Hoofdcategorieën
Home » Overige » Brownsville Academy; Another Love Story » Chapter 9
Brownsville Academy; Another Love Story
Chapter 9
‘Bonjour classe.’ Zei Madame Laurent. Haar zwarte haren waren vastgebonden in een knotje, en haar haren glansden in het licht van het klaslokaal. Terwijl ze sprak zag ik dat ze wat rode lippenstift op haar tanden had. Niet bepaald een aangenaam aanzicht. Hoe erg ik me ook probeerde te focussen op de les, mijn gedachten gingen gelijk naar mijn ruzie met Avan. Was het… uit? Hadden we überhaupt wat? Ik herinnerde me zijn gekwelde blik. Hij wilde het me wel vertellen, daar viel niet over te twisten. Wat hield hem tegen? Hoe groot kon zijn geheim zijn? En het allerbelangrijkste; wat had ik ermee te maken? Ik haat mysteries, en ik haat alles wat daarmee te maken heeft. Zoals vragen, ze houden je bezig, en blijven je achtervolgen. Simpelweg afstand nemen van Avan is niet genoeg, ik moest weten wat hij was. De dag dat Avan als mijn biologiepartner werd aangewezen, was niet zomaar een dag. Het was de dag dat het zonnestelsel uit balans was geraakt. Het was ongelooflijk hoe één jongen je hele leven kon veranderen. De bel schudde me wakker, en ik stond op. Samen met Sam liep ik naar de kantine. Niemand durfde tegen me te praten, en ik nam het ze ook niet kwalijk. In stilte dronk ik mijn latte machiato, terwijl ik met een glazige blik voor me uit staarde. In de verte zag ik dat Avan aan tafel zat bij zijn vrienden. Het viel me op dat David en AJ er niet bij waren. Ik zag dat Steven, een zesdeklasser aankwam lopen, en Avan op zijn schouder tikte. Avan keek op, en ik zag hoe Steven zijn trui uittrok. ‘Ik doe hem níº over! Nu meteen!’ Las ik van zijn lippen, en hij barstte in lachen uit. ‘Je bent de beste, Avan. Geniaal.’ Zei hij tegen Avan, en hij liep door. Ik bekeek Avans gezicht, en het viel me op dat hij ook niet bepaald vrolijk keek. Ik was zo druk bezig met Avans gezichtsuitdrukking, dat ik Chelsea en haar meeloperige vriendinnetje Brittany niet aan zag komen lopen. Chelsea liep langs onze tafel, en liet een deel van de inhoud van haar burrito op mijn kleding vallen.
Ze keek me met een valse glimlach aan, en zei: ‘Oh sorry, het spijt me.’ Toen keek ze me bedachtzaam aan, en zei: ‘Oops! Het spijt me eigenlijk niet.’ Haar vriendinnetje Brittany lachte als een hyena, en ik deed moeite om rustig te blijven. Kalm aan, Natalie. Kalm aan.
Ik verslapte de greep op mijn koffiebeker, en zei: ‘Wat is er Chelsea? Chagrijnig omdat je vader geen borstvergroting kan betalen, en je het voorlopig met toiletpapier moet doen?’ Mijn stem klonk kalm, met een gemaakt bezorgde ondertoon. De leerlingen in de kantine joelden, en ik realiseerde me dat iedereen meeluisterde. Chelsea keek me boos aan, en ik wist dat ze rood was geworden. Alleen kon je dat niet zien omdat ze twee kilo foundation op haar gezicht had gesmeerd.
Ik ging verder. ‘Weet je, er zijn belangrijkere dingen in de wereld. Zoals hersenen hebben.’
Chelsea trok een roze bovenlip op. ‘Denk je soms dat ik dom ben?’ Snauwde ze.
Ik glimlachte. ‘Laat ik daar maar niet op in gaan.’ Zei ik met een triomfantelijke glimlach.
Chelsea keek me met een suikerzoet glimlachje aan. ‘Borsten kun je tenminste zien. Hersenen niet.’ Een typische opmerking voor een barbiepop als zij.
‘Heb ik dat goed gehoord?’ Zei Sam, en ze proestte.
Ik kon het niet helpen, en glimlachte. ‘Blijkbaar,’ mompelde ik.
‘Slet.’ Spuugde Chelsea.
‘Bitch.’ Zei ik kalm. Dit kon nog leuk worden. Ze had zoveel poeder op haar gezicht, dat je zou denken dat ze zowat stikte in die wolk die om haar gezicht hing.
‘Hoer.’ Zei ze. Ik voelde de woede opborrelen, en keek haar geïrriteerd aan. Ik sloot mijn ogen, en deed ze toen weer open. Toen keek ik haar aan met een kalme gezichtsuitdrukking. ‘Heb ik het vergeten te zeggen?’ Zei ik met een gemaakt verwarde uitdrukking. ‘De plastische chirurg belde. Je kunstneus staat klaar.’ Zei ik. Sam, Adam, en Connor barstten in lachen uit. Net zoals de rest van de kantine, en Chelsea beende zonder nog wat te zeggen weg. Haar meeloperige vriendinnetje Brittany liep achter haar aan.
Geniaal.’ Zei Adam met een geamuseerde blik. Hij stond op en gaf me een highfive.
‘Ze doet zo tegen je omdat ze jaloers is op jou en Avan.’ Zei Sam, en ze keek Chelsea na.
Ik slikte. ‘Denk je?’ Zei ik afwezig, en ik deed alsof ik de vlek op mijn kleding eruit wilde halen. Ik wilde niet aan Avan denken. Na vijf minuten legde ik de servet neer.
Sam keek achter me. ‘Fuck.’ Mompelde ze zachtjes. Ik keek achter me, en ik zag dat meneer Morena achter me stond. De conrector.
‘Bancroft? Meekomen.’ Zei hij, en hij deed zijn best om streng te klinken. Alleen lukte dat niet echt omdat hij van die pretoogjes had die je eerder schattig, dan angstaanjagend vond. Ik pakte mijn boeken, en liep achter hem aan. Toen we bij zijn kantoor aankwamen, zag ik dat Chelsea er al zat. Ik nam niet eens de moeite om haar aan te kijken. Ik nam plaats op de grote blauwe stoel. De stoel waar de meeste leerlingen in zaten te zweten, maar waar ik nu ontspannen in achterover leunde.
‘Kan iemand mij vertellen wat er aan de hand is?’ Vroeg Morena, en hij keek ons omstebeurt aan.
‘Ja, hoor.’ Zei ik kalm. Ik deed net mijn mond open om te praten, maar toen onderbrak Chelsea me. ‘Ik liet per ongeluk de inhoud van mijn burrito op haar vallen, en toen schold ze me uit.’ Piepte Chelsea met een onschuldig stemmetje. Ik moet zeggen dat ik wel onder de indruk ben. Ze had verhalen verdraaien naar een nieuw niveau getild.
Ik lachte schamper. ‘Bedankt voor jou kant van het verhaal, een erg aparte versie, maar goed…’ Begon ik, en mijn stem klonk zó beleefd, dat het irritant was. ‘Om te beginnen liet ze expres de inhoud van haar burrito op me vallen, en ten tweede: Ik geef toe dat ik haar uitschold, maar dat heeft zij ook gedaan. Dus we staan quitte.’ Zei ik, en ik leunde achterover in mijn stoel. ‘Nu u beide kanten van het verhaal heeft gehoord, neem ik aan dat we kunnen gaan?’ Zei ik verveeld. Ik wilde net opstaan. ‘Niet zo snel, jongedame.’ Zei Morena. ‘Jullie moeten twee weken lang iedere dag nablijven…’ Ik zuchtte, en ik keek Chelsea boos aan.
Bedankt, barbiepop.
‘En…’ Zei Morena.
‘En?!’ Zei ik. Was dit niet al genoeg?
‘En ik bel jullie ouders op.’ Ik zag dat Chelsea verbleekte, en lachte. Ik boog me stiekem naar haar toe, en zei: ‘Voortaan je burrito’s bij je houden, dus.’ Fluisterde ik onopvallend in haar oor, zonder dat Morena het door had. Ik glimlachte tevreden en ging achterover zitten. Zelf had ik niets te vrezen. De school had alleen het nummer van mijn vader, en die is net mijn beste maatje.
***
Ik kwam net het huis inlopen. ‘Ik ben thuis.’ Riep ik, en ik gooide mijn tas op de bank.
‘Alexander, reken jij met haar af?’ Zei mijn moeder, en ze liep de douche in. Ik onderdrukte met moeite een glimlach. Mijn vader knipoogde naar me. Hij zetten een gemaakt strenge vaderstem op, en zei: ‘De school had gebeld, moet ik me zorgen maken?’ Hij zei het hard, zodat mijn moeder kon horen hoe hij met me ‘afrekende’.
‘Nee, natuurlijk niet.’ Zei ik hard, en ik deed moeite om niet in lachen uit te barsten.
Toen boog hij ze naar me toe, en zei: ‘Vertel! Wat heb je uitgespookt?’ Zijn stem klonk zowat enthousiast. ‘Heb je haar goed op haar plek gezet?’ Vroeg hij, en ik moest lachen om zijn gezicht. Er verscheen een kuiltje in zijn wang, en zijn ogen fonkelden van plezier. Heel even leek hij vier in plaats van veertig. ‘Wat dacht jij dan?’ Zei ik lachend, en mijn vader gaf me een highfive.
‘Jij bent een pure Bancroft, wist je dat?’ Zei hij, en hij gniffelde. Toen zette hij opeens een strenge stem op. ‘Zoiets gebeurt nooit meer heb je me gehoord?’ Zei hij hard, en ik realiseerde me dat het weer een act was voor mijn moeder. Ik glimlachte, en mijn vader knipoogde. Ik liep de trap op, naar mijn kamer. Plotseling voelde ik me niet meer zo vrolijk. De pijn van een paar dagen geleden kwam in alle hevigheid weer terug, en het voelde net of ik een deel van mezelf was kwijtgeraakt. En ik wist maar al te goed waar dat andere deel was. Het probleem met liefde is dat je een deel van je hart weggeeft. Je vertrouwd het aan iemand toe, en hoopt dat diegene er goed voor zal zorgen. Diep in mijn hart weet ik dat Avan er goed voor zou kunnen zorgen, maar ik was zo slim om er een eind aan te maken. Ik móét het goedmaken met Avan.
Laat een reactie achter! Daar wordt ik vrolijk van! 
Reacties:
Gewoon amazing !
Ik had echt zo'n mega grijns op mijn gezicht toen Chelsea op haar plek werd gezet, dat is echt geniaal en een dikke meevaller
Héél snel verder, ik wil zo graag weer dat Avan in het verhaal komt
xx
Haar vader is echt super aardig, zou willen dat mijne wat meer op hem leek. (:
En met die Chelsea, geniaal !
Snel verder hoor, ik wil weten hoe het met Avan verder gaat.
xxxxxxxxx
Morbid
Amazing!
Je bent zo goed meid.