FanFic.nl

De laatste kracht

Hoofdstuk 13

“Mooi Boris!” riep Sholira, “Vertel op!”
“Nee!” de demon stormde op Boris af. Hij greep hem bij zijn arm en tilde hem de lucht in totdat hij met zijn gezicht voor het zijne hing. Nico’s adem stokte even in zijn keel, maar schreeuwde toen: “Boris, laat je niet verslaan, vertel het!”
“Jullie moeten allemaal chalcedonen verzamelen, en dan op je steen gaan staan. Alleen Sholira en Acawy moeten niet op hun steen gaan staan, zij moeten de demon verslaan.”, hun gezichten verbleekten.
“Laten we dan maar zo snel mogelijk beginnen!” riep Sholira vastberaden, “Ik bevrijd Boris wel, verzamelen jullie die Chalcedonen nou maar.”, Nico liep naar de rand van het plein waar veel mensen al met een chalcedoon in hun handen stonden. Nico liep snel bij de mensen langs die hun chalcedoon aan hem gaven. Af en toe keek hij achterom om te kijken hoe het met Sholira en Boris ging. De demon hield Boris in een greep waarin zijn arm zo ongeveer fijn geknepen werd. De uitdrukking op zijn gezicht was moeilijk. Nico had al snel zijn handen vol met de stenen, snel stopte hij ze in zijn zakken en sprintte op de demon af. Zijn hart bonsde in zijn keel, zijn adem was droog. De demon haalde plots naar hem uit, maar Nico ontweek het behendig. Hij stond nu dicht bij de demon, in een reflex haalde hij hem onderuit. Boris landde op zijn voeten, trilde even, maar keek toen dankbaar naar Nico.
“Nog even, en mijn arm was verbrijzeld. Kachara, Acawy, kom maar, zo hebben we wel genoeg!” Kachara en Acawy keken even nieuwsgierig achterom, maar kwamen daarna snel naar Boris toe. Acawy gaf de stenen aan Boris, en ging bij Sholira staan.
“Kom, wij moeten ook op onze plaatsen gaan staan.”, zei Nico, en sprintte naar zijn steen, de Fluoriet, en ging erop staan, hij pakte de stenen uit zijn zak en hield ze vast. Kachara en Boris deden hetzelfde. Boris keek moeilijk terwijl hij de stenen in zijn rechterhand pakte. Voor het eerst merkte Nico hoe veel mensen naar hen keken, wat ze van hen verwachtte. De demon kroop langzaam overeind waarbij de Chalcedoon in de ketting van Sholira fel begon te gloeien. Het lichtblauwe van de steen gloeide het felst. In het licht kon je nog de patronen van de steen zien. De strepen boven aan, en de wirwar onderin. De demon keek verbijsterd naar het licht. Van achteren kon Nico de uitdrukking op het gezicht van de demon niet zien, maar die zou goud waard zijn.
“Boris, wat moeten ze nu doen?” vroeg Kachara zacht, op haar gezicht was een lichte angst te zien.
“I-ik weet het niet. De stem zei dat hij niet meer kon vertellen dat we op de stenen moesten gaan staan, en de Chalcedoon in onze handen moesten houden.”
“Wat?!” riepen Nico en Kachara tegelijk, “Wat moeten we nu dan?”
“Ik weet het niet, maa…”, Boris stem trok langzaam weg. Voor Nico’s ogen verscheen een beeld van de drie draken en de demon.
“Red me! Alsjeblieft!” het beeld van de demon verdween langzaam. De mystieke vrouwen stem begon weer te spreken, terwijl de draken Shinai, Mag en de draak van Kachara hem verwachtingsvol aankeken.
“Het is nu bijna afgelopen, Sholira en Acawy moeten de demon naar het midden leidden, waar Sholira haar ketting aan jou moet geven. Daarmee word de vloek opgeheven, en vergeet het rijmpje daarbij niet: ‘Gegil van angst, gegil van vreugde, zal je leven in angst of in vreugde? Zoals de draak zijn weg vindt, vindt hij de weg naar vreugde. Zolang de draak loopt, zal het lied niet klinken’. Er is nog maar één deel van opgelost, de draak loopt niet meer. De draak in het tweede stuk, kan ik je vertellen, is Sholira, zei is de draak die de weg van haar hart moet volgen. Dan zal het eerste stuk zichzelf oplossen.”, De draken knikten instemmend, en verdwenen. Het zwarte beeld dat achterbleef verween langzaam. Hij keek nu in de ogen van Sholira die hem hoopvol aankeek. Snel vertelde hij zijn verhaal, de oplossing om de demon te verslaan.
“Maar dan zeg je dus dat de demon niet écht slecht is, hij is gewoon bezeten?” vroeg Kachara nieuwsgierig.
“Ja, we moeten dus met de Chalcedoon de demon bevrijden.”, iedereen knikte instemmend en begon met zijn of haar taak. Sholira rende op de demon af. Ze keek hem vriendelijk aan. De steen rond haar nek begon steeds feller te gloeien.
“Je weet nu dus dat je bezeten bent, wat ga je doen? Je overgeven of de andere kant naar buiten laten komen.”, Acawy keek even met een lang gezicht naar Sholira. Sholira keek hun kant weer op, “Dat moest er even uit.”
“Maar toch was dat wat je moest doen zei de demon vriendelijk, kijk maar eens boven jullie.”, De groep keek naar boven, daar zweefde een zwarte wolk, “Dat was de ik die jullie kenden, ik ben de goede demon. Hoewel, ik ben wel bang dat jullie dat niet willen accepteren, na alles wat er gebeurd is.”, de wolk dreef snel naar de chalcedonen toe, dook erin. De stenen werden er niet donkerder op, maar juist mooier. De cirkels, de strepen en de wirwarren werden juist duidelijker. Het publiek keek ademloos naar hen, maar barstte toen uit in een luid geschreeuw en gejuich. Kleine kinderen stormden het plein op richting Sholira en de demon. Er kwamen ook kinderen naar Nico, Boris, Kachara en Acawy. Ook kwamen er volwassenen op hen af. Ze bekeken de groep eens goed, Nico zag bij veel van hen een enorme verbazing. Een grote man midden in de groep begon te spreken: “Eindelijk zijn de oorlogen afgelopen, tijd voor een groot feest dus! Kom vanavond allemaal naar het plein, daar zullen we feest vieren!” en zo gebeurde het, die avond, iedereen danste, had plezier en feliciteerde hen.

Na drie dagen was eindelijk het laatste feest aangebroken. Helaas wel een afscheids feest voor Nico en Boris. Het hele dorp was opgetrommeld om hen uit te zwaaien. Er was een grote poort midden op het plein, daar moesten ze doorheen. Nico keek teleur gesteld naar de poort, maar voelde toch een spanning in hen opkomen. Hoe zou iedereen reageren als ze hem weer terug zagen? Zou heel Darente op zijn kop staan? Nog veel meer vragen stormden door zijn hoofd, het was dan bijna zo ver. Als laatste zeiden Kachara, Acawy en Sholira hun zegje tegen hen.
“Ik hoop jullie ooit weer eens terug te zien, maar als dat niet gebeurt, dan zijn jullie nog altijd vrienden van ons, wat er ook gebeurt. Trouwens, de draak uit het huis heeft ook een naam: Ilele.”, zei Kachara
“Ik zal goed voor Mag zorgen, en hij zal vast en zeker een goede Aspurere draak worden. Laat alles goed met jullie gaan als jullie terug zijn op aarde.”, Acawy had een kleine glinstering in haar ogen. Het was mooi, maar ook wel griezelig.
“Jullie zijn meer waard dan alle vrienden die ik hier heb gehad op Kachara en Acawy na. Dit valt me heel zwaar, ik hoop jullie ooit nog eens weer te zien.”, ze omhelsden hen, Boris en Nico draaiden zich om naar de poort. Hij begon te suizen, ze verzamelden even moed, maar stapten er toen doorheen. Binnen een fractie van een seconde waren ze weer op de aarde. Ze waren in een gang op school. Deze was verlaten, maar al snel gingen er deuren van verscheidene lokalen open, ook die van hun eigen klas. Ze keken hen aan alsof ze geesten zagen, maar lieten hen daarna snel de klas in.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.