FanFic.nl

There is no return -One Direction

Preface

Ik heb niet veel verstand van vliegtuigen, maar wat ik zeker weet, is dat dit niet goed is. Het vliegtuig begint nog harder te schommelen en ik knijp met mijn bezweten handen nog harder in de leuning van de stoel. Liam ziet het en klopt geruststellend op mijn hand, maar het wil niet baten, want tegelijkertijd zakt het vliegtuig met een ruk naar beneden. Ik slaak een hese kreet en ik knijp mijn ogen stevig dicht. Ik focus me op Louis die voor me onverstaanbare dingen aan het mompelen is, zo houd ik mijn hoofd erbij. Harry vraagt angstig aan onze manager of alles wel goed gaat met het vliegtuig, maar hij kan er geen antwoord op geven hij weet het ook niet. Een angstige kreet van Zayn doet mijn ogen openen, als hij al schreeuwt moet er echt iets aan de hand zijn. Hij is nooit bang. Ik kijk dezelfde richting uit als Zayn doet en tot mijn grote schrik staat de rechtervleugel van het vliegtuig in brand. Tranen springen in mijn ogen, ik wil nog niet dood.
“De rechtervleugel van het vliegtuig staat in brand, hierdoor zijn wij verplicht een noodlanding te maken. Houdt u zich goed vast,”� schalt er door ons kleine privé vliegtuigje.
“Dit is niet goed. Dit is helemaal niet goed,”� mompel ik meer tegen mezelf dan tegen de rest. Ik krijg er ook geen antwoord op, wat begrijpelijk is, iedereen is met zijn eigen leven bezig. Mijn oren ploppen, wanneer het vliegtuig hard begint te dalen. In een reflex pak ik Liams hand vast en hard knijp ik erin. Hard knijpt hij terug, maar ik vind het niet erg, het geeft me steun. Ik knijp mijn ogen dicht en wacht op de klap. Minuten gaan er voorbij en nog steeds doen we niets anders dan dalen, wat de spanning doet opvoeren. Een rauwe kreet van Zayn verteld mij dat de grond nadert en ik zet me schrap. Met een klap komt het vliegtuig op de grond en een oorverdovend lawaai volgt hierop. Het vliegtuig schuift nog een paar meter door en dan ligt het met een klap stil. Door de klap word ik uit mijn stoel gelanceerd, mijn hand moet die van Liam loslaten en ik kom neer op de koude, harde grond. De sneeuw die er ligt laat mijn huid tintelen. Al mijn botten en spieren doen pijn, maar toch weet ik mezelf van de grond te tillen. Voor mij gaat het vliegtuig in vlammen op. Ik moet mijn ogen dicht knijpen tegen het felle licht en realiseer me dan pas dat ik nog leef. Ik leef nog.

Reacties: