FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 9

Illeke zuchtte diep. Ze zat recht tegenover Jan Velders en zijn nieuwe vriendin Naomi in hun appartementje. Luna speelde in haar kamer met een paar Barbiepoppen. Ze kwam hier duidelijk niets te kort.
“Dus jullie zouden je relatie als perfect beschouwen?”�, vroeg Illeke kritisch. Geen enkele relatie was perfect en die illusie kon je alleen ophouden als je nog maar een week samen was. Daarna staken de kleine kantjes de kop al op.
“Perfectie bestaat niet,”� zei Velders bars. “Wat doet u hier eigenlijk? U bent de advocate van mijn gestoorde ex-vrouw, ben ik wel verplicht om u binnen te laten?”�
“Ik doe er alles aan om mijn cliënte vrij te pleiten. Luna heeft haar mama nodig,”� antwoordde Illeke kort. “En u kan volledig vrijblijvend de wet raadplegen, ik ben hier volkomen legaal.”�
Ze kon er niet tegen als ze de les werd gespeld. “Zou ik uw dochter even kunnen spreken?”�
“Neen! Ik weet niet wat Amanda jullie allemaal heeft wijsgemaakt, maar zij heeft Luna tekort gedaan, niet ik,”� antwoordde hij snel in een licht Gents accent, dat ze vreemd genoeg ergens plaatste. Ze had ook het gevoel dat ze hem ergens van kende, evenals zijn naam. Hij had sluik, blond haar, een spitse neus, een stoppelbaardje van een paar dagen oud en had een gouden tint in zijn ogen.
“Dan hebt u er vast geen probleem mee dat ik haar even -”� begon Illeke.
“Je laat mijn dochter godverdomme met rust. Zij moet hier niet de dupe van worden,”� gromde hij. Geweldig, ze kon de zaak openen met her argument dat hij vloekte. “Oh, en Naomi… Zet die Isobethadine even terug in het medicijnenkastje, wil je? Luna is na school van haar fiets gevallen.”�
Aangezien hij alweer verderging met zijn dagdagelijkse beslommeringen, nam Illeke aan dat het gesprek was afgelopen. Ze zette zich recht, terwijl Naomi naar de badkamer liep. Ook met haar alleen had ze een stroef gesprek gehad. Ze liep al naar de deur, maar bedacht zich op het laatste moment en vond dat ze het toch moest vragen: “Kennen wij elkaar niet van ergens?”�
“Dat is echt de flauwste oneliner ooit,”� grijnsde Jan. Ze bekeek hem met opgetrokken wenkbrauwen. “Wat? Oh nee, dank je. Ik zie al direct dat Amanda gelijk had om hier weg te gaan. Macho’s? Oké. Maar jij bent too mucho. Niet mijn ding, vrees ik. Maar serieus… Waar ben je naar school geweest?”�
Hij leek geïrriteerd door haar korte psychoanalyse en bromde: “Ik ben afgestudeerd aan de Sint-Jozefschool in Gent.”�
Verdomme. “Dan heb ik me vergist. Prettige dag verder,”� zei Illeke teleurgesteld en toen ze zich omdraaide en nog net zijn zelfingenomen glimlachje kon zien, kon ze het niet laten om daar nog aan toe te voegen: “Het lijkt er nu misschien nog niet op, maar ik vind wel iets. Er moet wel iets mis zijn met jou. Er is altijd iets mis met mannen van jouw soort. Geniet van de momenten die je nog met je dochter hebt, als ik je heb waar ik je hebben wil, zullen ze heel schaars worden.”�

“Hmmmrgh,”� gromde Illeke tegen een roze kussen op Laura’s zetel.
“Wat nu?”�, vroeg Laura verbaasd, terwijl ze in de keuken stond achter zelfgemaakte croque monsieurs - wat voor haar doen nog vrij gezond was.
“Watskeburt? Watskeburt?”�, kraste ook Wodka.
“Die stomme ex van mijn cliënte. Zelfingenomen, arrogante zak,”� legde ze kort uit.
“Laat me raden: dat heb je hem duidelijk gemaakt ook?”�, grijnsde Laura en ze stak nog een boterham in het wafelijzer.
“Ik kan niet tegen dat soort mannen. Ze moeten een beetje ruig zijn en wat macho, maar dit is te veel van het goede,”� legde ze uit.
“We weten allebei wie jouw droomman is, Illeke”�, pestte Laura haar. “Alleen is hij niet vrij! Maar ik moet zeggen dat Jim een perfecte tweede keuze zou zijn.”�
“Hij voldoet ook perfect als eerste keuze, dank je wel! Ik ben geen echtbreekster,”� antwoordde Illeke ongeduldig.
“Maar als hij vrij was, dan zou je -”� begon Laura.
“Als, als, als… Het is niet zo, Laura. Build a bridge and get over it,”� rolde Illeke met haar ogen. Ze zou zichzelf geen onnodige pijn bezorgen dor te dromen over wat ze zou kunnen gebeuren.
“Oké, oké, ik snap het al. Geen Leander,”� zei Laura snel en die naam deed blijkbaar een belletje rinkelen bij Wodka.
“Leander? Homo, homo!”�, zong hij. Dat had Sean hem ooit aangeleerd.
“Zie je dat die Line een manwijf is,”� zei Illeke grimmig. “Het is beslist: de vogel mag blijven. Wat heb jij trouwens de hele dag gedaan?”�
“Wil je dat echt weten? Want er zit niet veel variatie in. Pasfoto’s, pasfoto’s, een trouwfoto en nog meer pasfoto’s. ik wil mannelijke modellen zien, geen maltezers en ouders die te trots zijn op hun gedrocht van een dochter.”�
Illeke voelde zich ietwat schuldig. Zij was één van de redenen geweest dat ze in België gebleven was en hier boden zich nu eenmaal minder avontuurlijke kansen aan dan in de United States of America… En dan schoot er haar plots iets te binnen.
“Wacht eens, ik heb misschien wel een ideetje…”� mompelde ze en ze nam haar gsm vast.

Leander zuchtte. Hij klapte zijn telefoon toe en dacht even na. Dat was Illeke die gebeld had. Ze vroeg of ze zo snel mogelijk eens konden afspreken omdat ze een dringende vraag had voor hem. Hij krabde even over zijn baardje - wat een vervelende gewoonte was als hij nadacht -, maar had echt geen flauw idee waar dat over kon gaan. Hij had - uit pure nieuwsgierigheid - meteen toegehapt en morgen tijdens zijn middagpauze afgesproken. Dat kwam hem goed uit omdat hij in de namiddag toch in Brussel moest zijn voor opzoekwerk voor een artikel. Het was lastig als je lief ook je baas was die je uren regelde en kon controleren.
“Wie was dat?”�, riep datzelfde lief uit de keuken.
“Sean,”� riep hij snel terug, voor hij de keuken inging. “Hij wilde weten of onze afspraak nog steeds doorging zaterdag. We gaan iets drinken op café.”�
Dat was niet eens een leugen, alleen zouden Illeke en Laura er ook bij zijn.
“Oh ja, voor ik het vergeet… Ik mis onze lunchdates. Morgen voor je naar Brussel vertrekt?”�, stelde Line voor. Shit.
“Nee, ik ga vroeger vertrekken, denk ik. Ik wil nog eens iets eten in een broodjeszaak waar ik vroeger altijd kwam,”� loog hij weer gladjes. Nu ja, liegen… Hij ging daar echt wel eten, alleen niet alleen. Hij vond het niet leuk dat hij moest liegen en het verontrustte hem dat het zo makkelijk ging, maar wat niet weet, niet deert. Het betekende niets, maar Line zag dat anders. Het zou haar alleen maar irriteren en dan zou ze weer beginnen zagen, dus eigenlijk deed hij hen allebei een plezier.
“Overmorgen?”�, stelde hij voor.
“Perfect,”� glunderde Line. “We have a date!”�

Illeke twijfelde even als ze de fel uitgebreide kaart zag van haar favoriete oude broodjeszaak, maar koos uiteindelijk voor haar oude, vertrouwde broodje met americain, dat hier echt een delicatesse was.
“Jij blijft toch echt dezelfde, hé?”�, grijnsde Leander. “Ik neem de kip-curry.”�
“Ja, wel, dat van mij is toch lekkerder! Die zelfgemaakte americain, mmm…”� watertandde Illeke.
“Kom je hier nog dikwijls?”�, vroeg Leander, terwijl hij zijn broodje overhandigd kreeg van de man achter de kassa.
“Eigenlijk niet, en ik snap zelf niet waarom,”� moest ze toegeven. “Ik eet meestal ergens iets in de buurt van mijn werk met een collega.”�
Hij knikte begrijpend, terwijl hij een plaats voor hen beide zocht en tegelijk probeerde om zijn glas cola recht te houden. Hij koos een plekje naast het raam, schoof galant haar stoel naar achter en ging zelf zitten. Komende van een macho, vond ze die kleine dingen ongelooflijk schattig en ze snapte niet dat ze er vroeger nooit had bij stilgestaan. Ze wilde dat dat nog steeds zo was. Ze probeerde het vriendelijke, doch betekenisloze gebaar uit haar hoofd te zetten en dwong zichzelf om tot haar standpunt te komen: “Zo, mijn lunchpauze duurt niet zo lang meer, dus ik stel mijn vraag maar meteen… Sinds Laura terug in België is, krijgt ze amper nog opdrachten die haar boeien. De leukste foto die ze in weken genomen heeft, is er één van Wodka en dat ligt niet aan haar. Daarom vroeg ik me af of Flair toevallig geen fotografe nodig heeft… Nier per se vast in dienst, gewoon als freelancer of zo? Fotografie is haar leven. Ik bedoel - Ik weet wel dat je er niet meer werkt, maar je kent er toch wel een paar mensen?”�
Leander schraapte zijn keel. “Ik kan het altijd eens vragen. Dat moet geen grote moeite zijn, gezien het feit dat ik er nog steeds werk…”�
Illeke keek hem ongelovig. “Wacht - wat? Humo was je droom, dat is het toch nog steeds? Ik snap het niet.”�
“Het is nog steeds mijn droom, mijn levensdoel. Maar, hé, ik ben vierentwintig, dat is een beetje jong om dat al vervuld te hebben, vind je niet? Dan zou ik er een nieuw moeten zoeken…”� grijnsde hij.
“En dat kon je niet bedenken vóór mijn peptalk van zaterdag?”�, lachte ze. “Wat deed je van gedachten veranderen?”�
Of moest ze vragen ‘wie’? Ze was er vrij zeker van dat Line hierachter zat, die haar vriendje nogal kort hield.
“Line had de mening dat onze relatie eronder zou lijden. En ik kan mijn droom nog altijd waarmaken binnen een paar jaar. Misschien is onze relatie dan wat standvastiger en vertrouwt ze het dan wel genoeg,”� gaf hij toe. “En ik weet dat je me waarschijnlijk weer van kop tot teen zit te veroordelen, mevrouw Carrière, maar ik wilde in mijn relatie investeren.”�
“Ik hoop dat die het waard is,”� zei ze serieus. “En je vergist je. Misschien was dit gewoon je enige kans op een one way ticket naar de Humo-gebouwen.”�
“Wel, als ik die gemist heb, ben ik blij dat ik dat deed voor iemand die ik graag zie,”� zei hij en aan zijn toon was te horen dat het onderwerp voor hem afgesloten was. Wat leuk voor hem. Maar Illeke was er nog niet klaar mee. “Ik ben blij voor jullie. Nu ja, toch voor jou, maar toch geef ik je ongelijk. Je kan perfect een relatie combineren met een droomjob.”�
“Zoals jij, bedoel je?”�, grijnsde Leander. Betweter.
“Hé, als je erop staat dat ik een vriend krijg, kies ik wel één van de mannen die elke ochtend aan mijn raam staan en roepen: “Hé, Ill, nog een spiegeleitje?”�”�
“Eieren? Serieus, is dat het beste wat je kon bedenken? En dat zijn gewoon modellen die Laura komen zoeken,”� grijnsde hij. “Staat die Jim er meestal ook bij?”�
“Elke ochtend, Leander, elke ochtend,”� grijnsde ze. Dit soort gesprekken ging zo goed met Leander, ze moest zich eigenlijk op Laura concentreren.
“Wat moet je eigenlijk doen vanmiddag?”�, vroeg ze geïnteresseerd. Laura kreeg die job wel, daar zou ze voor zorgen, en in ruil daarvoor mocht ze nog wel even genieten van haar onbezorgde gesprekje met Leander.

Twee dagen later zat Leander in een gezellige bar. Het was zaterdagavond en het cafeetje was gelegen in Antwerpen, dichtbij zijn huis. Op dat vlak had hij meer geluk dan Illeke en Laura, die nog verder naar huis moesten rijden en dus niet zoveel mochten drinken. Eerlijk gezegd was hij blij met het bier dat hij achterover kon slaan, want hij kon het gebruiken. Toen hij thuis vertrokken was, wilde hij Line nog snel even gedag kussen, maar ze had chagrijnig haar hoofd afgewend. Als hij vroeg wat er scheelde, had ze alleen maar gezegd dat ze de voicemail van hun vaste telefoon had beluisterd. Daar had Sean op ingesproken dat hij iets later zou zijn, maar dat Illeke en Laura er al zouden zijn.
“Je hebt niets te vrezen,”� had hij haar verzekerd, maar al wat op die woorden volgde, was een enorme ruzie, waarop Leander met slaande deuren naar buiten was gestormd.
“Wat zullen we drinken, zeven dagen lang…”� neuriede Laura.
“Wat zullen we drinken, bier, bier, bier!”�, zette Leander in en hij wenkte de barman voor nog een pint.
“Voor mij nog een kriek!”�, zei Laura luid en daarna zette ze zich recht om naar het toilet te gaan. Ze liep al wat scheef, dus hij hoopte dat Illeke zou rijden. Nu ja, het was ook mogelijk dat al dat bier naar zijn hoofd was gestegen en het alleen maar leek alsof Laura waggelde.
“Voor mij een cola light,”� bestelde Illeke. Ha, het was officieel: Illeke reed en Leander kon tegen drank.
“Zo, hoe zit het nu met die nieuwe fotografe bij Flair? Kunnen jullie er één gebruiken of niet?”�, vroeg llleke nieuwsgierig. Geruststellend sloeg hij zijn arm om haar heen. “Hé, ben ik geweldig of niet? Ik stelde het voor net na een discussie over het feit dat de foto’s de laatste tijd veel te braaf geworden zijn, dus dat komt wel goed. Ze willen graag wat meer informatie over haar. Kan ze dinsdag even langskomen op het bureau?”�
“Oh, Leander, je bent de beste!”�, zei Illeke enthousiast en ze sprong in zijn armen. Hij rook haar parfum en omhelsde haar iets steviger. Na enkele seconden kwam Laura binnen strompelen en riep ze luid: “Is dat niet scha-ttig?!”�
“Vind je dat ik er bij moet zeggen dat ze een beetje vreemd kan zijn?”�, grijnsde Leander. Illeke lachte niet al te erg op haar gemak en haalde zich gegeneerd weg uit de omhelzing.
“Waar blijft mijn bier?”�, zeurde Laura en onbeschaamd keek ze heen en weer.
“Kalm aan, je zit tenminste niet in een Italiaans restaurant te wachten op pizza, terwijl een oude, dikke Italiaanse mamma je afblaft,”� grijnsde Sean. “Sommigen onder ons hebben daar ervaring mee!”�
Hij keek betekenisvol naar Illeke, die haar tong uitstak.
“Jammer genoeg niet, anders kon ik nu spaghetti eten als Lady met mijn knappe, blonde Vagebond,”� grijnsde Laura. Hmm, dat waren nogal eens tijden. Hij zocht Illeke’s blik met zijn ogen en kon het gevoel erin niet thuisbrengen. Nostalgie, geluk, een soort spijt? Ach ja, hij bleef een man, je moest hem alles expliciet vertellen.
“Laura, mag ik je feliciteren met je nieuwe job?”�, grijnsde Leander. Ze wisselde een blik met Illeke en direct daarna met hem.
“Meen je het?”�, gilde ze en ze vloog hem om de nek. Hij vertelde haar de details die hij net verteld had aan Illeke en kreeg een tweede knuffel te incasseren.
“Je bent de beste, Leander!”�, glimlachte ze. “Zeg, maar wat heb ik gehoord? Je had bij Humo kunnen gaan werken! Was dat niet altijd je droom?”�
“Als iedereen de job van zijn dromen had gekregen, was Rani stand-upcomedian, Willem een soort ninja, Corentin professioneel pingponger en als Sean nog steeds zulke slechte punten had, zou hij, samen met Charles, vuilnisman zijn. En Sean doet PR. En Charles... Nu ja, niet mijn punt. Dromen kunnen veranderen,”� zei hij hard.
Ach, nee, Leander wordt gewoon nogal kort gehouden,”� grijnsde Sean en hij gaf Illeke een high five. Die keek een beetje zelfingenomen omdat Sean haar mening leek te delen.
“Hé, Line is echt niet degene die jullie denken dat ze -”� begon hij, maar hij vervolgde vrijwel meteen met deze woorden: “Laat ook maar…”�
Hij wist dat zijn vrienden niet naar hem zouden luisteren en hij kon er onmogelijk boos om worden - want Line luisterde op dat vlak ook helemaal niet naar hem. Bovendien was hij het beu om haar steeds weer te moeten verdedigen. Haar kleine kantjes kon hij niet goedpraten - dat kon niemand - en ze kon nu eenmaal jaloers uit de hoek komen. Heel jaloers. Extreem jaloers.
Uiteindelijk werd Laura’s glas bier op de bar gezet en dat maakt zo’n lawaai dat het leek op een soort kinderdeuntje. Plots barstte Sean in lachen uit. Iedereen keek hem verbaasd en nogal nieuwsgierig aan.
“Laat hem gerust, alsjeblieft: dat bier begint zijn werk te doen,”� grijnsde Leander, maar Sean hikte echt van het lachen.
“W - Weet je nog? Bij… bij Latijn?”�, vroeg hij, maar meer kwam er niet uit. Dat was ook niet nodig, want Leander wist al waar hij het over had.

Leander zat onderuit gezakt op zijn stoel in het lokaal Latijn. Het was het eerste lesuur op maandagochtend en de les was nog maar pas begonnen. Hij was er nog niet echt bij met zijn gedachten en keek geïntrigeerd naar hoe Illeke een hartje inkleurde op de kaft van zijn Atomaschrift, terwijl hij haar meer tekst en uitleg gaf over het ‘mannenweekend’ dat hij samen met Sean en de andere jongens had georganiseerd. Ze waren naar de Ardennen gegaan en het plan was om wat te mountainbiken en misschien een berg te beklimmen, maar alleen dat eerste was ervan gekomen en dat hadden ze dan nog niet eens zo lang volgehouden. Ze waren vooral een plaatselijke scoutsfuif gaan inspecteren - Willem had gezworen dat zijn Suburban-fuif met zijn scouts veel geslaagder was - en Charles had een paar flessen Wodka van een vreemde Pakistaan gekocht.
“Je hebt het toch een beetje deftig gehouden, hé?”�, grijnsde Illeke. “Leen, Lisa en ik waren er niet al te gerust op. Enki, Willem en jij op één weekend…”�
“Je kent mij toch!”�, knipoogde hij.
“Daarom juist!”�, fluisterde Illeke.
“Wat een schattig tafereel!”�, merkte meneer De Schrijver, die tevens hun klastitularis was, op. “Maar hou die echtelijke ruzies voor na dit lesuur, alsjeblieft.”�
Hij ging verder met zijn les, terwijl Leander mompelde: “Wij maken toch nooit ruzie?”�
Meneer De Schrijver keek geïrriteerd op van zijn lesboek: “Tater, tater, tater…”�
Leander glimlachte verontschuldigend en hield schuldbewust zijn mond, terwijl hij de klas eens overkeek. Enkel Hicham - bij wie dat vrij normaal was - en Christelle - het enige Afrikaanse meisje in hun klas - waren er nog niet. Dan werd er net op de deur geklopt en die klop had veel weg van een kinderdeuntje.
“Precies Zwarte Piet…”� glimlachte meneer De Schrijver zuinig en toen kwam Christelle binnen. Heel de klas had het natuurlijk niet meer van het lachen, maar Christelle snapte het niet helemaal. “Ja, grappig, hé? Ik kom normaal nooit te laat, maar ik moest nog naar de prefect…”�
Toen ze op haar plaats ging zitten, legde Julie haar heel het verhaal uit en kon ze meelachen met de klas, die nog steeds niet gekalmeerd was.

“Oh, we waren echt hilarisch!”�, grijnsde Laura.
“Zelfs ik was grappig in die klas,”� lachte Illeke.
“Jij bent toch ook grappig?”�, glimlachte Leander.
“Nee, jij lachte mij gewoon altijd uit,”� grijnsde Illeke. “Je was echt stout!”�
“Nee, niet waar, echt niet! Je had je momenten!”�, grijnsde hij. “Anders had je Mr. Popular nooit weten te strikken.”�
“Als ik me niet vergis, heeft die achter mij moeten aanlopen,”� grijnsde Illeke. Hm, ergens was dat wel waar, maar dat zou hij nooit toegeven. Hij kende haar al zo’n vier jaar jaar voor ze iets kregen en plots was er die klik geweest. Ze waren naar elkaar toegegroeid, maar als een echte macho had hij in het begin allicht wel een beetje zijn best gedaan om haar te veroveren.
“Kunnen we het nu misschien hebben over iets waarover Laura en ik kunnen meespreken? Jezus, get a room of zo,”� zuchtte Sean.
“Had één van je eigen talrijke ex-lieven meegenomen, hé! Of heb je die allemaal tot zelfmoord gedreven?”�, grijnsde Leander bijdehand.
“Zo talrijk waren die niet, hoor…”� grijnsde ook Laura.
“Jij was er anders wel één van,”� knipoogde Sean vrolijk.
“Doe me daar nooit meer aan denken. Een kus van vijf jaar geleden om snel te vergeten en een fake date is all you get, honey!”�, walgde Laura.
“Ik was dronken, dat kan van jou niet gezegd worden,”� pestte Sean haar verder.
“Nee, í­k was dronken en jij had aan een joint te veel getrokken en dí¡t kan je van mij niet zeggen!”�, maakte Laura duidelijk. Sean gooide zijn stukje sinaasappel uit zijn cocktail naar haar hoofd.
“Wees blij dat dat geen stinkende mossel was!”�, grijnsde Leander en hij knipoogde naar Illeke. Die lachte nostalgisch. Hij zag haar op haar horloge kijken, maar wist dat dat geen teken van verveling was, het was alleen een gewoonte. Ze keek minstens twintig keer per uur op haar horloge, vaak zelfs zonder het zelf te beseffen. Toen hij vroeg hoe laat het was en Illeke antwoordde dat het al iets na middernacht was, schrok hij aanvankelijk even. Hij had Line nooit gezegd dat hij zolang zou wegblijven, maar aan de andere kant had hij geen zin om braaf naar huis te gaan en het goed te maken. Dat had hij al iets te vaak gedaan.
“Ik heb het hier wel gezien eigenlijk…”� zuchtte hij daarom verveeld. “Wat denken jullie? Er is een geweldig feestje aan de gang in de Noxx.”�
Hij keek Illeke, Laura en Sean verwachtingsvol aan. Die laatste twee waren altijd wel in voor een feestje en toch wat tot zijn verbazing, stemde ook Illeke meteen in.
“Feestje!”�, riep hij uitgelaten en nadat hij zijn laatste scheutje bier had opgedronken, vertrokken ze.

Rond half vier hield Leander het wat voor bekeken. Sean had ergens een bruinharige scharrel ontmoet - hij wist niet eens haar naam en hij verwachtte ook niet dat Sean dat wel deed - en had al laten verstaan dat ze niet naar hem moest omkijken. Hij was echter Laura en Illeke ook al per ongeluk verloren. Hij had net op de schouder van een meisje met bruin krullend haar getikt, maar die keek hem nogal vreemd aan en het blonde meisje naast haar leek vijftien keer jonger en vijftien keer lelijker dan Illeke. Ha, had je ze - ? Ja, dat waren ze. Hoopte hij. Hij stevende af op het duo, waar zich net een macho van het grootste kaliber had bijgevoegd. Hij stond nog iets te veraf om het te horen, maar hij meende dat hij iets mompelde als: “Ha, de vrouwtjes!”�
Illeke en Laura stonden met hun rug naar Leander toe, maar hij was er zeker van dat Illeke hem één van haar dodelijkste blikken toezond. Niet dat dat veel indruk leek te maken, want de man wurmde zich tussen hen in en begon handtastelijk te dansen met hen. Laura mepte venijnig zijn arm weg, maar die kwam vrijwel meteen terug. Leanders nekhaar ging overeind staan en hij begon wat sneller te lopen.
“Hé, ze zijn er niet van gediend!”�, schreeuwde hij. Het enige wat hij deed, was wat lomp staan grijnzen en Leander zag zijn arm lager en lager gaan bij Illeke.
“Ik zei dat ze er niet van gediend waren,”� knarsetandde hij en hij duwde de macho weg.
“Wie denk je wel dat je bent?!”�, schreeuwde die.
“Ik ben niet meer dan jij, maar ik weet wel dat je van mijn vriendinnen moet blijven!”�, schreeuwde hij terug. Hij keek alleen maar vernietigend, maar kon zijn lach niet inhouden, wanneer Laura haar glas met een cocktailrestje en veel ijs over zijn al even macho kostuum gooide.
“Stomme trut!”�, schold hij verrast. “Maar ik sla geen meisjes… Maar ik maak wel een uitzondering.”�
Hij haalde uit naar Leander, die maar net op tijd wegdook en in een reflex zijn vuist op zijn gezicht neer plantte.
“Je zou de mannen die alles voor hen doen, ook niet moeten slaan, dat loopt verkeerd af!”�, waarschuwde hij hem en samen met Illeke en Laura dook hij weg in de mensenmassa, omdat hij maar al te goed wist dat die macho het hier niet bij zou laten, als hij de kans kreeg.
Eenmaal buiten hoorde hij Laura - ondanks het getuit in zijn oren - mopperen: “Als jij je er niet mee had gemoeid, had ik het wel aangekund, hoor.”�
Leander lachte hartelijk. “Ik hoop dat je dat zelf ook gelooft en ik hoop ook dat je niet meer moet rijden!”�
Laura keek hem aan alsof hij idioot was. “We hebben de sleutels van Seans appartement gekregen, die sliep toch bij die Sabine. Niet zijn beste onenightstand, moet ik zeggen. Ik hoop voor hem dat hij dronken genoeg is.”�
“Jaloers, iemand?”�, merkte Leander op. Laura keek hem vuil aan. “Fuck, man, ik moet pissen… Dat komt door al die cocktails.”�
Ze keek schichtig heen en weer, gaf haar tasje aan Illeke en schoot de bosjes in. Illeke begon te giechelen. Nu was ze echt op haar best. Zo vond Leander haar altijd het meest sexy. Illeke werd nooit dronken - wat hij apprecieerde -, maar als ze zo’n beetje van de wereld was en haar ogen schitterden, had hij haar nooit kunnen weerstaan.
“Ik moest maar eens… gaan. Seans loft is niet zo ver, maar voor ik Laura daar heb gekregen zonder dat ze onder een auto loopt…”� zei ze en ze glimlachte. Ze omhelsde hem en hij rook haar typische parfum weer - waarvan ze sowieso wist dat hij die lekker vond. Terwijl ze zich al losmaakte uit de omhelzing, fluisterde ze: “Ik vond het echt een leuke avond.”�
Haar zoete adem streek langs zijn nek heen, terwijl ze nog zei: “En bedankt om ons te redden. Je bent een held!”�
“Voor jou? Alles…”� mompelde hij. Ze boorde haar groene ogen in die van hem en het was alsof dat moment helemaal niet meer bestond en tegelijk was hij zich meer dan ooit bewust van haar aanwezigheid. Hun lippen raakten elkaar vluchtig en bijna gelijktijdig - maar als iemand zielig genoeg zou zijn om het gebeuren in slow motion af te spelen, zou hij wel degelijk degene zijn die de aanzet gaf. Haar kus werd heftiger, maar vrijwel meteen daarna koppelde ze zich los en mompelde: “Ik moet gaan…”�
Verward keek hij haar na. Hij wist niet wat er zonet gebeurd was, maar hij wist wel dat het niet goed was - en tegelijk het beste wat hem in lange tijd overkomen was.

Reacties: