FanFic.nl

I Get Weak

I Get Weak

Ron. De nieuwe co-assistent van zijn vader. Lang, knap, gezellig en vrolijk, een paar jaar ouder dan Edwin, homo en uitgerekend de assistent die bij Lucas op de afdeling werkt. Edwin wordt gek van hem. Wat moet hij hier nou mee? Lucas ligt al ruim 6 weken in coma en de kans dat hij bijkomt wordt elk uur, elke minuut kleiner. Hij mist hem verschrikkelijk. Die stralende lach, zijn vingers die door zijn nekhaartjes strelen tijdens een liefdevolle zoen, zijn goede gevoel voor humor en zijn flauwe grappen. Lucas, je kon hem altijd twee straten verderop al horen.. en nu, nu zwijgt hij al anderhalve maand. "Ik mis je zo.." Fluistert Edwin in het niets als hij met zijn vinger over de foto in zijn hand strijkt. Wiet had hem nota bene gemaakt, tijdens het weekendje weg. Het was een foto van hem en Lucas in het bos, tijdens een wandeling. Ze staan er beide lachend op, Edwin kijkt naar Lucas die ergens hard om lacht. Een mooie herinnering. Edwin kan het nog steeds niet bevatten dat door Wiet's toedoen, Lucas nu ligt te vechten voor zijn leven. Voor hun leven samen. Hoe kon het zover komen? Edwin zakt weg in gedachten, hij herinnert zich die vreselijk dag nog als de dag van gisteren..

Het geluid van een schot galmt nog steeds in Edwin's hoofd. Hij wordt er duizelig van en hij heeft het gevoel dat hij elk moment kan wegzakken. Er ontstond grote paniek in de tent, waar tot even daarvoor een geweldig feest aan de gang was. Er werd geschreeuwd, gehuild, mensen renden als dollen door de tent om maar zo snel mogelijk buiten te komen. Edwin zit met zijn gezicht in zijn handen tegen de tent geleund. Hij moet even bijkomen en wat frisse lucht hebben, de gebeurtenissen van daarnet flitsen voor zijn ogen voorbij. Maar nog geen 20 seconden later schiet hij overeind, wanneer hij zich realiseert dat Lucas niet bij hem is. Verdwaasd kijkt hij om zich heen en springt op. Geruisloos loopt hij naar de ingang van de tent, het is er nu angstaanjagend stil. Hij hoopt dat de schutter is verdwenen. Voorzichtig kijkt hij door de spleet in de tent, maar alles lijkt veilig. Hij loopt het voorstukje van de tent in, en haalt even diep adem. Hij is bang voor wat hij zal aantreffen. Bang voor hoe hij Lucas zal aantreffen. Na een diepe zucht gaat hij de tent in, die erg donker is. Hij ziet geen hand voor ogen, dus hij moet even wachten tot zijn ogen uiteindelijk aan het donker gewend zijn. Hij pakt zijn telefoon uit zijn zak en schijnt bij. Het is een grote chaos in de tent, tafels en stoelen liggen omver, taartbordjes liggen in scherven op de grond, maar er liggen vooral veel mensen op de grond. Lucas. Waar is Lucas? En Edwin's ouders? De paniek slaat toe en hij baant zich een weg tussen alle lichamen en rommel.
"Lucas.." Fluistert hij, "Lucas, gaat het?" Vraagt hij, hopend op een antwoord. Hij weet dat Lucas zich ergens hier in de tent bevond voordat deze hele ramp zich voltrok. Hij hoort nu wel wat geroezemoes, mensen die op staan of ook zoeken naar geliefden, maar van Lucas nog niks.
"Lucas!" Schreeuwt hij nu. Het kan hem niet schelen, hij moet hem vinden en snel. En toen zag hij het opeens - een licht pak, een gestalte, en hij herkende hem meteen. "Oh mijn god, Lucas!" Zegt hij geschrokken en zakt op z'n knieën naast hem neer. "Lucas, hoor je me? Alsjeblieft, zeg wat!" Hij haalt wederom zijn telefoon tevoorschijn om 112 te bellen, maar toen hij met trillende vingers het nummer intoetste hoorde hij al politie en ambulances stoppen buiten de tent. Hij haalt een stuk versiering van Lucas' borst af, zodat hij weer vrij kan ademen en knijpt in zijn hand. "Kom op Lucas, niet weer.. Eén keer is genoeg. Je kan niet..." Hij buigt voorover en drukt zijn lippen tegen Lucas' slaap, hij rust zijn hoofd daarna op zijn sleutelbeen. Niet veel later trekken twee sterke armen hem omhoog, van Lucas af. Zijn vader. "Edwin", Bianca komt naar hem toe en trekt hem in een omhelzing. "Oh schat", zegt ze terwijl het ambulancepersoneel samen met zijn vader Lucas klaarmaakt voor vertrek naar het ziekenhuis. "Hij reageert totaal niet, mam. Ik ben zo bang.. straks.." "Sstt" sust Bianca hem, zijn haar strelend. "Het komt goed, hij houdt van je, en je raakt hem echt niet kwijt. Het is een volhouder!" "Maar wat als..?" "Niet aan denken lieverd, het komt goed. Hij heeft hard genoeg voor je moeten knokken, dus hij laat je echt niet zomaar gaan" Zegt ze met een glimlach. "Pap?" "Zwakke pols!" Hoort hij zijn vader naar de broeders roepen en men versnelt de acties. "Pap? Wat is er met hem? Hij kan niet dood gaan, pap, dat mag niet!" "Hij gaat nu naar het ziekenhuis, Edwin" "Ik ga mee!" Zegt hij, en rent achter de brancard aan de tent uit.

Edwin voelt de tranen branden, als plotseling de bel gaat. Hij haalt een keer diep adem en loopt naar de deur. 'Nee he, dit kan niet waar zijn', denkt hij als hij ziet wie er voor de deur staat. Ron.
"Hey"
"Hey, wat kom je doen?" Vraagt Edwin bot.
"Is je vader thuis?"
"Eh, nee, dus je kunt weer gaan.."
"Dat geloof ik niet, gaat het wel met je?"
"Met mij gaat alles prima.." Zegt Edwin sarcastisch, "Mijn vriend ligt al 6 weken in coma, ik kan me niet concentreren op school, haal alleen maar onvoldoendes terwijl ik al een jaar overdoe, maar verder kan het niet beter!"
"Waarom doe je nou zo?"
"Je bemoeit me teveel met me - zoek iemand anders om lastig te vallen.."
"Maar jij hebt steun nodig, iemand om mee te lachen, te huilen.. Dat zie ik toch.."
"Dat zie je dan verkeerd. En als je soms dacht dat ik Lucas zo vergeet, dan heb je dat mis!"
"Nee, natuurlijk niet. Maar de feiten liegen er niet om, Edwin" En dan, hoe graag hij ook anders had willen reageren, breekt Edwin.
"Ik mis hem zo.." Zegt hij, als er tranen over zijn wangen biggelen. Hij slaat zijn handen voor zijn gezicht en leunt op zijn knieën. "Ik houd zoveel van hem, en ik realiseer me nu pas hoeveel. En ik heb het nooit echt tegen hem gezegd.."
"Edwin, kijk me eens aan.." Zegt Ron, als hij Edwin's polsen vastpakt en zijn handen voor zijn gezicht wegtrekt.
"Blijf van me af!" Schreeuwt Edwin door zijn tranen heen en trekt zijn hand uit Ron's greep.
"Hey rustig.." Probeert Ron Edwin te kalmeren. Ron trekt hem even in een voorzichtige omhelzing. Even vindt Edwin het fijn, het gevoel, de warmte, maar hij duwt Ron al snel van zich af, totdat hun gezichten vlakbij elkaar zijn. "Ik.. ik kan dit niet.." Fluistert Edwin.
"Wat niet?" Het volgende moment landen hun lippen op elkaar en zoenen ze elkaar hevig. Wat had Edwin dit gemist! Hij voelt dat Ron bezig is met het losknopen van zijn blouse, als opeens Edwin's telefoon gaat..

Reacties: