FanFic.nl

De laatste kracht

Hoofdstuk 3

“Waarom antwoord je niet?!” schreeuwde de man tegen Nico. Hij greep hem bij zijn schouders, “Ben je wel wakker?!”
“Ja, ik ben wakker, maar ook slaapdronken…”
“Mooi, ik heb een droevige mededeling, Sholira…”, Nico schrok op.
“Ik ben niet Sholira!” schreeuwde hij, “Ik ben Nico.”, de man liet hem in één keer los. Nico kon hem niet zien, maar hij hoorde hem bij hem weg stappen.
“Je bent Nico? Dan moet je hier snel weg. Ik hoorde Acawy iets zeggen over dat ze je gevangen wilde nemen.”
“Wat?!” riep hij en sprong van zijn bed af, “Hoe bedoel je dat?”
“Gewoon zoals ik het zeg: ze wil je gevangen nemen, je kan beter gaan, jongen.”
“Oké.”, zei hij en begon zijn kleine beetje spullen te pakken.

Het was ochtend, Nico liep gapend over het bospaadje in het bos waar hij ook wakker werd. Het bos was prachtig, en gelukkig was het droog. In gedachten verzonken liep hij over het paadje. Er kwamen hem een paar mannen tegemoet, ze droegen grote harnassen die glansden in de zon. Ze renden hem gewoon voorbei en hij liep rustig door. Zo kwamen er nog 2 groepjes. Het 3de groepje hield stil bij hem. Ze keken hem verbaast aan.
“Wat doe jij hier?” vroeg de grootste op een norse toon.
“Wandelen, wat anders?”
“Nou, veel plezier dan nog, als je niet wilt vertellen wat je doet.”, zei hij en ze liepen weer verder.

Nico keek naar de lucht boven hem. Zouden zijn vrienden op aarde ook aan hem denken? Veel van dat soort vragen spookten door zijn hoofd.
“Nico, Nico! Daar ben je! Ik heb je hulp nodig.”, Acawy kwam aanrennen, “Je kent Sho wel, ze heeft je hulp nodig. Dat wilde ze eigenlijk deze ochtend al vragen, maar je was weg. Kom mee!” ze greep hem bij zijn pols en trok hem mee het bos in. Nico was verbaasd, had de man in het huis tegen hem gelogen? Acawy trok hem mee door allerlei verschillende paadjes en nauwe doorgangen.
“We zijn er bijna, hier moet je oppassen voor takken, ze hangen nogal laag.”, ze keek bij hem weg, “Sho, als je me kan horen, roep iets!” snel klonk er een anders stem: “Ja, kom alsjeblieft snel!”
“Ik ga zo snel als ik kan, alleen Nico hier is traag!”
“Heb je hem gevonden? Mooi!”

“Ja, dat is zeker mooi!” het zicht werd steeds slechter en Acawy begon steeds sneller te rennen.
“Acawy, schiet alsjeblieft op!”
“Ja, ik ga zo snel als ik kan!” het bos werd alweer minder dicht, daar tussen de bomen, zat Sholira. Ze ondersteunde een man die er niet heel erg wakker uitzag.
“Hier zijn we dan. Nico, kan jij Sho helpen?”
“Ehm, oké.”, mompelde hij en liep richting Sholira en de man. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat er iets mis was. Hij draaide zich om en werd verblind door een flits.

“Gegil van angst, gegil van vreugde, zal je leven in angst of in vreugde?” hij stond op een open veld, maar er was iets anders aan. Alles wat hij hier miste, was daar. Hij keek omzich heen. Rechts van hem stond Boris. Hij keek hem aan met zijn bruine ogen. Zijn blonde, krullende haar glansde in de zon. Hij begon tegen hem te praten: “Nico, als ik je kan redden, zal ik dat doen, wat ik er ook voor moet doen. Ik zal je komen zoeken.”, het beeld verzwakte en Nico werd wakker uit zijn visioen.
“Sorry, Nico, dit moest even. Het was voor het belang van deze wereld.”, zei Sholira op een wat sombere toon.
“Hoezo? Wat is er gebeurd dan?”
“Simpel gezegd: De flits die je zag heeft je buiten westen gebracht waardoor Acawy kon onderzoeken of je niet één van de krachten van Adegna was.”
“Krachten van Adegna?”
“Ja, er zijn op Adegna een aantal krachten, zij moeten de laatste kracht verslaan. Die laatste kracht laat zich alleen zien als alle krachten op één plek zijn.”
“Hoeveel van die ‘krachten’ zijn er dan?”
“Dat weet alleen die laatste kracht zeker. Maar wat we wel weten is dat er meer dan 3 zijn. De eerste, de kracht van de wijsheid, dat is Acawy, de tweede, de kracht van het mysterie, we denken dat mijn zus Uluby dat is, en dan de laatste, de kracht van het kwaad.”
“Denken?”
“Ja, denken, het is de kracht van het mysterie, we weten het niet zeker.”
“O, zo.”, het bleef even stil.
“Ken je het levensplein al?” Nico keek haar aan, “Nee dus, kom maar mee, dan zal ik er wel wat over vertellen.”, ze greep hem bij zijn pols en trok hem het bos uit.

Ze stonden bij het plein. Op het plein lagen verschillende stenen in een mozaïek.
“Ik ken niet alle betekenissen, maar ik ken wel die van het Bergkristal. Dat is de steen van de Vereniging. Deze steen is pracht doorzichtig als er hier vrede heerst, dus als alle mensen vriendelijk tegen elkaar zijn, maar nu is hij troebel.”
“Sholira, mama zoekt je, en je vriend kan natuurlijk ook wel even mee.”
“En jij gaat?”
“De stad in, natuurlijk.”, zei ze op een vrolijke toon. Ze leek precies op Sholira, alleen waren haar ogen niet groen, maar blauw.
“Dat was Uluby, toch?”
“Ja, dat is Uluby, mijn tweeling zus. Zullen we weer naar mijn huis gaan. Ik heb al met mijn moeder geregeld dat je langer kan blijven.”, Nico knikte verlegen en liep met haar mee.

Sholira’s moeder zat in een grote stoel in de hoek van de kamer. Het was al avond. Nico en Sholira zaten samen een kaartspelletje te spelen. De huiskamer zag er nog goed uit. De vloer was van stevig, donker hout en er lag een donkerrood tapijt voor de openhaard waar een vrolijk vuur in knetterde. Er werd op de deur geklopt. Snel kwam er een man binnen.
“Hopelijk ben ik hier bij het goede adres, Uw man, waarschijnlijk wist u wel dat hij een land missie had? Nou, hij is nog niet terug en dat terwijl we hem al deze middag terug hadden verwacht. Hij wist niet zeker of hij het zou redden, dus liet hij een cadeautje achter voor…”, de man keek even op een briefje, “Sholira, ben jij dat?”
“Ehm, ja.”
“Wil je dan even meekomen?” Sholira liep achter de man aan en kwam al snel terug met een soort slangachtige in haar armen.
“Mam, Nico, dit is dus dat cadeautje, een waterstaartslang.”
“Ja, ik wist het al. Het is een schatje. Hoe ga je haar noemen?”
“Shinai.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.