FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 6

Een paar dagen later werd Leander nog moe wakker van zijn wekkerradio. Terwijl iedereen zijn gsm als wekker gebruikte, hield hij het op een simpele, old school klokradio. Hij duwde hem uit, terwijl Line zich zuchtend in een bolletje rolde tegen hem. Leander kuste haar voorhoofd en sloot zijn armen nog even om haar heen.
“Ik zie je graag,”� mompelde ze.
“Ik jou ook,”� zei hij met gesloten ogen. Met haar vingertoppen streelde ze over zijn borstkas en prutste ze aan het gouden hangertje om zijn nek. Zacht, maar kordaat haalde hij haar hand echter meteen weer weg.
“Je weet dat ik dat niet graag heb,”� mompelde hij.
“Sorry,”� fluisterde ze. Verontschuldigend kuste ze hem kort en kroop nog dichter naar hem toe. In dat gouden hangertje zat wat as van zijn moeder. Ze was gestorven aan lymfeklierkanker toen hij zeventien was. Vaak dacht hij dat hij daarom zo’n goede band met zijn klas had gehad. Ze hadden hem allemaal gesteund en ze begrepen hem volledig. Als hij hen - en dan vooral Illeke - toen niet had gehad, wist hij niet hoe hij het had kunnen doorstaan.
“Ik moet gaan werken. Ik heb een interview met Gabriel Rios,”� zei hij en hij wilde het bed al uit kruipen, voor Line hem nog even tegenhield.
“Vergeet het personeelsfeestje niet, hé,”� waarschuwde ze hem. Juist, ja, zaterdag. Personeelsfeestje.
“Ik zou niet durven, Lin. Ik wil jou niet missen in je sexy, nieuwe kleedje,”� knipoogde hij en ze glimlachte schattig met die net-uit-bed-look waar hij zo dol op was.

Op haar werk was Illeke bezig met wat papierwerk. Het was bijna vijf uur en het was vandaag haar eerste dag bij Laura. Er was nu een week voorbij gegaan sinds haar voorstel en Illeke had het met open armen aangenomen. Vandaag had ze dan voor het laatst de deur van haar appartementje achter zich toegetrokken - met het nodige sentiment erbij. Ze wist zeker dat ze het bij Laura geweldig naar haar zin zou hebben, maar het liefst had ze deze noodoplossing helemaal niet nodig gehad. Dat appartement was dan misschien niet al te groot, er zat karakter in, en dat vond ze leuk. Bovendien had ze er bijna twee jaar gewoond en hechtte ze zich nogal snel aan mensen en plaatsen.
Ze werd echter opgeschrikt uit haar overpeinzingen door de beltoon van haar gsm. Volgens het scherm belde Leen haar en ze nam snel op, voor iemand haar telefoon hoorde rinkelen tijdens de werkuren.
“Hé, Leen!”�, zei ze verrast.
“Hoi, Illeke, alles goed?”�, vroeg Leen, enthousiast als altijd.
“Ja, super, en met jou? Moet jij geen mensen met een belangrijk verhaal aan het interviewen zijn?”�, lachte ze.
“Wel, daarom bel ik je,”� begon ze.
“Je wil me toch niet interviewen, hé?”�, zuchtte ze.
“Nee, dat zou niemand lezen, Ill,”� zei Leen serieus. “Maar ik heb zaterdag een personeelsfeestje en Enki kan niet. Hij heeft een weekend met een paar vrienden in de Ardennen. Heb jij geen zin om mee te gaan?”�
“Ik? Naar een feestje van je werk?”�, vroeg Illeke verbaasd.
“Ja, iedereen is hier echt heel lief, hoor, en je kent mij al en Leander,”� pleitte Leen. “Alsjeblieft?”�
“Je zou een goeie advocate zijn, Leentje,”� grijnsde Illeke. “Je hebt me overtuigd. Sms je me de gegevens door? Ik hoor dat mijn baas eraan komt. Tot zaterdag!”�

“Je gaat toch iets anders aantrekken, hé?”�, merkte Laura scherp op. Illeke zuchtte luid. “Ik weet niet, vind je het niet mooi? Ik heb al minstens zeven outfits aangehad.”�
“Het is wel mooi, maar ik zou geen kleedje aandoen, het is geen feestje. Hier, dit is mooi!”�, zei Laura en ze gooide haar een skinny jeans toe met een rood-wit gestreept bloesje. Twijfelend trok ze het jurkje uit, terwijl ze gehaast naar Laura’s schoenkast liep.
“Mag ik je rode pumps dan aandoen? Alsjeblieft?”�, smeekte ze.
“Doe maar, die zijn daar mooi op. Jim gaat je supersexy vinden!”�, zei Laura opgetogen. “Als jullie kinderen hebben, wil ik dat je de eerste naar mij vernoemt. En als het een jongen wordt, noem je hem desnoods Laurent.”�
“Ik laat het je weten binnen negen maanden,”� zei Illeke sarcastisch.
“Ik wilde zeggen: doe het veilig, maar wat ik nog belangrijker vind: doe het alsjeblieft niet in mijn bed,”� zei Laura en ze trok een vies gezicht.
“Wel nee,”� stelde Illeke haar gerust, “nu alvast nog niet.”�
“Ach ja, jij bent zo’n ‘niet-op-de-eerste-date-seut’, hé?”�, grijnsde ze. Venijnig gooide Illeke een schoen uit haar schoenenkast naar haar hoofd. Ze woonde hier nog maar twee dagen, maar ze werd het nu al best gewoon. Laura had een strakke stijl, met kleurrijke elementen en af en toe iets waarvan je dacht: wat doet dat hier in godsnaam? Een mooi voorbeeld daarvan was een klok met koeienprint die elk uur met haar ogen rolde en haar tong uitstak. Ze had ook een redelijk grote logeerkamer waarin Illeke nu sliep. Ook waren ze duidelijk overeen gekomen hoeveel huur Illeke moest betalen, wie er wanneer kookte, poetste en afwaste. Niet dat Illeke verwachtte dat Laura zich daaraan zou houden, maar goed.
“Ik moet gaan,”� zei ze en ze nam haar blauwe lederen tas, deed nog snel een ketting met een uilenhangertje om en schudde haar haar goed. Ze was geen model, maar Jim moest het er maar mee doen!

“Dus je komt net uit Tokio?”�, vroeg Illeke later op de avond ongelovig. Jim knikte, terwijl hij van zijn glas bier nipte. “Ik ben net twee weken thuis. Mijn jetlag is eindelijk weggetrokken. Iedereen heeft het er maar over hoe geweldig model zijn is, maar niemand ziet dí¡t deel!”�
“Ocharme, zo’n jetlag moet het einde van de wereld zijn,”� zei Illeke sarcastisch.
“Wel als ik van het einde van de wereld kom!”�, merkte hij bijdehand op. Illeke glimlachte. “Zelfs een simpele pint smaakt me niet als ik net van ergens kom waar het eigenlijk zes uur ’s ochtends is.”�
Illeke klopte hem op zijn schouder. “Wat een rotjob moet je hebben.”�
Hij rolde met zijn ogen. “Lach er maar mee, soms zou ik nog liever bewijsmateriaal zoeken, een zwart kleed aantrekken en een beetje staan roepen tegen de advocaat van de tegenpartij.”�
“Zwijg me over mijn werk, alsjeblieft,”� zuchtte ze.
“Zware week gehad?”�, vroeg hij. Illeke dronk van haar glas kriek. “Zet dat maar gerust in het meervoud. Zware weken.”�
Vragend en geïnteresseerd keek hij haar aan, terwijl ze het onderwerp subtiel probeerde te omzeilen. “Ik mag er eigenlijk niet veel over zeggen.”�
“Juist, beroepsgeheim, hé?”�, vroeg hij grijnzend. Illeke knikte. “Het is niets speciaals, hoor. Het is alleszins niet zo spannend als jouw fotoshoot met dolfijnen of smeltend chocolade-ijs.”�
“Je hebt opgelet, een bank vooruit!”�, grijnsde hij.
“En een kus van de meester?”�, vroeg ze lachend.
“Nee, sorry, je zit nog niet op de eerste rij. De meester is lekker lui.”�
“Ik dacht dat een model in topvorm moest zijn?”�, grijnsde Illeke.
“Ik heb vrij nu! Maar morgen ga ik fitnessen, als je het per se wilt weten. Die jetlag-kilo’s moeten er af.”�
“Niet te mager worden, of ik loop niet meer met je over straat, ook al ben je dan een model, ik waarschuw je!”�
“Ik zal gaan fitnessen om spieren te kweken,”� beloofde hij haar.
“Brave jongen,”� grijnsde ze en ze aaide even over zijn weelderige haardos. Toen keek hij even op zijn horloge.
“Verveel ik je al?”�, vroeg Illeke quasi geschokt.
“Nee, dat is het niet. God, ik was vergeten hoe leuk daten kon zijn, maar ik had aan een vriend beloofd om nog even langs zijn feestje te passeren. Ik ben al niet zo vaak in België, dus als ik hier ben, moet ik natuurlijk overal bij zijn,”� glimlachte hij.
“Modellen zijn zo populair…”� zuchtte ze.
“Je mag altijd meegaan,”� stelde hij voor, “het is een scoutsfuif, niet zo ver van hier.”�
“Hmm, zit het daar niet vol vijftienjarigen?”�, twijfelde ze.
“Dat valt goed mee. Er zijn ook veel leiders en oud-leiders. En jij kan makkelijk voor een vijftienjarige doorgaan,”� knipoogde hij.
“Wat een goedkope versiertruc, Berson!”�, zei ze minachtend.
“Maar hij werkte, hé? Komaan, ze hebben er bier in plastieken bekers!”�, grijnsde hij.
“Oké, ik kom mee, je hebt me omgepraat met dat bier!”�, stemde ze snel in.
“Voor een advocate ben je wel makkelijk om te praten, hé,”� lachte hij en samen liepen ze het cafeetje uit.

Oké, Jim was niet alleen grappig en verdomd sexy, hij danste ook hilarisch.
“Zo dans ik alleen als ik te veel bier heb gedronken, hoor,”� zei hij, alsof hij haar gedachten kon lezen.
“Uit plastieken bekertjes,”� grijnsde ze. Ze dronk haar eigen restje bier op en dumpte het bekertje ergens.
“Ik heb je vriend wel nog niet veel gezien,”� schreeuwde ze boven de muziek uit.
“Ik moet mijn gezelschap toch entertainen, zeker?”�, knipoogde hij. “Oh, dat liedje is zalig!”�
Hij trok haar mee naar het midden van de dansvloer en draaide haar rond. Ze was ontzettend blij dat ze naar Laura’s kledingadvies had geluisterd: een kleedje was echt niet gepast geweest op deze fuif!
Op dat moment trok hij haar echter iets verder weg van de menigte en keek hij knarsetandend naar de ingang. Nieuwsgierig gluurde ze over zijn schouder heen. Drie louche typetjes waren binnengekomen en spraken onopvallend wat mensen aan.
“Volgens mij is het hier goed op weg om een drugsfeestje te worden…”� mompelde hij.
“Zijn modellen daar niet gek op?”�, vroeg ze.
“Voor-oor-de-len!”�, spelde hij. “Ik heb niks met drugs, echt niks. Gaan we even naar buiten?”�
Gedwee volgde ze hem, terwijl ze eerst nog even haar bruine, leren vestje meenam. “Ik ga stilletjes aan naar huis gaan, denk ik. Blijf jij nog?”�
“Ik zoek mijn vrienden nog, maar ik loop wel even mee naar je auto,”� zei hij.
“En zo innemend en charmant!”�, giechelde ze. “Ik hou van modellen!”�
“Zo ben ik niet altijd, hoor,”� waarschuwde hij haar. “Ik zei toch al dat ik te veel heb gedronken.”�
Ze porde hem in zijn zij. “Je vriendinnetjes vinden je leuker als je dronken bent, denk ik.”�
“Weer zo’n vooroordeel! Modellen hebben echt niet altijd zeven meisjes tegelijkertijd, hoor. Ik zou gek worden,”� zei hij.
“Wel als ze zo knap zijn,”� knipoogde Illeke vrolijk. Ja, al dat bier in haar begon ook naar haar hoofd te stijgen. Ondertussen waren ze aan haar auto gekomen.
“Bedankt voor de leuke avond, ik vond het echt tof,”� grijnsde hij.
“Jij bedankt! Zonder jou had ik die arme modellenwereld nog steeds veroordeeld,”� lachte ze.
“Altijd tot uw dienst!”�, glimlachte hij. Hij boog voorover, drukte kort zijn lippen op de hare, knipoogde even en liep meteen weer naar het jeugdhuis.

“Hoe was het, hoe was het, hoe was het?”�, schreeuwde Laura na een korte nacht naast haar bed.
“Ik dacht dat ik privacy kreeg…”� mompelde Illeke slaapdronken.
“Vanaf je je eerste huur betaald hebt wel, ja,”� grijnsde ze. “Hoe was het nu? Ik heb je niet eens horen thuiskomen en ik ben pas om half twee gaan slapen. Was het zo leuk?”�
Illeke kreeg een instant glimlach op haar gezicht. “Het was echt leuk. Jim is supergrappig. En knapper dan op foto! Eerst zijn we iets gaan drinken, maar hij moest al vrij snel - ofwel leek het gewoon snel - weg naar één of andere scoutsfuif en dan ben ik nog even meegegaan.”�
“Dat is allemaal heel leuk en zo, maar hebben jullie gekust?”�
“Als je een afscheidskus van anderhalve seconde meetelt wel, ja,”� wikte en woog ze haar woorden.
“Hmm, dat is niet meer dan ik verwacht had van jou,”� grijnsde Laura.
“Zeg, we zijn niet allemaal zulke sletten als jou, hé, Laura,”� haalde Illeke sarcastisch haar schouders op. Laura porde Illeke tussen haar ribben.
“En sta nu maar op, mijn huis is geen hotel, hé! Ik heb koffiekoeken van bij de bakker.”�

“Oké, ik heb echt een serieuze déjí -vu nu. Jij wordt veel te veel uitgenodigd, hebt een te drukke sociale agenda en veel te veel kleren! En ik wil ook mee naar dat feestje. Leander en Leen gaan daar zijn! En ik wil die Line zien, dan kan ik zeggen dat je in het echt ook veel mooier bent dan zij!”�, foeterde Laura.
“Laura, eerlijk waar: dat kan mij niet schelen,”� zei Illeke.
“Dat zou wel moeten! Je moet er mooi uitzien, al is het maar om haar te achtervolgen in haar nachtmerries. Ze moet er dag in, dag uit aan denken dat jij het met haar lief hebt gedaan!”�
“Jij bent zó wraakzuchtig,”� zuchtte Illeke. “Maar het werkt wel aanstekelijk. Ik wil er goed uitzien, maar alleen als ‘ex van’, en niet als ‘jaloerse ex van die graag weer vriendin zou worden van’!”�
“Zo mag ik het horen. Je moet er stralend uitzien, maar net niet zielig. Hier, dit is mooi!”�, zei ze en ze gooide Illeke één van haar eigen kleedjes toe. Het was een retro-jurk die deed denken aan de pin-upgirls uit de jaren vijftig. Het had een volle rok die heerlijk zwierde en het lijfje met hartvormige neklijn zorgde voor een geweldig figuur. De rode riem creëerde een wespentaille en de jurk zelf was zwart met rode kersen. Hij was inderdaad wel mooi. Laura woog iets meer dan Illeke, maar ze hadden wel ongeveer dezelfde maat, wat handig was bij gelegenheden als deze.
“Mag ik je Jimmy Choo’s aandoen?”�, vroeg Illeke.
“Die zijn wel een maat kleiner, als je de rode bedoelt.”�
“Ik wurm me er wel in,”� antwoordde Illeke.

Illeke ademde diep in en uit, terwijl ze uit haar auto stapte. Ze was al langer dan voorzien onderweg geweest, omdat ze de weg niet goed vond. Ze was sowieso al een ramp in aardrijkskunde - al weigerde ze dat toe te geven ten opzichte van machomannen - en al zeker in Antwerpen. Van straatnaambordjes hadden ze daar nog nooit gehoord en Illeke had het er zelfs moeilijk om de Meir te vinden. Ze betrad de Flair-gebouwen en zag al meteen een paar bordjes die haar naar de goede ruimte leidden. Ze had een beetje hetzelfde gevoel als enkele weken geleden bij haar reünie. Toen ze binnenkwam, hoorde ze al meteen de hits van het moment uit de boxen knallen en ze zag enkele nieuwsgierige blikken op haar gericht. De tafels waren in een U-vorm geplaatst, rond een enorme buffettafel en in het midden was er plaats om te dansen. Voor ze de tijd had om terug te kijken naar iedereen om hen hetzelfde ongemakkelijke gevoel te bezorgen, stond Leen plots voor haar.
“Ha, je bent er!”�, zei ze opgelucht. “Zal ik je voorstellen aan een paar mensen?”�
Zonder op antwoord te wachten trok ze Illeke mee naar een groepje vrouwen. Ze wees op een vrouw met halflang, zwart haar en een korte froufrou en zei: “Dit is Astrid. Astrid, Illeke. Illeke, Astrid.”�
Leens collega liet haar blik eventjes over haar glijden en grijnsde: “De ex van Leander, toch?”�
Oké, Astrid hield blijkbaar van gíªnante eerste ontmoetingen. Leen knikte en ging verder met het kennismakingsrondje. “Dit zijn Kelly en Judith.”�
Illeke glimlachte beleefd, ook al wist ze dat ze die namen een kwartier later waarschijnlijk vergeten zou zijn.
“En dit is Line,”� besloot Leen uiteindelijk. Ze dacht dat ze ook nog iets hoorde als ‘Line is mijn chef hier’, maar daar was Illeke eerlijk gezegd niet zeker van. Ze kon alleen nog maar vooruit kijken, naar de vrouw die voor haar stond. Haar bruine krullen lagen nog steeds perfect. Ze droeg een prachtige, rode strapless jurk en dito pumps. Ze had bovendien waarschijnlijk ook al ontelbaar veel Flairdiëten uitgeprobeerd, want ze was ontzettend mager. Illeke voelde plots de behoefte om naar de toiletten te lopen en te dubbel checken of haar haar nog wel goed lag. Net op tijd besefte ze dat dat belachelijk was. Ze hoefde niet perfect te zijn. En ze vond het niet leuk dat Line haar het gevoel gaf dat ze dat wel moest zijn. Line had haar duidelijk herkend. Ze staarde haar aan en Illeke wist vrij zeker dat zij op exact dezelfde manier keek. Elkaar bestuderend, allebei een tikje afgunstig en honderd procent defensief. En net als de situatie niet gíªnanter meer kon worden, voelde ze een arm rond haar. Leander was tussen hen in komen staan.
“Ik zie dat jullie al kennisgemaakt hebben,”� glimlachte hij. Illeke maakte zich voorzichtig los uit de omhelzing en ging netjes naast Leen staan. Leander sloeg zijn arm rond Line’s middel en leek zich allesbehalve ongemakkelijk te voelen, iets wat Illeke niet snapte, maar wat haar wel beïnvloedde. Vrijwel meteen voelde ze zich ook kalmer worden en ze glimlachte niet alleen beleefd, maar ook nog eens vriendelijk naar Line.
“Werk je hier al lang?”�, vroeg ze geïnteresseerd. “Je bent wel verantwoordelijk voor het realiseren van mijn favoriete blad, hé!”�
“Nu bijna drie jaar,”� glimlachte Line terug.
“Wow, en nu al redactiechef!”�, zei Illeke onder de indruk.
“Ja, heel toevallig, hoor. De vorige redactiechef was eerst gewoon van plan om loopbaanonderbreking te nemen, maar uiteindelijk besloot ze om voorgoed weg te gaan en alles moest zo snel gaan en dan heb ik maar besloten om permanent haar job over te nemen. Once in a lifetime opportunity, hé! En een paar weken later kwam Leander hier werken. We zijn vrij snel een koppel geworden. Wist je dat we nu al samenwonen?”�, vroeg Line, altijd weer op dat irritante, opgewekte toontje.
“Ja, dat wist ik. Wist jij dat Leander en ik nu al bijna vijf jaar uit elkaar zijn? Je hoeft je territorium dus niet zo af te bakenen, hoor,”� grijnsde Illeke, maar ze meende ergens ook wel wat ze zei. Als hun relatie toch zo goed zat, had Line niets te vrezen van haar. Line deed haar mond open om Illeke van repliek te dienen, maar Leen zei snel: “Je hebt toch nog niet gegeten, hé? En zelfs als dat wel zo is, jij hebt altijd honger. Kom mee!”�
Ze trok Illeke mee naar het buffet en die fluisterde: “Dank je wel! Ik heb tenminste mijn best gedaan, hé.”�
Leen knikte. “Maar je mag het haar niet kwalijk nemen. Line is echt een toffe als je haar kent. Ze voelde zich waarschijnlijk gewoon wat bedreigd door jou. Je ziet er dan ook geweldig uit!”�
“Ten eerste: dank je wel, maar heb je haar gezien? Ze is bloedmooi, ze heeft echt geen concurrentie aan mij. Dus het is lief dat je mensen altijd wil verdedigen, Leen, maar voor ik dat ook ga doen, moeten ze het verdienen,”� zei Illeke fel.
“Het is al goed. Hier, neem die fruitsla en eet,”� suste Leen haar. Illeke trok een wenkbrauw op en nam een cupcake met een grote ‘F’ van Flair erop. Pas daarna legde ze ook wat pastasalade en een barbecuebrochette op haar bord en volgde ze Leen naar een tafel, aan het einde van de U-vorm. Pas toen ze ging zitten, merkte ze dat Leen aan de tafel van Line en Leander was gaan zitten. Natuurlijk.
“Zo, Leander, kon je makkelijk je bed uit na die reünie? Het was laat en je had niet weinig op,”� grijnsde Illeke.
“Line heeft me er wat moeten uitslepen,”� gaf hij toe en hij knipoogde naar zijn vriendin. “En jij, topadvocate?”�
“Moeilijk,”� antwoordde ze, “en Laura is niet de soort vriendin die solidair is en mee opstaat. Ze werd zelfs niet wakker van de wekker.”�
“Je zal wel blij zijn dat ze weer weg is,”� grijnsde Leander. Illeke mepte hem tegen zijn schouder.
“Eigenlijk is het iets anders gelopen,”� begon Illeke. “De huisbaas gooide me uit mijn appartement. En ik mag advocate zijn zoveel ik wil, ik kon er niets tegen doen. Binnen de drie maanden moest ik eruit en hé, je kent mij: ik kan er niet tegen als dingen blijven aanslepen. Dus ik heb niet getwijfeld toen Laura voorstelde om bij haar in te trekken.”�
“En het is nooit bij je opgekomen dat ze dat alleen maar uit beleefdheid vroeg?”�, pestte hij haar.
“Jij kent Laura ook, die doet dat niet. En hé, pas maar op. Het is dan wel geen mossel, maar ik kan mijn pastasalade over je heen gooien,”� waarschuwde ze hem. Hij grijnsde breed en knipoogde even.

Leander strekte zich een klein uur later eens goed uit en sloeg zijn arm om Line heen. Illeke en Leen waren net de dansvloer op gegaan.
“Nu moet je niet beginnen met dat lief gedoe. Je hebt me al een hele avond verwaarloosd. Een íºíºr heb je met haar gepraat. En ze is veel mooier dan op foto,”� pruilde Line.
“Je weet dat jij veel mooier bent, dat moet ik je heus niet altijd opnieuw vertellen,”� zei hij geduldig. “En de rest wat je zegt, is ook al niet eerlijk. Het was al zo lang geleden dat ik haar nog gesproken had. En je had Leen toch nog.”�
Line negeerde die laatste woorden en zei sceptisch: “Een wéék, Leander, een week heb je haar niet gezien.”�
“Daarvoor, bedoelde ik,”� zuchtte hij. “En niet jaloers worden, dat is totaal niet sexy. Ik zie joíº graag.”�
“Dat is je geraden,”� grijnsde Line. Ze kuste hem en nestelde zich tegen zijn schouder. Hij wilde net voorstellen om te dansen, als Astrid hem riep.
“Hé, Leander, ik heb een platte band. Kan je even helpen?”�, schreeuwde ze. Leander kreunde even vermoeid.
“Wat een hard werk, als enige man op de redactie,”� grijnsde Line, “maar ga nu maar, luierik!”�

Als Illeke advocate zijn beu werd, werd ze Flairredactrice, dat stond vast. Iedereen was hier ontzettend vriendelijk en naar de verhalen die ze gehoord had, was werken hier niet altijd even intensief. Ze deden constant mee aan acties, testten diëten uit en praktisch elke week kwam er wel iemand langs om hen de nieuwste Magnum te laten proeven of staaltjes van nieuwe beauty-producten te overhandigen.
“Hoe laat is het?”�, schreeuwde Leen in haar oor en ze wees op Illeke’s horloge dat ze altijd droeg. Ze kon er niet tegen om niet te weten hoe laat het was. Ze schrok toen ze zag dat het al half één was.
“Dat valt toch wel mee?”�, vroeg Leen schouderophalend.
“Ik moet wel nog een uur rijden. Staan we hier echt al zo lang?”�, vroeg Illeke verbaasd. Ze had niet de gewoonte om lang op de dansvloer te staan. Ze kon het niet, had geen gevoel voor ritme en dat zorgde voor rare dansmoves.
“Je gaat toch nog niet, hé?”�, vroeg Leen.
“De helft van je collega’s is al weg, hoor,”� zei ze verdedigend. “En ik moet morgen al om half acht op om met mijn neefje naar de Zoo van Antwerpen te gaan, dat heb ik hem beloofd.”�
“Blijf dan gewoon bij mij slapen, rare. Ga je terug naar Jette om morgen weer naar hier te komen?”�, vroeg Leen ongelovig.
“En wie brengt hem tot bij de Zoo?”�, vroeg ze. “Een ontsnapte giraf? Nee, Leen, ik moet echt gaan. Amuseer je hier nog en doe de groetjes aan Enki. Ik heb echt een geweldige avond gehad, bedank hem maar dat hij weg was.”�
Ze nam afscheid van iedereen, knuffelde Leen even en liet haar beloven dat ze nog zouden afspreken. Ze zwaaide toen ze naar buiten ging en liep dan naar haar auto met snelle passen. Het was ijskoud! Ze bedacht zich net dat het jammer was dat ze Leander niet meer had gezien, toen ze hem zag staan op de hoogste trede van een twintigtal trappen. Hij stond met zijn rug naar haar toe over de rest van de stad te kijken. Het deed haar denken aan de Leander van zes jaar geleden.

Het was hun voorlaatste dag in Rome en ze maakten een lange avondwandeling. Het was ondertussen al twaalf uur ’s nachts, en ondanks dat ze hier al elke dag moest opstaan om zes uur ’s ochtends, was ze totaal nog niet moe. Ze zaten op de grond van een enorm trappenpaleis en meneer de Schrijver had hen een kwartier pauze gegeven.
Ze hoorde mevrouw Gatz - hun lerares Frans en ook de tante van Willem - haar neefje pesten met diens litteken op zijn voorhoofd: “Heb je weer gevochten met je broer? Of voor de verandering met je zus? Moet ik er een kusje op geven?”�
“Dat is wel een écht litteken, hé,”� zei Willem stoer.
“Ja, doordat je van de glijbaan bent gevallen toen je drie was,”� dreunde Marguerite op. “Dat weten we al.”�
“Gedíºwd, ik ben geduwd!”�, hield hij vol.
“Heldhaftig, hoor,”� grijnsde Nina. Plots werd Illeke vanachter vastgegrepen en kuste Leander vluchtig haar wang. “Om ter eerst boven?”�
Hij knipoogde vrolijk en rende de trappen op. Illeke zette al snel de achtervolging in, maar hij was genadeloos snel. Een paar seconden en een vijftal trappen na hem stond ze echter ook boven. Pas nu realiseerde ze zich dat ze zo’n honderd trappen naar boven had gelopen en ze merkte het ook aan haar ademhaling. Leander trok haar dicht tegen zich aan en sloeg zijn armen om haar heen, zodat ze voor hem kwam te staan.
“Je wilt altijd bovenaan een trap staan,”� merkte ze op.
“Heb je dat uitzicht al eens gezien? Het is geweldig! Een stad heeft zoveel levendigheid, brengt zoveel verhalen met zich mee en dat zie je pas echt als je helemaal boven staan,”� legde hij uit. “Rome is meer dan pizza’s, rare obers in restaurants, een fortuin aan muntjes in de Trevi-fontein en Pakistanen op elke hoek van de straat.”�
Illeke knikte. “Nu is het ook een beetje jij en ik.”�
Hij grijnsde, trok haar weer naar zich toe en kuste haar.
“Je bent schattig, Gijsels!”�, zei hij.
“Jij ook, Cody. Of vind je dat weer een belediging?”�
Hij grijnsde en Illeke kroop weg in zijn armen, haar hoofd tegen zijn borstkas. Heel zijn ruime ‘I love Roma’-pull rook naar zijn aftershave die ze zo graag rook.

Ze tikte op zijn rug en zag dat hij opschrok.
“Hé, Illeke! Ga je naar huis?”�, vroeg hij. Illeke knikte en zei: “Je staat weer bovenaan de trap.”�
“Dat uitzicht, hé…”� zuchtte hij. “Antwerpen, de beste stad van ’t land!”�
“En dat cliché over die bescheidenheid klopt ook al,”� grijnsde ze. “Maar goed, ik ga maar eens…”�
Hij spreidde zijn armen open en Illeke gaf hem een dikke knuffel. Met gesloten ogen ademde ze zijn typische geur in.
“We spreken nog wel eens af, hé, met Sean en zo erbij!”�, zei hij en hij kuste haar op de wang. Ze zwaaide even en stapte in haar auto. Ze voelde zichzelf onophoudelijk trillen en zag in haar achteruitkijkspiegel dat hij terug naar binnen was gelopen. Ze probeerde haar sleutel in het contact te steken, maar ze beefde te erg. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel en ze voelde haar adem onregelmatiger worden als ze besefte wat iedereen maar bleef suggereren. Ze was Leander Cody niet vergeten. In die zes jaar had ze daar haar best voor gedaan en ze dacht dat het haar gelukt was, echt waar, maar nu hij hier weer voor haar stond, zag ze in dat dat niet zo was. Ze was hem helemaal niet vergeten. En wat nog erger was: die simpele kus op haar wang deed haar meer dan Jim’s afscheidskus gisteren. En ze wist misschien niet veel van daten en relaties, maar ze wist wel dat dit allesbehalve een gezonde situatie was.

Reacties: