FanFic.nl

Hanna

Hoofdstuk 21: Je geeft om mij

Mokuba kijkt snel van Seto naar mij en weer terug. ‘Mokuba, kies voor Hanna. Ik red het wel.’ zegt Seto en probeert zich uit alle macht uit het drijfzand te trekken. Er komen tranen in Mokuba zijn ogen. ‘Maar…maar.’ stottert hij. Elke minuut zakt Seto steeds verder weg. Mokuba is in paniek en weet niet zo goed wat hij moet doen. Ik voel me zo machteloos op dit moment. De pijn wordt al minder, maar mijn energie ook. Ik hou het niet lang meer vol. Yugi is nog steeds in een duel met Elvira, maar het schiet niet op. Dit zijn de langste minuten van mijn leven. Ik zie mijn leven voorbij flitsen. Ik heb echt het gevoel dat ik het niet ga redden. Ik zit tegen onderkoeling aan en ik voel me zwak en misselijk. Seto zit nu tot zijn middel in het drijfzand. Joey probeert zich los te trekken van de muur, maar het lukt niet. Het is ook Tristan en Tea niet gelukt. Elvira lacht vals. ‘Zielig zooitje.’ zegt ze en keert zich dan weer tot het duel. Ik pik niet veel van het duel. Ik begin hoofdpijn te krijgen van de kou en van de pijn. Ineens heeft Tristan een idee en hij laat zich door zijn blouse glijden. Zijn blouse blijft aan de muur hangen. ‘Ik help Kaiba, jij Hanna.’ zegt hij tegen Mokuba. Mokuba knikt en is blij dat hij niet meer voor de keuze moet staan. Met alle macht probeert hij de touwen los te krijgen. Seto zit tot onder zijn oksel in het drijfzand. Tristan vindt een touw en gooit het naar hem. Seto pakt het touw aan en Tristan begint te trekken. Het heeft niet veel zin. Seto komt maar een paar centimeter vooruit. Ik begin sneller en korter adem te halen. ‘Help me!’ roept Mokuba. Hij weet niet goed wat hij moet doen. Joey rukt zichzelf ineens van de muur af en komt naar mij toe. ‘Dit is slecht.’ zegt hij bezorgt. Het is een chaos in de grot. Tristan laat het touw vallen en kijkt pijnlijk naar zijn handen. Ze zijn helemaal rood van het trekken. Seto zakt weer een stuk weg en zit nu tot zijn kin in het drijfzand. Met moeite houd hij zijn hoofd omhoog. Joey neemt het van Tristan over. Tristan snelt zich naar Mokuba en trekt aan de touwen. Ineens bedenkt hij zich iets. Hij gaat opzoek naar een scherpe steen. ‘Wat doe je?’ vraagt Mokuba in paniek. ’Help me een scherpe steen te zoeken.’ zegt Tristan. Ze zoeken naar een scherpe steen, maar Elvira heeft hun door. Elke steen die ze oppakken, veranderen in stof. ’Vervloekt wijf!’ roept Tristan boos. Elvira vindt het alleen maar prachtig. Tea krijgt zichzelf ook los van de muur en rent naar mij toe. ’Rustig blijven, Hanna.’ zegt ze. Tristan komt ineen op een idee en rent met gebalde vuist naar het medaillon. ’Nee!’ roept Elvira. Zo hard als Tristan kan, slaat hij tegen het medaillon. Het steentje in het medaillon breekt in stukjes. Elvira rent er naar toe en pakt de stukjes op. ’Nee, nee!’ roept ze. Dan begint ze in elkaar te zakken en verandert langzaam in as. Het drijfzand gaat weg en Seto zit niet meer tot aan zijn mond erin. Zo snel hij kan rent hij naar mij toe. Yugi komt ook aangerend. Ineens begint heel de grot te trillen. ’Het gaat instorten!’ roept Mokuba. Seto tilt me op en houd me stevig vast. Yugi, Tristan, Tea, Joey, Mokuba en Seto rennen de gort uit. We halen het net. De grot stort met een luide kabaal in. Iedereen is buiten adem. Seto legt me even naar en doet zijn jas uit. Voorzichtig legt hij het over mij heen. De jas voelt warm aan. Het liefst wikkel ik me er in, maar ik ben te moe om dat te doen. Gelukkig ben ik van de pijn af. Seto heeft een van zijn vliegtuigen laten komen. Iedereen stapt in en we gaan weer op weg naar huis. ‘Hoe gaat het met haar?’ vraagt Yugi bezorgt. ‘Ze zit tegen onderkoeling aan.’ antwoord Seto. Om mij warm te krijgen, houd hij mij tegen zich aan. Als we weer thuis zijn, brengt Seto me naar huis. Gelukkig zijn mijn ouder niet thuis, want ze hebben een feestje. Ik wil niet dat zij mij zo zien. Mokuba brengt mijn fiets weer terug naar huis. ‘Gaat het weer?’ vraagt Seto bezorgt. Seto is bezorgt, zo schattig. Ik knik. Seto gaat naar mijn kamer en pakt een deken. Als hij weer beneden is, legt hij het over mij heen. ‘Je geeft om mij.’ zeg ik met een kleine glimlach. Seto geeft er geen reactie op, maar zijn ogen verraden zijn antwoord. Hij gaat in een stoel zitten met zijn armen over elkaar. Mokuba trekt zijn schoenen uit en gaat op de andere bank liggen. ‘Als je wat nodig heb, zeg je het maar.’ zegt Seto. Ik knik. Seto heeft wel zijn lieve kanten. Ik heb nooit gelooft dat iemand een compleet monster is. Er schuilt altijd wel wat aardigs in iemand. Ik sluit mijn ogen in spleetjes om Seto en Mokuba in de gaten te houden. Ik heb er altijd een hekel aan als ik de eerste ben die gaat slapen. Er zijn al twintig minuten verstreken en Seto heeft moeite met zijn ogen op houden. Schijnbaar is hij ook van plan om niet als eerste in slaap te vallen. Eigenlijk is Mokuba al de eerste. Uiteindelijk vallen Seto en ik in slaap.

De volgende ochtend ben ik de eerste die wakker is. Rustig open ik mijn ogen. Mokuba ligt met zijn rug naar me toe en Seto heeft nog steeds zijn armen over elkaar. Zijn hoofd hangt naar rechts. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en ik ga rustig overeind zitten. Ik wil ze niet wakker maken. Ik sluip zachtjes naar de keuken om een boterham klaar te maken. Ik werp nog 1 blik op Mokuba en Seto. Ze zijn zo schattig. Als ik mijn boterham op heb, begin ik me te vervelen. Het is half tien in de ochtend. Ik besluit rustig Mokuba wakker te maken. Zachtjes sluip ik naar hem toe en ga ik zachtjes met mijn hand langs zijn wang. ‘Mokie.’ fluister ik. Mokuba opent langzaam zijn ogen en kijkt me slaperig aan. Ik gebaar dat hij zachtjes moet doen en wijs naar Seto. Mokuba gaat overeind zitten en wrijft de slaap uit zijn ogen. Ik sluip zachtjes naar Seto. Ik begin over zijn wang te wrijven. ‘Seto.’ zeg ik rustig. Even geen reactie en dan gaan zijn ogen open. Hij is er niet echt blij mee dat ik hem wakker maak. Hij gaat overeind zitten. ‘Het gaat dus weer goed met je?’ vraagt hij. Ik knik. Seto is niet echt overtuigd, maar laat het er maar bij zitten. ‘Wanneer zijn je ouders thuis?’ ‘Om twee uur, maar vertel ze er maar niet over. Ze hoeven het niet te weten.’ antwoord ik. Ik hoor ineens het geluidje van een mobieltje gaan. Seto neemt op. ‘Waar bent u meneer Kaiba?’ hoor ik Roland vragen. ‘Het zit goed, we komen er zo aan.’ antwoord Seto en hangt gelijk op. Hij gaat staan. ‘Als er wat is, zeg je het.’ zegt hij nog een keer. ‘Je bent bezorgd.’ zeg ik glimlachend. Seto kijkt weg. ‘dat is dus een ja’ zeg ik. Seto reageert er niet op. ‘Ontken niet!’ roep ik lachend. Seto gaat naar de voordeur en doet het open. Ineens staan Joey, Tristan, Tea en Yugi voor de deur. Ik kom naast Seto staan. ‘Wat doen jullie hier?’ vraag ik. ‘Kijken of het goed met je ging.’ antwoord Tea. Joey geeft een vernietigende blik naar Seto. Seto trekt er niet zo veel van aan. ‘Wat deed jij bij haar?’ vraagt Joey ineens gemeen en lacht. Seto reageert er niet op en loopt langs hem. ‘Jullie hebben wat!’ roept Joey vrolijk en begint te lachen. ‘Geloof maar wat je denkt. Dat kunnen puppy’s het beste.’ zegt Seto. De lach op Joey zijn gezicht is gelijk weg en hij stormt op Seto af. ‘Laat ze maar.’ zegt Tristan. ‘fijn om te zien dat het weer goed met je gaat.’ zegt Yugi. Ik knik. Uiteindelijk is iedereen weg en komen mijn ouders thuis. ‘Nog wat leuks meegemaakt?’ vraagt mijn moeder nieuwsgierig. ‘Nee, gewoon saai.’ antwoord ik. Mijn moeder pakt mijn hand en bekijkt het verbaast. ‘Hoe kom jij daaraan?’ vraagt ze als ze mijn snee ziet. Shit, die ben ik vergeten. ‘Ik maakte eten klaar en dat ging even mis.’ lieg ik. Ik haat het om tegen haar te liegen. Maar dit is even nodig. Ze accepteert mijn antwoord en gaat weg. Gelukkig maar!

Reacties: