Hoofdcategorieën
Home » Overige » Emily's 101 Songfics » Demolition Lovers
Emily's 101 Songfics
Demolition Lovers
De regen tikte hard tegen het raam en de straten stonden deels onder water. Het slechte weer wilde maar niet weggaan en het maakte me somber. Ik ging in de vensterbank zitten bij het grote, ronde raam. Ik had nog geen tijd gehad om mijn kamer te transformeren dus die had een beetje een duffe uitstraling. Helemaal niet mijn stijl.
Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen er omheen. Zijn foto stond tegen de ruit en ik keek er naar. Hoe kon ik hem ooit duidelijk maken wat hij voor mij betekende? Hij had zoveel voor mij gedaan. Alles.
Ik pakte de brief die aan de foto zat vastgeplakt en las hem voor de zoveelste keer door.
Lieve Bethan,
Het spijt me zo. Dit had nooit mogen gebeuren. Het was ontzettend fout wat ik deed, en ik heb er ontzettend veel spijt van. Echt waar. Wil je me nog ooit zien? Ik snap het als je dat niet wilt, maar ik hoop dat onze vriendschap door kan gaan.
Heel veel liefs,
Mikey
In tweestrijd schudde ik mijn hoofd. Hoe moest ik dit aanpakken? In ieder geval zou ik hem moeten vertellen dat hij echt heel belangrijk is...
Er klopte iemand op mijn deur.
'Binnen,' zei ik met een flinterdunne stem.
Mijn deur ging open en ik keek vol ongeloof en verbazing hoe Mikey, drijfnat weliswaar, mijn kamer instapte. Ik had geen idee wat ik moest doen, dus ik bleef hem met open mond aankijken. Het was al ontzettend lang geleden dat ik hem had gezien, en de laatste ontmoeting kon ik ook niet echt prettig noemen.
'Wil je een eindje met me gaan wandelen?'
Zijn stem was helder als kristal en klonk hard door in mijn oren, maar het was niet vervelend. Ik stond op, trok mijn regenjas aan en liep met hem mee naar buiten. Aan de ene kant had ik ontzettend veel behoefte om bij hem te zijn, maar een stemmetje in mijn hoofd schreeuwde dat hij iets van plan was.
Zonder iets te zeggen liepen we naar de grootste brug in de stad. Het water was zeker twaalf meter naar beneden en als je erin zou vallen zou dat heel riskant zijn. We bleven staan op de helft en hij pakte mijn handen vast. De regen tikte hard op onze capuchons en maakten mijn pony nat.
'Het spijt me.' Hij klonk heel oprecht en ik wist dat hij het meende.
'Het spijt mij ook.'
Hij keek me lang in mijn ogen en wachtte totdat ik nog iets zou zeggen.
'Je bent te belangrijk voor me. Ik kan je niet laten gaan.'
Ik had het idee dat de helft van mijn woorden onverstaanbaar gemaakt werden door de regen, maar blijkbaar was dat niet zo. Hij begreep iedere letter en hij glimlachte erom.
'Ik ben blij dat te horen.'
Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd zakken.
'Je weet niet hoe het verder moet.' Het was geen vraag.
Ik schudde bedroefd mijn hoofd en betrapte mezelf erop dat er tranen langs mijn wangen begonnen te lopen. Ik was ontzettend wanhopig en had geen idee wat ik nu moest doen. Mikey tilde met één vinger mijn hoofd op en ik opende mijn ogen weer om hem aan te kijken. In zijn ogen was van alles te lezen: medelijden, verwarring, verdriet...
'Je bent verdrietig.'
Hij knikte. Ik pakte met beide handen zijn gezicht vast en keek hem aan.
'Niet verdrietig zijn.'
Hij lachte waterig en liep naar het hek toe. Het was geen hoog hek, maar net hoog genoeg om je op te vangen als je met je fiets van de brug dreigde te vallen. Ik ging naast hem staan en legde mijn handen op het ijzer. Hij legde zijn hand op de mijne.
'Hoe moeilijk zou het zijn?' vroeg ik.
Hij schrok niet van die vraag, terwijl ik dat wel had verwacht. Dat onderwerp hadden we nog nooit echt besproken en ik verwachtte dat het hem heel zwaar zou liggen. Maar dat bleek dus niet zo te zijn.
'Ik weet het niet. Dat kan ik me niet voorstellen.'
Ik keek naar het water onder ons. De regendruppels lieten kringetjes achter die later weer verdwenen.
Hij keek me aan en ik sloot mijn ogen. Een zucht ontsnapte uit mijn lippen en ik dacht nog eens goed na over wat ik van plan was te zeggen. Maar veel tijd om na te denken had ik niet, want voor ik het wist voelde ik zijn vochtige lippen zachtjes op de mijne drukken. Ik keek hem aan en glimlachte.
We draaiden ons om en keken allebei tegelijk naar beneden. Hij pakte mijn hand stevig vast en ging op het hek zitten. Ik twijfelde eerst, maar ging toen toch maar naast hem zitten. We keken elkaar één moment betekenisvol aan en lieten ons toen tegelijk van het ijzer afglijden. Ik voelde zijn armen om mijn middel terwijl we het ijskoude water bereikten. Ik had niet eens de moeite gedaan om veel adem te verzamelen; ik had nog precies genoeg voor ongeveer twintig seconden.
Ik opende mijn ogen en gelukkig was het water helder genoeg om hem te kunnen zien. Zijn ogen waren ook open en we keken elkaar aan.
Eerst raakte ik lichtjes in paniek. Waarom was ik hier ook al weer mee bezig? Waarom moest het nu? Maar het antwoord wist ik al wel.
Mijn longen waren leeggelopen en in een reflex hapte ik naar nieuwe lucht. Het water sneed door mijn luchtpijp en deed mijn longen pijn. Ik voelde Mikey's lichaam nog zachtjes tegen me aan, maar langzaam verloor ik steeds meer bewustzijn. Zijn ogen waren de laatste dingen die ik zag voordat alles echt helemaal zwart werd.
Zo. Ja, ik ga je nu even uit je trance halen. (ten minste, ik was wel in trance toen ik dit had nagelezen) Ik heb het deze keer eens heel anders aangepakt dan normaal. Ik hoop dat jullie mijn eerste My Chem songfic leuk/spannend/speciaal vonden.
Reacties:
....
En toen was ik dus stil...
Heeel erg goed en mooi geschreven!
Ik vind 't super! [:
xkuss<333
Ik was inderdaad wel een beetje in een trance.
& ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen.
Sorry? Deze reactie is echt waardeloos.
xx