar ben je? Carlisle wil naar je voet kijken," zei ze.
" Ik weet het niet. Ik zal een foto van mijn uitzicht sturen. Als je weet waar het is ga daar dan meteen naar toe" zei ik en hing op. Snel trok ik een foto van het uitzicht en verzond hem. Tranen vonden zich een weg naar de grond. Rose vercheen in de bossen speurend naar me. Ik zag dat ze me vond.
" Vaarwel Rose! Het ga je goed" fluisterde ik. Ze stapte snel tot boven. Op de trappen liep ze.
" Sorry Rose, je bent te laat" en liet me vallen. De oneindigheid in. Zoals ik verwachte voelde ik geen straat maar 2 gespierde ijskoude armen die me opvingen. Toch verloor ik het bewustzijn. Want vampier is harder als asfalt...
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.