FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 11.

“Ik zie geen verschil eerlijk gezegd. Of zie ik nu iets over het hoofd?”� Vroeg ik twijfelend.
“Nee je ziet het goed. Alles is nog heel waarschijnlijk zijn je spieren wat uitgerekt waardoor het zo veel pijn doet. Dus gekneusd.”� Vertelde dr. Hangry.
“Heel goed. Dr. Hangry.”� Zei dr. Cullen en hij keek toen mij aan. “Dus Jennifer je krijgt een drukverband om je been heen en om je arm niks voorlopig. We willen je vannacht hier nog houden om te kijken of er niet meer problemen kunnen komen. Soms komt het nog wel eens voor na zo’n ongeluk dat er ’s nachts nog iets komt en dat willen we dan voor zijn dat je helemaal van huis naar hier moet komen.”�
“Oh.. Oké dat had ik niet verwacht.”� Vertelde ik. “Ik heb niks qua spullen hier.”�
“Het geeft niet Jennifer. Ik haal wel wat op thuis en dan kom ik dat zo brengen.”�
“Ik ga even een afdeling opbellen voor een plek te regelen en dan brengen we je daarna naar boven.”� Zei dr. Cullen.
Daarna liepen hij en dr. Hangry weg.
“Jeetje. Eerste weekend in Forks en ik moet al gelijk een nacht in het ziekenhuis blijven zonder dat ik in het nieuwe huis heb kunnen slapen. Of al überhaupt me spullen kon uitpakken. Ik baal hiervan.”� Zei ik tegen papa.
“Jenn hier kan jij niks aan doen. Ik kan morgen ook wel de spullen voor je uitpakken voor dat je thuis komt. En denk eerst aan je eigen gezondheid. Ik ben al lang blij dat je het overleefd hebt en dan heb je ook nog niet eens wat gebroken. Je hebt engeltjes op je schouder.”�
“Ik heb wat op me schouders?”� Vroeg ik en keek al heen en weer, maar zag niks.
Papa begon te lachen en ik keek hem verward aan. “Dat is een spreekwoord schat. Als je ergens veel geluk mee hebt gehad met bijvoorbeeld een ongeluk dan zeggen ze wel ‘je hebt engeltjes op je schouder.’”� Vertelde papa.
“Aha.”� Zei ik en lachte ook daarna werd ik weer serieus. “Zou mama het zijn geweest?”�
“Misschien.. Ik weet het niet.”� Zei papa.
Ik werd bij de gedachte aan haar weer verdrietig de jaren na haar overlijden had ik het meer opgekropt om niet verdrietig te zijn dan dat ik er echt over had gepraat. Toen wilde ik me flink houden voor papa en Jil zodat ik hun kon steunen.
Net als toen drong ik het verdriet weer terug en glimlachte flauw.
Een zachte klop op de deur maakte kenbaar dat er weer iemand aan zou komen en inderdaad kwamen dr. Cullen en dr. Hangry er weer aan.
Papa ging mee terwijl de dokters me naar de kamer toe brachten waar ik de komende nacht moest blijven. Nog steeds wilde ik eigenlijk niet blijven maar ik had er niks om tegen in te brengen. Als hun het wilde zou het wel beter voor me zijn.
“Goed, er komt zo meteen iemand bij je om het drukverband aan te leggen om je been. Dan gaan wij weer naar beneden.”� Zei dr. Cullen. “Beterschap.”�
“Bedankt en misschien tot ziens in het dorp.”�
Daarna gingen ze weer weg en even later kwam er nog een arts aan met verband en watten aan. Hij stelde zich voor en vertelde dat hij nachtdienst had teerwijl hij het verband omdeed.
Ik was heel moe en ging ook gelijk nadat mijn vader weer terug was geweest om mijn spullen te brengen en ik me kon omkleden. Ik viel bijna direct in slaap.
Ineens werd ik wakker en had ik een hele erge pijn in mijn buik en drukte op de bel.

Reacties: