FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

031 || Tell him

Na enkele minuten dwong ik mezelf om op te staan, ik mocht en zou niet zwak zijn. Plots merkte ik, verbazingwekkend genoeg, dat hij geen verdriet had achter gelaten, maar woede. Ik was kwaad op hem, kwaad dat hij me zo moest achterlaten. Ik zocht een weg door de bomen,en kwam na een tijdje bij het witte huisje van Bella, Edwards vriendin, en haar vader. Ik had nooit echt gevraagd aan Bella hoe het kwam dat haar ouders gescheiden waren, maar ik wilde het eigenlijk ook niet weten. Ik volgde de rand van de bomen naar de snelweg, en die volgde ik dan weer naar huis. Het was bijna tijd voor het avondeten toen ik de deur achter me toetrok. Aan de stilte te horen waren mijn ouders nog steeds niet thuis. Elisa was bij een vriendinnetje slapen, dus had ik tot tien uur ’s avonds het huis voor mezelf. Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik merkte dat ik zelf moest koken en dus gewoon een pizza kon bestellen, wat ik in geen tijden gedaan had.

Tien minuten later lag de dampende pizza op mijn bed en brak ik mijn hoofd over de wiskunde sommen. Was x nu vijfendertig, of dertig? Enkele keren herlas ik de opgave, en steeds weer begonnen de lettertjes voor mijn ogen te dansen.
“Genoeg wiskunde voor vandaag,”� mompelde ik en smeet mijn boek naast me op de grond. Snel kroop ik onder de wol, niet van plan om mijn warme bedje snel te verlaten.

De wekker liep de volgende morgen te snel af, veel te snel. Mijn ouders sliepen nog aangezien het zes uur in de ochtend was. Nog half slapend strompelde ik naar de badkamer en kleedde me aan. Toen ik net een kom wou vullen met ontbijtgranen rinkelde de telefoon.
“Met huize Fugate,”� mompelde ik. Ik had nooit gerealiseerd hoe monotoon mijn stem klonk aan de telefoon. Zonder enig spoor van vreugde.
“Hallo, ik bel voor Sara Fugate. Ik weet dat het vroeg is, maar zou u haar misschien kunnen wakker maken?”� De warme stem van een vrouw van middelbare leeftijd vulde mijn oren.
“Daar spreekt u mee, wat kan ik voor u doen?”� Een kleine glimlach verscheen op mijn lippen.
“Ik ben Sarah Newtown, ik en mijn man Kellan hebben uw zus geadopteerd, Hope. Uw zusje Hope vertelde ons dat U verjaarde, wel eigenlijk gisteren. Ik belde om u te feliciteren.”�
“Dank u,”� antwoordde ik, mijn stem klonk opgewekter,”�Hoe maakt mijn zusje het?”�
“Ze maakte het prima. Maar ze mist u enorm.”� Miste mijn zusje me?
“Ik mis haar ook enorm,”� mompelde ik.
“Wel, aangezien u zusje morgen jarig is dachten we haar te verassen door een bezoekje van haar zus, als dat u uitkomt?”�
“Ja, prima! Maar, als ik u mijn GSM nummer geef, kunt u dan later terugbellen? Ik moet zo naar school vertrekken.”�
“Is goed.”�
We sloten ons gesprek af nadat ze mijn nummer genoteerd had. De vrouw klonk aardig, en dat was een hele opluchting voor me. Als Hope slecht terechtgekomen zou zijn, zou ik het mezelf nooit vergeven hebben. Op haar sterfbed had moeder me op het hard gedrukt om goed voor kleine hope te zorgen, en dat probeerde ik ook zo goed mogelijk te doen, ook al zat ze bij een ander gezin.

De weg leek korter te duren met de motor, en dat was misschien maar goed. Het was een bewolkte zomerdag, en de examens kwamen eraan. Mijn cijfers waren nog steeds aan de lage kant, maar de meeste leerkrachten leken me een tweede kans te willen geven. Kort nadat ik mijn motor geparkeerd had zag ik Edward op school verschijnen. Woede overviel me, waren de Cullens nog hier, had Emmett me belogen? Met ogen die vuur spuwden liep ik op hem af, vastberaden om de waarheid te achterhalen.
“Als dit allemaal een zieke grap van die idiote broer was, vermoord ik hem met blote handen,”� siste ik,”�Ik meen het.”� Verward keek hij me aan.
“Wat voor grap?”� Ik liet mijn gedachten weer aan het gesprek in de auto denken, de bloedzuiger voor me kon mijn gedachten toch lezen.
“Neen, ik, kom afscheid nemen van Bella, ik ga later weg.”� Er was pijn in zijn stem te vinden.
“Wel, wil je dan tegen je broer zeggen dat hij een klootzak is, een idioot en de pot op kan? Dat ik hem haat, en wat ik in de auto had gezegd zwak van me was, en ik er nu niets meer van meen? Dat hij niet meer hoeft te hopen op mijn vriendschap als ik hem ooit nog zie, of als hij terugkomt, en een rotte vervelende bloedzuiger is?”�

Met mijn handen tot vuisten gebald draaide ik me om en liep stug de andere kant op, weg van enig verband met Emmett.

Reacties: