FanFic.nl

Vlammen Voeden

[1] Dag 1; Misplaatst

Lyra opende haar ogen moeizaam. Haar oogleden wijkten krakend en kruimelend uiteen, en haar kijkers gaven haar een pixelachtig zicht. Met een loodzwaar hoofd ging ze overeind zitten.
Ze geeuwde luidruchtig en ging slaapdronken met haar hand door haar haren, terwijl ze haar blik om haar heen liet gaan. Echter, terwijl ze haar omgeving in haar opnam, verstijfde Lyra midden tijdens haar ochtendhap naar adem.
Waar was ze?
Met een harde klap sloeg Lyra haar mond dicht. Ze lag op een betonnen bank, die grensde aan een drukbevolkt voetgangers pad. Een erg aparte plaats om wakker te worden, bedacht ze bij haarzelf, hoe kwam ze hier? Met een schok ging Lyra wat beter zitten, ging ze een keer met haar vingers extra door haar haren om er eventueel een model in te krijgen, en stond ze op. Ze herkende een kruispunt.
En wat voor een! Druk, ademend en golvend van mensen die verkeesregels braken en zorgeloos overstaken alsof er verder niets te zien was. Auto's die kwaardaardig honkte en een weg probeerde te banen door de menigte. Stadsfietsers die hiertussen doorcrosste en vaak maar op een haartje na een ongeluk wisten te missen. Levensgrote kantoorgebouwen en flats preikte de hemel in en omrandde het kruispunt. Lyra moest haar hoofd in haar nek leggen om ze allemaal te kunnen zien. Aan veel van deze kantoorgebouwen hingen reusachtige TVschermen waren wonderbaarlijk.
Toen Lyra deze TVschermen zag, stak herkenning als een mes in haar brein. Ze herkende dit kruispunt. Sterker nog, ze wandelde hier elke dag, nadat ze twee jaar terug naar Tokio verhuisd was met haar ouders vanwege haar vaders werk.
Dit kruispunt. Dit was Shibuya's Scramble Crossing, ofwel Klauterkruising, zoals Lyra zelf altijd plagend vertaalde. Het drukste kruispunt ter wereld, liggend in het winkelcentrum van Shibuya, in Tokio, in Japan.
Wat de hell deed ze hier?
"Wakker?"
Lyra was zo aan het opgaan in haar gedachten, dat ze van deze plotselinge aanspreking schrok, "hemel, heilige koeienstront, wil je dat niet meer doen? Ik poep bijna van schrik in zeven kleuren hier op het trottoir!" Dit alles kwam er in het Japans over Lyra's lippen rollen, was het niet met een zwaar accent dan. Lyra was gewend deze woorden in het dagelijks leven tegen haar vrienden te gebruiken, maar stond er niet bij stil dat ze het nu tegen een wildvreemde had. Ze stond überhaupt nergens bij stil op het moment. Ze probeerde uit te vogelen hoe ze in hemelsnaam hier was gekomen.
"Doe dat maar niet," klonk er nuchter, "ik heb geen schepje bij mij. Het staat zo slordig als we je poep hier moeten laten slingeren, niet?"
Lyra trok haar wenkbrauwen op en richtte haarzelf naar waar het geluid vandaan kwam. In eerste instantie zag ze niets, behalve zwart. Pas toen ze haar hoofd opnieuw in haar nek legde, zag ze het hoofd die boven haar uit torende.
Een aziatische jongen met felgeblondeerd haar en donkerbruine, bijna zwarte ogen, keek haar donker aan. Zijn lichte wenkbrauwen waren dik ondanks hun kleur, zijn ogen lagen wat diep in zijn kassen, zijn kaken waren stevig en gestoppeld. Het T-shirt dat hij droeg was inktzwart (geen wonder dat Lyra niets meer zag dan, wel, zwart) en zijn baggy-jeans was veel te groot en moest opgehouden worden door verschillende riemen. Lyra gokte dat hij tussen de zeventien en de twintig was. Ze nam het ruim, want ze was niet goed met leeftijden. Hij zag eruit alsof hij zich in geen dagen gewassen had, al kon Lyra de perzikenshampoo in zijn haar vanaf haar hoogte ruiken. Het zal wel een modekwestie onder de jongens zijn waar Lyra niets van begreep.
Lyra probeerde onmerkbaar te slikken. "Nee, ja, ik bedoel-- je hebt gelijk," sprak ze met een stem die ze zo vast mogelijk probeerde te klinken.
Er vormde zich een lichtte glimlach om de lippen van de jongen, "watist? Bang voor me?"
Lyra schudde haar hoofd. "Nooit," sprak ze dapper, "ik ben nooit bang. Vertel me liever waarom je zo uitkeek naar wanneer ik wakker werd."
"Ik keek er niet echt in het bijzonder naar uit," zei de jongen cynisch. Vervolgens viel hij in zwijgzaamheid. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en bestuurde Lyra tussen zijn wenkbrauwen door. "Je bent niet van hier, toch?" negeerde hij haar vraag.
Lyra rolde met haar ogen. "Heb je met je hoofd tegen de stoeprand lopen bonken?" vroeg ze brutaal. Ze was verward. Ze vroeg zich af waarom ze wakker werd op de Klauterkruising, en wie die jongen voor haar was. Waarom had hij haar zo onbeleefd aangesproken? Japanners betogen juist van respect. Nou was Lyra ook niet echt netjes geweest toen ze tegen hem terugsprak, maar dan nog. Daarbij, waarom wilde die jongen niet haar vraag gewoon beantwoorden?
"Nee," antwoordde de jongen droogjes en trok zo Lyra uit haar gedachten, "ik was serieus. Heb niet zo van die maat-40 voeten, dan kan ik je niet op je tenen trappen."
Lyra vormde met haar lippen een perfecte O. Normaal was zij degene met de scherpe tong. Nu bleek deze jongen ook wat redelijke opmerkingen te kunnen maken. Ze schudde lichtjes haar hoofd, wetend dat dit er toch niet toedeed. "Sorry hoor, ik zal mijn best al doen. Terug naar jouw vraag: inderdaad, ik ben niet van hier. Ik kom vanuit het westen," welk land gaf Lyra niet vrij, dat was toch niet van belang, "en nu terug naar mijn vraag: waarom vroeg je aan me of ik eindelijk wakker was?"
De jongen bekeek haar nog steeds tussen zijn wenkbrauwen door. Hij hield zijn lippen strak op elkaar voordat hij verderging. "Je hebt mintgroene ogen. Erg mooi. Heb ik nog nooit eerder gezien."
Lyra wist niet wat ze hierop moest reageren. Ze kleurde lichtjes vanwege het compliment, maar pruilde ook haar lip iets verontwaardigd omdat de jongen haar vraag opnieuw negeerde. "Zelf vind ik mijn ogen eigenlijk wat te schel," mompelde ze zachtjes, "maar ik vroeg je iets!"
De jongen ging ongestoord verder. "... en blond haar. Hm. Honingblond, ja, dat is de juiste benaming. En je bent ook vrij kort. Al lijk je al snel zo omdat ik vrij lang ben." Hij hield zijn hoofd schuin als een kunstenaar die de kleuren moest bepalen. "Je hebt de juiste rondingen en proporties. Mooie lippen. Ietwat té lichte huid, misschien. Je bent eigenlijk best wel heel erg mooi. Je zou eigenlijk eens voor me moeten glimlachen, dan kan ik het nog beter bepalen."
Lyra keek hem zwijgend aan. Waar had die achterlijke vent over? O hemel, had hij haar misschien ontvoerd omdat hij haar 'wel mooi' vond? Waarom sprak hij eigenlijk met haar? Wat moet-ie van haar? Ze knipperde doelloos met haar ogen, terwijl deze gedachten achter haar emotieloze blik rondraasden in een sneltreinvraag. "Spreek je altijd tegen jezelf?" vroeg ze monotoom.
De jongen knikte ietwat afwezig.
"En bespreek je altijd met jezelf of iemand er goed uitziet of niet?"
De jongen haalde zijn schouders op.
"Als dat zo is, zal ik maar eens een waarschuwingsbordje om je nek gaan hangen dat lelijke mensen je niet moeten aankijken, anders raken ze nog gekwetst door je."
"Weet je," zei de jongen terwijl hij zijn gezicht wat dichter bij de hare bracht, "ik had je zo als m'n vriendin willen hebben was het niet zo dat je een vreselijke grote bek hebt voor zo'n klein meisje."
"Weet je?" begon Lyra weer terwijl ze haar gezicht ook iets dichterbij bracht, "ik denk dat je wat meer ballen moet krijgen, want volgens mij ben je bang voor meisjes met attitude."
"Weet je, ik geloof dat je ongelijk hebt."
"Weet je, als dat zo is, dan denk ik dat je er gewoon niet tegenkan dat ik je weer op je nummer zet."
"Weet je... ik weet niets meer."
Lyra ging recht staan. "Aw yeah, dat dacht ik ook," zei ze tevreden, en ze rekte zich wat lui uit, "en omdat het nu één-nul staat voor mij, wil ik eindelijk antwoord op mijn vraag."
"Natuurlijk," sprak de jongen, "maar dan gaan we eerste de juiste beleefdheidsregels na." Na deze zin stak hij zijn hand naar haar uit. "De naam is Fujimoto Dominic, aangenaam. Noem me maar zoals je wilt."
"Dominic?" herhaalde Lyra wat vragend, "dat is een ongebruikelijke Japanse naam."
Dominic haalde zijn schouders op. "Tja, niet mijn idee. Mijn ouders zijn de schuldige, ik koos er niet voor."
"Wel, ik heet Lyra, ook aangenaam kennis te maken," vervolgde het meisje de introductie, terwijl ze haar hand in die van Dominic legde en schudde. "Ik mag je noemen zoals ik wil, he? Dan noem ik je Do-chan," sprak ze plagend. Lyra had het gevoel dat 'chan', een achtervoegsel die Japanners vaak achter namen zette om de genoemde kleiner, schattiger en weerlozer te laten lijken, niet echt gewaardeerd zou worden. "Nu antwoord."
"Tuurlijk, tuurlijk," maande Dominic haar rustig, totaal niet geraakt door de 'chan'. "Ik vroeg me het me af omda--"
Een schel geluid doorbrak de zin van Do. Een brandalarm, al snel gevolgd door het Nyan Cat-riedeltje. De schrik was van Dominics gezicht af te lezen, maar toen ging er een golf van herkenning door hem heen, en ook door Lyra.
"Mijn mobieltje!" spraken ze bijna tegelijk in koor, en ze zochten naar hun draadloze telefoon. Dat ze tegelijk afgingen, drong bij beide nog maar half door. Lyra vistte haar Iphone met gemak uit haar zak en zag dat er een smsje binnengekomen was, die ze meteen opende, en het Nyan Cat-deuntje seipelde weg. Niet gauw hierna verdween ook het brandalarmgeluid van Do's GSM.
Lyra keek met lome ogen naar haar beeldscherm.

Missie: Bereik 104

"What the hell?" vroeg Lyra hardop haarzelf af, "wat betekent dat nou weer?"
"Wat, wat?" vroeg Do haar verward, terwijl hijzelf nog te diep in zijn smsje gezonken was.
"Kijk dan!" Ze duwde haar mobielje onder Dominics neus zodat hij gedwongen was haar net-gekregen-smsje te lezen. Dit deed hij niet meteen, pas na een "Do-chan!" keek hij daadwerkelijk, en mee toen hij het las trokken zijn wenkbrauwen vragend naar elkaar toe.
"Da's gek, ik heb precies zo'n zelfde smsje."
"Echt waar?" vroeg Lyra, terwijl ze Do's mobieltje uit zijn hand trok. Ze negeerde de protesterende jongen en liet haar blik vliegensvlug over het schermpje glijden. "Hemel, je hebt gelijk. Want betekent het?"
Het ging vervolgens allemaal erg snel. Een felle pijn schoot door Lyra's hand, en ze hoorde Dominic net als haar een gilletje van pijn slaken. Lyra liet van schrik beide mobieltjes vallen en greep naar haar zere hand. "Hnng... dammit," hoorde ze Dominic vloeken. Met volle verbazing keek Lyra naar haar hand, en nog een gilletje te slaken, deze keer van angst en schrik. "Do-chan!"
"Wat?" vroeg de jongen wat bezorgd.
"Kijk!" Lyra stak haar hand naar Dominic uit. In het binnenste van haar hand waren zwarte cijfers verschenen, vier cijfers, twee aan twee van elkaar gescheiden door een dubbele punt. Opgesteld, als een tijd. Het was erin gebrand. Maar dat was nog niet het gekste.
Het telde af.
Voor hun ogen veranderden de cijfers. De wond verdween, en binnen één seconde hechtte zich een nieuwe wond in de huid, om vervolgens weer te verdwijnen.
59:49
59:48
59:47
"... gaat het?" was het eerste wat Dominic vroeg. Lyra knikte beteuterd, "ik overleef het wel, maar wat is het? En o hemel, jij hebt het ook."
Dominic keek naar zijn hand en hield het vervolgens naast die van Lyra. De wondenklokken liepen gelijk met elkaar af. "Wat is het?" vroeg Lyra.
"Wat het ook is," sprak Dominic, "het geeft ons niet langer dan een uur. Wie weet wat er daarna gebeurt."
"Dan gaat de wond weg?"
"Ja, maar meer weten we ook niet." Dominic keek nog steeds naar hun handen. "Wat als er meer gebeurt? Dat kunnen we nu niet echt uitsluiten na wat we nu voor onze ogen zien."
"Zou het te maken hebben met die rare sms?"
Dominic knarste zijn tanden. "Misschien."
"Dan betekent het dat we een uur hebben om een missie af te maken, vermoed ik," bedacht Lyra.
"O, maar dan is het ineens piece of cake, natuurlijk," sprak Dominic cynisch, "gewoon doen wat er in de sms staat. Absoluut niet raar of zo."
"Heb je een beter plan dan, Sherlock?" vroeg Lyra minstens zo cynisch.
Het gezicht van Dominic droop af. "Nee."
"Goed dan," sprak Lyra vastbesloten. Ze stopte de vragen waarom ze hier was, hoe ze hier terecht kwam, waarom Dominic haar aansprak, waarvan het smsje was en wat het betekende, en wat er met haar hand aan de hand was, allemaal weg. Ze wist dat het een natuurlijke fase van haar zou zijn om haar van alles af te vragen, maar iets knaagde in haar. Alsof ze geen tijd te verliezen had, want dat was erg gevaarlijk. Ook zei iets haar dat als ze deed wat haar gevoel haar zei, ze redelijk snel aan antwoorden zou kunnen komen.
Ze kon alleen maar hopen dat haar gevoel gelijk had.
"Okee," schraapte Lyra haar keel, "let's do this."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.