FanFic.nl

De laatste kracht

Hoofdstuk 2

Dit is het moment van de waarheid! Vandaag ga ik zijn huis onderzoeken, misschien vind ik wel iets! Dacht Boris onder alle lessen door. Het kon hem niet eens schelen dat hij een 8 had voor dat geschiedenis proefwerk dat hij was vergeten. Het was alweer twee dagen geleden dat Nico verdwenen was, zijn beste vriend. Hij had nog maar 1 uurtje te gaan tot het einde van de dag en dan had hij weekend, alle tijd dus om te ontdekken wat er gebeurd was. Samen met zijn klas liep hij richting het gebouw waar alle eerste klassers zaten. Daar hadden ze gym van meneer Farive. Het was vrijdag, dus hadden ze basketbal vandaag. Nico vond het altijd leuk om dat te doen, ook al was hij niet zo goed.

Snel kleedde hij zich om en liep de trap op die naar de zaal leidde. Deze zag er oud uit, maar toch was hij niet zo heel oud. Snel volgden ook de anderen en ging de les van start. Een paar meiden waar de hele tijd aan het giechelen, of aan het klagen.
“Het is weer vrijdag, dus we gaan weer basketballen! We beginnen weer met de lay up te oefenen. Ik nummer jullie van 1 tot en met 4. Jullie weten wel welke pion bij welk getal hoort hé?” de klas knikte en meneer Farive begon iedereen te nummeren.

Boris was nummer 3. Hij zat in een waarschijnlijk wel goed team. De grootste van de klas zat bij hem in het team. Daarmee hadden ze wel een voordeel. Hij hield zenuwachtig de bal in zijn handen, hij stond als tweede in de rij.
“Oké, iedereen is bij zijn plaats. De nummers 1 en 2 horen bij elkaar en de nummers 3 en 4 ook. Wie als eerste 15 punten heeft wint, en de verliezer, die moet een opdracht doen, en natuurlijk moeten jullie ook weer hard op tellen. Zijn jullie klaar? En af!” de persoon voor hem stormde al dribbelend op de basket af. Twee stappen los en gooien. De bal ging de basket in. Nu was het zijn beurt. Hij begon te dribbelen. Twee stappen los, en gooien, hij miste, net.

Zo ging het door, ze wonnen, daarna waren er partijtjes, op een klein veld. Boris deed zijn best, maar kon er niet voor zorgen dat ze wonnen. De bel luidde, snel rende hij naar de kleedkamers en kleedde zich weer om. Hij stormde naar buiten, het tweede gebouw door, naar zijn kluisje en zijn tas. Snel pakte hij de sleutel uit zijn tas en deed hem in het slot van zijn kluisje. Hij propte er zijn gymtas in, en draaide zich om om zijn jas te pakken. Achter hem stond nu een man in een lange, zwarte jas. Hij droeg een capuchon. Dat zal wel zo’n vreemd persoon zijn uit een hogere klas. Hij pakte zijn jas en liep richting de fietsenhokken. Stopte zijn fietssleutel in het slot en reed weg. De gewoonlijke weg. Twee keer moest hij dan stoppen voor een stoplicht, maar het was wel de snelste weg naar Nico’s huis.

Hij was nu bijna bij zijn huis. Nog maar een paar meter. Hij reed de oprit op. Hun tuin was groot. ’s Zomers zaten Nico en zijn ouders hier vaak. Maar eind herfst waren er geen stoelen in de tuin te bekken. De bomen hadden geen bladeren meer, wat de tuin al een minder vriendelijke aanblik gaf. Boris liep richting de achterdeur. Hij probeerde hem open te duwen. Hij zat op slot. “Misschien de voordeur.”, mompelde hij en hij draaide zich om. Achterhem stond de man van de kapstokken. Nog even griezelig als hij was bij de kapstokken. Boris schrok, maar zette het ook op een lopen. Hij kende deze plek waarschijnlijk beter dan de man. Hij begon met een rondje om het huis om een voorsprong op te bouwen. Na 1 rondje had hij al een duidelijke voorsprong. Hij dook de coniferen in die langs de oprit voor auto’s stonden. Hij hoorde de man langskomen, en hij kroop verder. Hij bleef muisstil zitten tot dat de man vertrok.

Het begon al schemerig te worden voordat de man weg ging. Boris zag hoe hij weg reed. Pas wanneer hij zeker wist dat de man weg was, liep hij richting de voordeur. Hier had hij meer geluk, op het gewoonlijke ‘haken’ na, ging hij open. Maar waar moest hij nu beginnen? Hij begon maar met zoeken in de kamer. Daar was niets bijzonders te vinden, ook niet bij de, door Nico zeer veel gebruikte, computer. Misschien op zijn kamer? Boris liep de trap op, richting de kamer van Nico. Op zijn kamer was een enorme bende, vooral veel papier en boeken. Boris wist niet waar hij moest beginnen. Hij ging zitten en begon alles te sorteren en lezen.

Het was al nacht toen hij eindelijk klaar was. Hij hoorde de voordeur open gaan. Hij schrok zich een ongeluk, letterlijk, hij stond snel op en dook Nico’s kast in. Een kleine inloop kast. Hij hoorde iemand de trap oplopen. Hij of zij liep richting de kast waar Boris verstopt zat. Hij voelde zijn hart bonzen. Als iemand hem zou ontdekken in die kast, had hij een groot probleem. De persoon praatte hardop: “Nico was nooit zo netjes. Ik ben hier vanochtend nog geweest, dit moet dus gebeurt zijn in de tijd dat ik bij zijn scholen was, of nadat ik mijn speurtocht naar die jongen heb stil gelegd.”, hij bleef even stil, “Die jongen, misschien is hij hier.”, Boris’ hard ging nog sneller en harder kloppen, “Ik heb het gevoel dat hij in de kast zit!” de deur werd ruw open getrokken, en de man greep Boris bij zijn pols voordat hij weg kon rennen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.