FanFic.nl

De laatste kracht

Hoofdstuk 7

Boris keek nog eens beter om zich heen. Hij draaide zich naar het bos toe, er vlogen een paar vogels op toen hij erheen liep, maar meer niet. Plots werd hij weer bij zijn pols gegrepen. De man met de capuchon stond er weer. Deze keer deed hij hem gelijk af. Het was de man die hij ook op school had gesproken.
“Heb je besloten wat je doet?”
“Ja, dat heb ik, ik heb besloten om je te vertrouwen, en dat is niet omdat je verhaal zo geloofwaardig was, maar omdat, als het waar is, het toch best griezelig is en ik Nico dan niet meer weer kan zien.”
“Goed. Kom je dan even mee?” hij knikte en liep achter de man aan het bos in. Hij leidde hem langs een aantal paadjes toet ze bij de hut aankwamen die door een paar kinderen uit de buurt was gebouwd, maar nu verlaten was. De man keek naar Boris.
“Dit is je laatste kans, weet je zeker dat je me vertrouwt?”
“Ja, maar zou je kunnen ophouden met dat te vragen? Ik begin straks nog te twijfelen.”
“Oké, oké.”
“Even een vraagje, je weet wel wie ik ben, maar vertel eens wij jij bent, ik weet dat je me volgt en opzoek bent naar bijzondere kinderen, maar meer weet ik niet over je.”
“Laten we dan maar beginnen bij mijn naam. James Itohia, aangenaam, maar noem me maar James. De rest wat je moet weten, weet je al. Het enige wat je nu nog even moet weten is dat we zo op weg gaan naar de plek waar ik werk als ik je niet achtervolg.” James haalde iets uit zijn zak waarmee hij een poort maakte in het kleine hutje. Ze stapten erin en hij sloot weer. Binnen een seconde stonden ze in een kleine ruimte, er stond een grote vergadertafel en alles leek een beetje hightech, “Wat een klein beetje technologie wel niet in een kleine kamer kan doen.”
“Ja, ja.”, mompelde hij terwijl hij de apparaten die uitgestald stonden aandachtig bestudeerde.
“Kom je Boris, het wordt tijd dat je vertrekt naar Adegna. Ik zend je naar de basis van Adegna, vanuit daar zal je naar de plek gaan waar je Nico zal ontmoeten.”, Boris knikte en stapte in een kleine cel, “O, maak je geen zorgen als je flauwvalt, het overkomt bijna iedereen.”, de deur van de cel sloot en een elektronische stem begon af te tellen. Met elke seconde werd hij zenuwachtiger. Al snel was het bij aftellen bij één en Boris voelde een zware kracht op zijn lichaam drukken.

“Ah, eindelijk, hij is wakker. Hoe voel je je?”
“Ehm, oké, denk ik.”, Boris keek in de ogen van een man, hij keek hem indringend aan.
“Je ziet er ook beter uit dan James toen hij hier voor de eerste keer kwam.”
“Ja, hij zag helemaal groen, het is ook niet echt moeilijk om er beter dan hem uit te zien.”, schreeuwde iemand anders.
“Oké, goed punt. Boris, kun je opstaan, dan kunnen we het plan met je bespreken.”, de man stak zijn hand uit. Boris kroop overeind en stond op, hij wankelde een beetje, maar dat was al snel weer over. Hij liep achter de man aan die hem naar een vergaderzaal leidde dieper het gebouw in. Daar zaten al een aantal mensen op hem te wachten. Toen hij naar binnenstapte, keek iedereen naar hem. Hij ging zitten en de man aan de kop van de tafel keek hem bestuderend aan.
“Mooi, nu Boris er ook is, kunnen we het hele plan uit de doeken doen. Zoals we wel weten is ‘legende van Adegna’ weer begonnen. Dit betekend dat er een mens van de aarde op mysterieuze wijze hierheen is gekomen. De zogenaamde ‘uitverkorene’, hoewel dat wel een beetje hoog gegrepen is, hij is namelijk gewoon één van de krachten. Deze keer is dat Nico, hij trekt nu op met Sholira en haar vrienden. Binnenkort vertrekken ze richting het Adegna atletiek toernooi.”
“Altijd heel leuk om naar te kijken.”, zei een man hardop.
“Ilele, probeer om je gedachtes is binnen je hoofd te houden. Maar goed, we hebben uit betrouwbare bronnen vernomen dat daar een poort zal openen naar het kasteel van de demon. Daar kom jij in beeld, Boris, wij kunnen je in één keer naar die poort transporteren…”, het horloge om de pols van de man begon te piepen, en al een paar mannen stonden op, “Maar dat krijg je daar wel te horen, je moet nu gaan.”, de man wenkte hem en leidde hem naar een poort in de muur, “Vanaf hier zal je het alleen moeten oplossen, voor het grootste deel tenminste. Er is alleen een rijmpje dat je moet onthouden: ‘Gegil van angst, gegil van vreugde, zal je leven in angst of in vreugde?’ onthoud dit en het zal lukken.”, en hij duwde hem door de poort.

Boris stond in een grote hal, naast hem was een grote poort. Boris keek ernaar, vlak daarna ging hij ook open, hij kon niet zien wie er stond, maar hij vertrouwde het niet en verstopte zich.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.