FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/15]

Vooraf:

Maar als ik Bill volledig uit mijn leven schrapte, zou de pijn nog pijnlijker zijn. Misschien was het beter om vrienden te zijn. Maar ik hield te veel van hem. Dat kon ik niet zomaar negeren. Want als ik bevriend zou zijn met Bill en hij zou een vriendin krijgen zou ik toch alleen maar stikken van jaloersheid. Ik kan niet wachten tot het morgen is en ik de twee lievelings jongens van mijn leven terug zal zien.



Haastig rende ik naar het adres waar Bill me naar toe had gestuurd. Het was een hotel waar ik uitkwam. “Old home way. 23 (a 210)”� Stond er op het briefje gekrast. Ik liep het hotel binnen en stapte als eerste de lift in die verder op de doodlopende gang te vinden was. Ik gokte op verdieping 5 of 6 aangezien de kamerdeur een hoog getal was. Als eerste drukte ik zes in en zoals ik al dacht, daar kwamen de eerste getallen met tweehonderd in zicht. Na enkele grote stappen te hebben gezet kwam ik op mijn bestemming af. Drie keer klopte ik op de kastanje bruine deur. “Binnen.”� Hoorde ik Bill lachend zeggen wanneer ik hem hoorde plezier maken met zijn enige zoon, Damian. Ik klemde mijn magere vingers om de gouden deurklink en algauw was die open. Eigenlijk was het best wel raar dat er geen bodyguards waren die me zouden tegen houden om de één of andere beveiligingreden. Traag stapte ik binnen en liet mijn blik op Tom, gustav, Georg, Bill en mijn Damian vallen. Die twee waren zo schattig en blijkbaar zo gelukkig. Alleen met Damian leven zou echt onmogelijk zijn, de stress zou me gewoon te veel worden. Hoe doet Bill dat eigenlijk met die vieze luiers? Had hij een spoedcursus verzorging moeten nemen? Of had hij gewoon iemand ingehuurd om dat te doen? Ik deed de deur achter me dicht en werd nagekeken door iedereen. “Megan!”� Gilde Tom als een meisje en stond als eerste recht om me te knuffelen. Bill zette zijn zoontje netjes op zijn schoot en hield hem stevig vast, alsof hij bang was om hem te laten vallen. “Ik heb je gemist!”� Lachte hij. “Ik jou ook, ik jou ook..”� Ik drukte hem stevig tegen mijn lichaam en liet hem dan los. Ook Georg en Gustav ontvingen van mij een dikke knuffel. Bill ook en dat voelde anders dan anders. Nu pas had ik door hoe hard ik hem gemist had, nu pas had ik door hoe hard ik hem nodig had, nu pas had ik door dat ik hem niet mag laten lopen en voor hem moet vechten. Bill was niet de makkelijkste jongen op aard om te krijgen. Je kon niet zomaar zeggen, nu neem ik een relatie met Bill. Dat zou hij niet aanvaarden, zelfs niet van mij. Als ik het zou vragen wist ik honderd procent zeker dat hij me zou afwijzen. Ik zette me in de zetel, naast Bill en keek Damian aan. Hij strekte zijn armen naar me toe als teken dat ik hem moest oppakken. Ik deed wat hij van me verwachtte en zette hem op mijn schoot. Ik drukte een kus op zijn wang en knuffelde hem ook. “Lwwieloe!”� Gilde het kleine wezentje op mijn schoot. Ik hoorde hoe Bill begon te grinniken net als ik. “Was het leuk bij papa?”� Vroeg ik hem na. Niet dat hij er iets van zou verstaan, maar dit deed ik altijd bij hem. Hij keek dwaas van mij naar Bill en aan zijn gezicht zag ik dat hij iets verwacht. “Megan.. moet dit echt dat co-ouderschap?”� Vroeg hij hopend dat ik ‘neen’ zou zeggen. “Ja, ik denk dat dat het beste zal zijn.”� Treurend knikte Bill begrijpend en keek de andere drie jongens triestig aan. Tom, Gustav en Georg snapten de hint en lieten ons alleen. “Moet je wat drinken?”� Bood Bill me aan. Ik schudde mijn hoofd. “Ik blijf denk ik, niet lang.”� “Kun je anders niet tot vanavond blijven? Ik en de jongens hebben niets te doen en het kan best gezellig worden.”� Drong Bill aan. Ik keek hem denkend aan en keek dan naar Damian. Hij was veel gelukkiger nu. Misschien was dit idee toch niet zo’n gek plan. “Oké, ik doe het.”� Lachte ik. Bill begon te glimlachen en ging dan toch een soort van keukentje in om drinken te halen. “Wat moet je hebben?”� Riep hij met zijn gezicht in de koelkast verstopt. “Cola is goed.”�

Bill Pov;
Met twee cola’s en een melkflesje ging ik terug naar Megan en Damian. Ik was zo trots op Damian, hij leek goed op mij. De twee waren aan het spelen met elkaars handen waardoor de trotse glimlach op mijn gelaat nog breder werd. “Sil vous plait.”� Zei ik in mijn brokkelige Frans. Ik gaf de cola en de melkfles aan Megan en nam zelf ook een slok van mijn cola. Megan legde haar cola op het salontafeltje en voerde Damian. Zijn gezicht leek zo goed op het mijne als hij van het flesje dronk. Het was zo’n schattig zicht. Megan die Damian het flesje voedde en Damian die netjes van het flesje dronk. Ik wou die co-ouderschap totaal niet. Ik geloofde er niet in dat dit een goed plan was voor Damian. Maar Megan blijkbaar wel. Het was een stom plan, maar ik kon haar niet van gedachten veranderen. Ik wou Damian niet om de zoveel dagen of weken afgeven aan Megan. Nee, ik wou hem elke dag bij me. Hij maakte nu een deel uit van mijn leven en dan wou ik ook elke seconde van zijn leven meemaken. Het was al erg genoeg om er niet bij te kunnen zijn bij zijn geboorte, het was al erg genoeg om niet Megans hand vast te kunnen houden toen ze me nodig had bij de bevalling. Ik wou dit niet, maar ik kon moeilijk Megan verplichten om bij mij te blijven wonen, samen met Damian. Ik wou niet weer afscheid van haar nemen, maar dat kon moeilijk. Ze was alleen naar Amerika getrokken om Damian voor te stellen aan mij. Maar ik wou niet dat ze terug naar Duitsland ging. Dat wou ik niet, ze mocht wel gaan, maar alleen samen met mij en Damian. Niet alleen, niet zonder het goed te hebben gemaakt, niet zonder het te hebben uitgepraat. “Wanneer moet je terug naar Duitsland?”� Vroeg ik voorzichtig. “over een paar dagen.”� “En dat zijn?”� “Vier dagen.”� Ik nam een nieuwe slok van mijn cola en tuurde dromend voor me uit. Vier dagen had ik de tijd om het goed te maken, over vier dagen stond ze op het vliegveld richting Duitsland met Damian.

-------------------------------------------------
Reacties want dit was een lang deel!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.