Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Tokio Hotel » Until the end » 001: 24 Augustus

Until the end

Geschreven door:
Sasjex

Onderdeel van:
Until the end

Laatst bijgewerkt:
26 aug 2011 - 11:36

Aantal woorden:
439

Aantal reacties:
2

Aantal keer gelezen:
436



001: 24 Augustus

19 Mei 2007 ‘Maar hoe zit het met ons dan?’ het meisje kijkt haar geliefde met tranen in haar ogen aan. ‘Er is geen ons meer, Myra’ zegt de jongen met een schorre stem ‘we moeten verder, zonder elkaar’ ‘maar, we kunnen hier toch aan werken’ ze pakt de jongen bij zijn arm en probeert in een wanhopige poging hem weer mee naar binnen te trekken. Hij schut haar met gemak van zich af. ’Nee Myra het is al te laat’ Hij pakt haar hoofd tussen zijn sterke handen en geeft haar een kus op haar voorhoofd. ‘Vaarwel Myra, het is beter zo, geloof me’ na die worden vertrekt hij, haar met een gebroken achterlatend. Niet wetend dat hij de grootste fout van zijn leven maakt.

Het is nu meer dan 4 jaar geleden en ik ben hem nog steeds niet vergeten. Ik heb na hem nooit meer een ander gehad, ook al zijn er nu meer mannen in mijn leven dan 4 jaar geleden, ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen. Ik ben een jaar na dat hij uit mijn leven is gelopen ontdekt, toen ik met mijn band mee deed aan een talentenjacht.
Sinds toen was het zo snel gegaan allemaal en zijn we nu al bekend over bijna de hele wereld.
Nu op het moment zijn we op tour, in Frankrijk. Ik zit backstage met mijn band bestaand uit Lisa de drummer en achtergrond zangers, Mike de gitarist, Steef de basgitarist en ik al zangers en gitarist. Lisa ken ik al vanaf de eerste klas van de middelbare school. Mike en Steef kwamen we later tegen toen we naar de vervolg opleiding gingen. We zijn nu al meer dan 3 jaar bij elkaar en kennen elkaar door en door.

Over tien minuten moeten we op. Zenuwachtig zitten we te wachten op het teken dat we naar het podium kunnen. Ik kijk mijn vrienden en tevens bandleden aan. Allemaal zijn ze verzonken in hun eigen gedachten.
Lisa is heeft hem nog mee gemaakt en weet ook waarom ik het zo moeilijk vind om door te gaan met mijn eigen leven. De jongens weten wel dat er iemand is geweest maar weten niet wie hij is, ik heb het nooit willen en durven zeggen. Ergens heb ik nog de hoop hem terug te krijgen. Met elke optreden zie ik hem in het publiek staan. Bij elke awardshow hoop ik hem tegen te komen, maar Tevergeefs. Elke valt er weer een golf teleurstelling over me heen als ik zie dat hij er weer niet tussen staat.
Toen we net wat bekendheid kregen had ik ook gehoopt, door dat ik nu bekend ben eerder weer met hem in contact zou komen, maar dat is ook niet het geval geweest.
Ik word uit mijn gedachten gehaald door 3 klopjes op de deur, en er word gezegd dat we over drie minuten op moeten. We staan alle vier op en slaan onze armen om elkaar heen en wensen elkaar succes. We lopen de kleedkamer uit. We lopen door de lange smalle gang naar het podium.
Mike en Steef krijgen hun gitaren in hun handen gedrukt en Lisa heeft haar drum stokjes al in haar handen. Ik krijg mijn gitaar ook aan gerijkt. Ik doe de band van de gitaar om mijn nek.
Mike, Steef en Lisa rennen het podium op en een luid gegil breekt los.


Reacties:


Andrea
Andrea zei op 13 sep 2013 - 14:30:
Vlot geschreven!!! Je kunt echt goed gevoelens weergeven ^^


LeSanneee
LeSanneee zei op 25 aug 2011 - 15:34:
ik wil een nieuw stukje! Want me likes this story a lot!!
Ben benieuwd wat er gaat gebeuren
snel verder!
x
le Sanneee



Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen