FanFic.nl

De laatste kracht

Hoofdstuk 5

Na een lange dag, één dag na de dood van Sholira’s vader, zat de familie van Sholira in de grote woonkamer. Shinai lag lekker bij Sholira op schoot.
“Dat kan niet! Dat is onmogelijk!” de moeder van Sholira staarde haast een gat in haar krant.
“Laat mij eens kijken.”, Sholira keek van achter de grote leunstoel waar haar moeder inzat naar de krant. Je zag haar lezen. Shinai keek een beetje beteuterd naar het gebeuren.
“Wat?! Dit is onmogelijk! Ze is al dood!”
“Wie is dood, Wat is er aan de hand?!” Nico keek een beetje moeilijk naar Sholira. Ze keek naar haar moeder en die knikte.
“Kom je even mee?” Sholira had de krant in haar handen en liep langzaam de kamer uit. Shinai rolde zich lekker op en ging slapen voor de kleine openhaard met de vrolijke vlammen. Ze liep naar een kamer ergens achter in het huis.

Hier leken de gangen nog ouder dan voor in het huis. Behang was er nauwelijks en als het er al was dan was het heel erg gescheurd. Sholira zat in een kleine kamer. Er stond een bed in. Veel meer kon er ook niet bij. Ze staarde een beetje somber voor zich uit. Toen Nico in de deur opening stond begon ze zacht te praten. Ze staarde nog altijd naar dezelfde plek: “Ik heb vannacht iets gedroomd. Wanneer je dit droomt moet je het aan iemand die ‘bijzonder’ is vertellen. Jij bent bijzonder. Je komt hier niet vandaan, je bent hier nauwelijks een week en hebt al meer meegemaakt dan iemand die hier al zijn hele leven woont. Ik droomde dat de vijf stenen van het ‘levens’ plein werden verwoest. Dat zou het einde betekenen van deze wereld.” Sholira kon geen woord meer zeggen. Nico keek haar aan. Ze was nog droeviger dan dat ze was toen hij in de kamer kwam.
“Wat is het ‘levens’ plein en waar staan die vijf stenen voor?” Sholira bleef kijken naar de muur: “Het levens plein is het plein waar jij onderdoor liep. De vijf stenen liggen daar ook. Elk van die stenen staat voor een deel van deze planeet. Het Bergkristal, de steen van vereniging heb ik al uitgelegd. De steen daarnaast is de Chinese Jade, de steen van de Natuur. Wanneer de Natuur niet in balans is, komen er breuken en barsten in de steen. Deze steen kan genezen. Wanneer de Natuur dan weer in balans is dan wordt deze weer heel. De steen daarnaast is de Fluoride, de steen van de gezondheid. Deze steen blijft altijd hetzelfde. Hij heeft alleen invloed. De gezondheid is hier altijd ongeveer even goed. Dat komt door de Fluoride. Daarnaast ligt de Amethist, de steen van vreugde. In oorlogstijd is deze steen vies en haast zwart. Op een rouw dag wordt deze helemaal zwart. Dat komt alleen voor wanneer één van de krachten dood is. We weten verder niet wat hij doet. Daar middenin ligt het Agaat schijfje, de steen van de waarheid. Met deze moet je heel erg oppassen, door die steen verstijfde je. We weten dat hij een grote rol speelt in het beëindigen van de oorlogen, veel meer niet. Wanneer de eerste of tweede kracht niets doet dan vernietigen deze stenen zichzelf. Vandaar het levens plein.”, ze stootte de woorden maar moeizaam uit. Ze zuchtte even, “Er zijn drie mensen die deze droom hebben. Dat betekend dat ik misschien de tweede kracht ben. Maar die droom zegt niet alles. Ik wist het pas zeker bij het krantenartikel. Je moet het maar even lezen. Ik moet even weg.”, Nico pakte de krant en begon te lezen:”Een interview met Rerary, De tweede kracht.
Vraag 1. Hoe weet je dat je de tweede kracht bent?
Via dromen, ik voelde me het meest aangesproken van de drie die de droom hadden.
Vraag 2: Ben je bang voor de strijd met….”, Sholira kwam verlegen de kamer binnen lopen. Deze keer keek ze naar hem. Hij schrok zich een ongeluk. Er werd hard op de voordeur gebonsd. Hij hoorde allemaal harde stemmen. Hij begon hard tegen haar te schreeuwen:”Hoe kon je! Hoe durf je! Geef daar maar antwoord op, Uluby!” Uluby keek hem een beetje moeilijk aan:”Ik moest het doen. Zoals ik al zei, ik moest het aan een bijzonder persoon vertellen. Ik dacht dat als ik me voordeed als Sholira je beter zou luisteren….”
“Ik had ook geluisterd als je gewoon naar me toe was gekomen. Maar nu ben ik kwaad!” Nico liep weg richting de kamer waar ook de harde stemmen waren. Nico voelde zich ongemakkelijk tussen de grote wezens die overal in de kamer waren. Er waren wezens die twee keer zo groot waren als hij. Hij ving terwijl hij daar stond een paar woorden op:”… Het Adegna Atletiek toernooi…”
Sholira stapte verlegen de kamer binnen en werd onthaald door die wezens.
“Hey jongens, dit is Nico. Hij is hier gestrand. Hij komt van de aarde.” Sholira glimlachte even naar hem maar ging toen weg met een groepje meiden. Drie wezens die minimaal een kop groter waren dan hij gingen om hem heen staan. Hij voelde zich benauwd.
“He Nico, doe je ook aan een sport? Marathon lopen, Kosmisch hoogspringen?” Nico keek naar de jongens. Ze keken vriendelijk
“Nee eigenlijk niet. Niet sinds ik hier ben.”, één van de jongens sloeg hem lachend op zijn rug,”Nou dan wordt het hoogtijd voor een potje Basketbal!” hij keek verbaasd naar de jongens:”Kennen jullie dat dan?”
“Ja natuurlijk! Wat dacht je dan dat we deden als we niet aan atletiek deden? Maar wat denk je, doe je mee?” Nico knikte, “Natuurlijk doe ik mee!”

Terwijl ze naar het basketbal veld liepen kwamen er twee Opartops aan. Dat waren grote wezens, twee keer zo groot als hij. Ze hadden scherpe lange nagels aan hun handen en hun hoofd leek op dat van een paard. Ze deden allebei mee in het Adegna atletiek team in het marathon team. Ze hebben een hekel aan mensen en vallen die dan ook aan. Voor Nico maakten ze geen uitzondering.
“Ehm, ik zie jullie wel op het basketbalveld, als jullie achterom kijken weten jullie waarom.”, Nico begon hard te rennen. Hij merkte de Opartops achter hem. Hij was sneller dan zij maar dan ook sneller moe. Hij hoorde hen achter zich:”Grijp hem, het is een mens!” Nico rende over het ‘levens’ plein. Dat was de kortste weg naar het veldje. Met elke stap die hij zette werd hij moeër, zijn keel werd droog. De Opartops kwamen dichterbij, hij kon hun adem voelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.