FanFic.nl

Speak || Tijdelijk gepauzeerd

2.

- 4.30 PM, na school-
met mijn Ipod luid stapte ik de bus op. Ik vroeg me af wat er in dat jaar van me geworden is. Ik ben zo hard veranderd. Dat realiseer ik me. Het meisje dat ik vroeger was, het vrolijke hyper meisje, waar is dat gebleven? Het antwoord wist ik al wel. Dat is gestorven, samen met mijn ouders en broer. Mijn pc, gitaar en kleren van vroeger heb ik niet meer aangeraakt, alle oude liedjes zijn van mijn Ipod gewist. Alles wat me deed denken aan mijn familie had ik kapot gegooid. Misschien een beetje raar, maar telkens ik iets van hen zag, het maakte me verdrietig.

" Hoe was school?" vroeg mijn adoptiemoeder. Ik vertik het om te antwoorden en vertrek naar mijn kamer, waar ik mijn dagboek neem, pennen en ze in een rugzak stop.

Zou hier in mystic Falls ergens een plekje zijn waar ik rustig in mijn dagboek zou kunnen schrijven. Hier thuis kan dat niet. Ik wil niet dat mijn (adoptie)moeder en (adoptie)vader ineens komen binnenlopen wanneer ik alle gevoelens die ik deze dagen heb neerschrijf en misschien zelfs even huil.

Ik fietste naar het kerkhof waar mijn ouders lagen. Daar was het altijd verlaten rustig. Timo, ma en pa lagen bij de mensen uit de 18de eeuw. Dus, de kans is klein dat ik iemand zou tegenkomen.

"Dag ma, pa en Timo," mompelde ik zachtjes als ik bij hun graven aankwam. Zoals altijd poetste ik hun zerken etc.
Het voelde goed om bij hen was. Het liet me veilig, gewild voelen. Ik zette me neer naast het familiegraf en nam mijn pen en dagboek.


01/07/'10
Vandaag was, zeg maar zwaar. Op school voel ik dat ik er niet bijhoor. Als een vreemde opgesloten in een bubbel. Waarschijnlijk is het omdat ik nog geen woord heb gezegt. Maar, ik wil niet praten. Eerder schreef ik al dat ik de hulp van slachtofferhulp wel aanvaarde, maar hij niet helpt. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil weer het meisje worden dat ik vroeger was. Een vrolijk, hyper meisje met geen problemen, dood gelukkig. Nu huil ik omhet minste. Ik weet niet wat ik moet doen, moet ik een afspraak maken met een psychiater, moet ik een vertrouwenspersoon zoeken die ik echt kan vertrouwen?
Alles beleef ik in een waas.
Een psych helpt niet, dat heeft Karen* bewezen. Ze heeft me voor geen meter geholpen.
Een vertrouwenspersoon, denk ik ook niet. Bij wie zouden mijn geheimen en gevoelens veilig zijn? Ik kan niemand vertrouwen?
Mijn adoptiemoeder kan ik niet vertrouwen,ik ken haar niet echt. Maar toch. Ik ben bang dat ze me weer naar Karen stuurt, en Karen heeft me alleen maar gebroken. Ze bleef maar over het ongeluk praten en praten maar zo hielp ze me niet, nee, never nooit weten dat dat gaat helpen.


" Hoi?" vroeg een stem achter me. Snel veegde ik mijn tranen weg en draaide me om. Ik herkende het gezicht van een jongen bij mij in de klas.
"(...)," ik wou niet antwoorden.
" Je moet niets zeggen, maar mag ik je troosten," vroeg hij.
"(...)," Ik knikte en slikte eens.
" Oké dan," zei hij en kwam naast me zitten, sloeg zijn armen om me heen. Het hielp wonder bij wonder, misschien moest ik hem vertrouwen, of toch niet?

* Karen= Caitlyn is niet lang na het ongeluk een 2 maand naar een psych gegaan maar het hielp niet

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.