FanFic.nl

The goblit of fire together

Theodoor Noot (1)

Theodoor zat op zijn kamer. Het was nu vakantie, nog twee en een halve week en hij zou in de trein richting Zweinstein zitten. Chagrijnig bladerde hij door zijn boek van verweer tegen zwarte kunsten. Zoals altijd had hij zijn huiswerk te lang laten liggen. Ieder jaar moest hij in de laatste paar weken, die vliegensvlug voorbij gingen, zijn werk afmaken. Voor verweer tegen zwarte kunsten moest hij een opstel schrijven van een meter lang over necroten. Daarnaast moest hij nog een opstel schrijven voor toverdranken over tegengiffen, een opstel over de reuzenoorlogen voor geschiedenis van de toverkunsten en zo moest hij voor ieder vak wel een opstel maken of iets dergelijks.
Een luid gemiauw deed hem opkijken van zijn boek. Drake, de kleine zwarte kitten die hij buiten op straat had gevonden, keek hem recht aan met zijn felgroene ogen, die een sinister licht leken te geven. Al vanaf de eerste keer dat Theodoor het schelle gemiauw hoorde, vond hij de kat geweldig. Normaal gesproken had hij niet veel met dieren, maar deze was anders. Drake beet en krabde ook iedereen die bij hem in de buurt kwam of probeerde aan te raken. Behalve bij Theodoor, bij hem ging de kitten luid spinnend op schoot zitten. Dan keek de op een lijzige manier rond of er iemand aankwam. Was dat zo, dan ging die bezitterig voor zijn baasje staan alsof de kat wilde zeggen: “Hij is van mij.”� Al had dat niet zoveel effect doordat Drake nog in de handpalm van Theodoor paste.
“Ga weg”�, snauwde Theodoor. Hij moest nu echt verder, anders zou hij dit en de rest van het werk niet afkrijgen. Hij mocht de kat graag, maar die zou hem nu alleen maar teveel afleiden.
Drake keek hem verontwaardigd aan en met een arrogant opgestoken staart waggelde hij de kamer uit. Theodoor keek hem nog even na en boog zich daarna weer over zijn boek. Hij zag dat er een goede passage in het boek was waar necroten werden beschreven. In zijn eigen woorden schreef hij de tekst over. Nog maar dertig centimeter van het opstel was gevuld.
“Pa”�, riep Theodoor naar beneden. Hij kon verder niks meer vinden over het onderwerp. Misschien dat zijn vader nog een boek erover had liggen. In hun huis waren talloze boeken over zwarte magie. Daar zou toch ook wel iets bijstaan over necroten?
Er klonk een luid gestommel, voetstappen op de trap en een vervaarlijk uitziende man kwam Theodoor’s kamer binnenstormen.
“Wat is er”�, vroeg de man kortaf.
“Hebben wij een boek over necroten?”�
Leonardo, de vader van Theodoor, dacht even na.
“Volgens mij hebben we die wel, ik ben zo terug.”�
Hij liep de kamer weer uit en Theodoor hoorde hoe de voetstappen zich verwijderden richting de bibliotheek. Nu zou zijn vader links afslaan, bedacht hij zich. Dan nog drie tellen wachten. Een.. twee.. drie en de deur van de bibliotheek zou geopend worden.
“Wat doe jij hier”�, hoorde hij zijn vader vol woede schreeuwen. Zo te horen was Theodoor’s moeder weer naar de bibliotheek gegaan. Dat was nog nooit eerder het geval geweest, pas sinds dit jaar gaf zijn moeder meer tegengas. Vaak vonden hij of zijn vader dat mens in de bibliotheek.
“Nu zal het niet lang meer duren”�, dacht Theodoor vol verachting. Al sinds dat hij klein was had hij geen respect voor zijn moeder. Ze was gewoon een vieze gore slet. Althans dat had hij geleerd.
En hij had gelijk. Nog geen paar seconden later weerklonk er al een ijselijk gegil door het gehele huis. De buren dachten dat het bij hen spookte. Wat Leonardo helemaal niet erg vond. Dat hield de pottenkijkers uit de buurt, zei hij altijd. Even abrupt als dat het begon stopte het gegil ook weer.
“Theo, haal de ketens. Dat mens moet zich haar plaats weer weten,”� riep Leonardo.
Theodoor ging zijn kamer uit, naar de kerkers en pakte daar een van de vele zware metalen bollen met een ijzeren ketting eraan. Deze nam hij weer mee naar boven. Daar gaf hij het zware gerij aan zijn vader.
Liesl, zo heette de moeder van Theodoor, keek haar zoon met tranen in de ogen aan. Doe het niet, leken haar ogen te zeggen. Maar haar eigen vlees en bloed keek haar alleen aan met walging en verachting.
KLAK.. Leonardo had de ketens aangenomen van Theodoor en om ruw om de enkel van Liesl gedaan. De ooit zo prachtige sterke vrouw, die nu niet meer was als een schim van zichzelf, lag huilend op de grond. De ketens sneden in haar vel. Hoe had het ooit zover met haar kunnen komen? Waaraan had ze dit verdiend. Liesl had haar ouders gevraagd, nee gesmeekt, om haar aan iemand anders uit te huwelijken, maar haar ouders bleven bij hem. Zij had op de tijd dat ze op Zweinstein zaten al veel over hem gehoord. Maar hoe hij was, was nog tienduizend maal erger.
Theodoor was ondertussen weer teruggegaan naar zijn kamer. Waar hij op zijn dooie gemak verder ging met zijn opstel. Hij maakte dit soort dingen al zolang mee, dat het hem nog niet het minste of geringste aangreep. Hij wist niet beter.

Reacties: