FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 45: Bailey the hero?!

Hijgend kwamen de pokémon tot stilstand bij hun trainster. Eindelijk, ze hadden hun doel bereikt. Kioko plofte zowat op de grond, terwijl Nageroboshi en Taiki probeerde naar adem te snakken. Ook hun trainster probeerde haar ademhaling weer onder controle te krijgen, aangezien ze vond dat ook zí­j training nodig had. Ze had echter niet de makkelijkste kleding om mee te rennen en alles, maar ze moest het er maar mee doen. Het enige wat ze had kunnen doen was haar haren die tot net onder haar schouders reken in een staart krijgen. Dat ging gelukkig nog. ''Goed, jullie hebben jullie best gedaan,'' sprak ze trots, toen ze weer op adem was. ''Rusten jullie maar lekker uit,'' voegde ze eraan toe en liet ze terugkeren. Ze zuchtte licht en draaide zich toen weer om, zodat ze terug op pad kon. Hoe sneller ze in Castelia City was, hoe beter, niet?

Bedachtzaam liep het meisje op een rustig tempo. Het was haar al eerder opgevallen, maar het was vreselijk stil zonder Sora en Roxas. Dat was ook meer dan logisch, aangezien ze in haar eentje liep. Ze kon echter niet tegen stilte, dus was ze iets aan het verzinnen om het wat leuker te maken. Ze kon nu haar pokémon niet tevoorschijn halen, ze zaten er net in en waren afgetuigd. Zelfs Kioko had geen energie meer. Op dat moment dacht ze aan een liedje en begon ze het vrijwel meteen te zingen. Uiteraard zacht, maar ze deed het dan ook om de tijd wat voorbij te krijgen. Ze had niet de zuiverste stem, ookal kon je het niet vals noemen. ''I am so high, I can hear heaven.'' Ze richtte haar donkerblauwe ogen op de lucht, voordat ze dezelfde zin herhaalde. Op dat moment zag ze wat pokémon overvliegen. ''Oh but heaven, no heaven don't hear me.'' Chiara keek nu weer recht vooruit en haalde even diep adem via haar neus. ''And they say that a hero can save us. I'm not gonna stand here and wait,'' ging ze zacht door. Net op het moment dat ze weer verder wilde gaan hoorde ze een schreeuw naar hulp. Ze fronste lichtjes, maar rende er zonder verder na te denken op af. Het was waarschijnlijk een gewoonte geworden.

I'll hold onto the wings of the eagles. Watch as we all fly away.
Chiara sprong tussen de struiken door, hupte langs de bomen die haar in de weg stonden en ontweek de laaghangende takken. Het duurde dan ook niet lang of ze was op de plek aangekomen die ze zocht. Meteen vielen haar de twee Plasma-leden op. Een mannelijke en een vrouwelijke, wel te verstaan. Vlak voor die twee stond een klein meisje die probeerde haar pokémon uit de handen van die twee te rukken. Het was een kleine Chinchilla-achtige pokémon. Waarschijnlijk nog maar een jonkie. Chiara probeerde de leeftijd van het meisje in te schatten, die waarschijnlijk niet ouder was dan acht jaar. ''Hé, wie ben jij nou weer?!'' Met een ruk keek ze weg van het meisje, recht in de ogen van de vrouw. ''Geef die pokémon terug,'' antwoordde ze kalm. Van binnen was ze eigenlijk lichtelijk in paniek geraakt, omdat ze geen pokémon had om haar te beschermen. Die waren vast nog uitgeput van hun training, dus was het moeilijk om ze te dwingen te vechten. ''Pokémon horen vrij rond te lopen. We bevrijden hem alleen maar,'' grijnsde de man, die de pokémon in zijn handen had. ''Als je een pokémon bevrijdt, heb je hem niet stevig vast in je handen,'' snoof Chiara weer. Ze keek argwanend naar de man, die plots de pokémon in de handen van zijn partner duwde en naar haar kwam gelopen. Het was duidelijk dat ze nu in de problemen zat. Hij greep zo vlug naar haar schouder, dat ze nieteens doorhad dat hij zijn arm had uitgestoken naar haar. ''Nu kun je twee dingen doen,'' begon hij. Chiara keek hem met grote ogen aan. ''Je loopt weg en doet of je niks gezien hebt,'' vervolgde de man en greep haar schouder nu stevig vast, terwijl zijn ogen vernauwden. ''Of je kunt hierblijven en één van je ergste nachtmerries beleven.'' Het meisje rukte zich gauw los en keek vaag naar de man die voor haar stond. ''Toch verstandig?'' vroeg de man met een grijns op zijn gezicht. ''Nee, vast niet. Maar mijn ergste nachtmerrie heb ik al achter de rug,'' antwoordde ze meteen en probeerde het plasma-lid aan de kant te beuken. Vervolgens rende ze op de vrouw af die de pokémon van het kleine meisje in haar handen had.

Someone told me love will ALL save us. But how can that be, look what love gave us.
Voor ze het wist was ze om haar middel vastgegrepen door de man. Ze probeerde zich los te rukken uit zijn greep, maar hij was te sterk. Ze werd de lucht in getild en op de grond gegooid. Ze kuchtte even voordat ze rechtkwam, om vervolgens opnieuw recht in de ogen van haar aanvaller te kijken. ''Dewott, doe je Water Gun!'' Verbaasd keken beide op. De man werd plots volop geraakt door een straal water, afkomstig van een pokémon die verderop bij een mens stond. Dat moest zijn trainer dan zijn. ''Alles oké?!'' De vrouw liet de pokémon los en knielde bij haar partner, die langzaam overeind kwam met haar hulp. De man snoof. ''We hebben teveel pottekijkers, laten we gaan,'' mompelde hij tegen zijn partner en draaide zich al om. Vervolgens renden ze er beide vandoor. ''Lafaards,'' mompelde Chiara droog. Ze keek eerst naar het meisje die blij haar pokémon knuffelde. Pas daarna keek ze naar haar redder in nood. ''Alles goed met jullie? Wat moesten die gasten van jullie?'' sprak de jongen, die hen tegemoet kwam gelopen. Chiara keek eerst naar het meisje voordat ze haar mond open deed. ''Ik denk het wel. Dat was Team Plasma, die wilde haar pokémon stelen,'' antwoordde ze. ''Dan is het maar goed dat ik op kwam dagen,'' sprak de jongen en knipoogde naar het kleine meisje. ''Ik heet Bailey,'' vervolgde hij, terwijl hij zijn hand naar Chiara uitstak. ''Ik ben Chiara.'' Ze schudde zijn hand voorzichtig en keek toen weer naar het meisje. ''Ik heet Jessica,'' mompelde deze verlegen, en wees vervolgens naar haar pokémon. ''En dit is Minccino.''

A world full of killing, and blood-spilling. That world never came.
''Castelia City? Daar ging ik toevallig heen!'' grijnsde Bailey. Jessica was nog steeds een beetje verlegen, dus had haar blik op de grond gericht. De jongen had naar Chiara gekeken. ''Ik ook,'' sprak ze droog. ''In dat geval kunnen we je naar huis brengen. Die twee mogen dan gevlucht zijn, het kan nog steeds gevaarlijk zijn,'' sprak Bailey lichtjes fronsend. Hij had een bezorgde ondertoon in zijn stem. Jessica keek op en knikte glimlachend. Vlug liep ze op Chiara af en pakte promptverloren haar hand vast. Deze glimlachte vriendelijk naar het kleine meisje en liep toen weer richting het pad waar ze daarnet van geweken had. Jessica probeerde haar tempo bij te houden, terwijl Bailey achterop liep met zijn Dewott. ''Hé, schoonheid, doe jij ook de gym challenge?'' sprak hij, terwijl hij zijn handen in zijn zakken duwde. Chiara fronste en keek achterom, maar liep nog steeds door. Ze wist niet zeker of ze het goed gehoord had, maar ze besloot er maar niet over te beginnen. ''Nee, jij wel?'' vroeg ze, en draaide haar hoofd weer omdat ze pijn in haar nek begon te krijgen. ''Jup, ik heb al twee badges. Zeg, trek jij rond in Unova?'' vroeg hij weer. Chiara stopte nu met lopen en draaide zich om, waarbij ze Jessica bijna vergat. ''Ik heb geen interesse om samen te reizen, als je dat soms bedoelt,'' antwoordde ze met een neutrale blik, alsof hij haar niet interesseerde. Normaal gesproken had ze al te graag met iemand samen willen reizen, maar doordat ze Sora en Roxas al vaarwel had gezegd om speciale redenen, kon ze het nu niet gebruiken om iemand als metgezel te hebben. ''Ik loop alleen mee tot Jessica's huis en dan ga ik alleen verder,'' voegde ze eraan toe. Hopelijk was ze zo duidelijk genoeg.

Now that the world isn't ending, its love that I'm sending to you.
''Daar zijn jullie!'' De drie keken verbaasd op toen ze het geroep hoorden. Plots stonden vier mensen voor hen, waarvan ze twee makkelijk konden herkennen. ''Jullie weer,'' siste Chiara tussen haar tanden door, terwijl ze Jessica met haar Minccino beschermend achter haar duwde. Bailey kwam naar voren gelopen met zijn Dewott. ''Daarstraks had je geluk, maar nu kom je er niet gemakkelijk vanaf,'' sprak de man grijnzend. Chiara snoof licht en liet haar hand naar haar riem zakken. Ze zou eerst afwachten tot haar tegenstander een pokémon had gekozen. Ze had geen zin in een gevecht, dus wilde het snel af hebben. En dat ging natuurlijk makkelijker als je een voorsprong had, niet?

It isn't the love of a hero, and that's why I fear it won't do.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.