FanFic.nl

Losing Control.

15.

Het avondeten was nogal ongemakkelijk. De zaal was enorm. Pas nu besefte ik dat er zoveel tieners werden opgesloten hier. De jongste schatte ik twaalf, de oudste misschien twintig.
Ik zat aan tafel met een paar meisjes en ook jongens. Ik voelde me vreselijk bekeken.
“Je ogen zijn zo raar,”� zei iemand uiteindelijk.
“Ik was blind.”�
“Echt, hoe kwam dat?”�
“Een auto-ongeluk.”�
“En nu kan je weer zien?”�
“Ja, ik heb een operatie ondergaan.”�
“Dus je hebt een auto-ongeluk gehad?”� vroeg een ander meisje. Ik knikte.
“Mijn ouders en broer stierven.”�
“Is dat de reden dat je hier bent?”�
“Soort van. Het is al zeven jaar geleden gebeurt. Ik zat in een slecht weeshuis, werd verslaafd aan sigaretten, had contact met de verkeerde mensen en raakte aan de drugs. Ik heb een paar zelfmoordpogingen geprobeerd, maar ik leef nog altijd.”�
“Heftig. Ik ben hier omdat mijn vader losse handjes had, begrijp je. Hij had mijn moeder vermoord. Ik heb volgens de dokter een levenslang trauma.”�
“Wat erg voor je,”� zei ik.
“Ik ben trouwens Norah en jij bent?”�
“Ik ben Bill.”�
“Aangenaam, Bill.”�
Pas nu viel me haar mooie uiterlijk op. Ze had violet gekleurde haren. Haar oren waren gestretcht. Ik schatte het minstens negen mm. Ze had een septum, angelbite en een bridge. Ze droeg gewone make-up wat haar ogen ook groter maakte.
“Je draagt make-up,”� zei Norah.
“Ja.”�
“Het past mooi bij je ogen, welke kleur had je eigenlijk eerst aangezien ik vooral grijze vlekken zie.”�
“Reebruin, zoals mijn moeder het altijd zei.”�
“Vind je het erg dat je ogen ‘beschadigd’ zijn?”�
“Misschien, het is ook iets van mij nu. Sinds het ongeluk ben ik veel verandert. Mijn ogen waren het begin.”�
“Waar is je kamer?”�
“Derde verdieping.”�
“Mijne ook, zal ik vanaf morgen begeleiden naar de eetzaal?”�
“Lijkt me prima.”�
“Zal ik nu ook met je meelopen?”�
“Mag van mij.”� Antwoordde ik.
Samen verlieten we de eetzaal. Norah had ook nog eens een mooie kledingstijl. Ze droeg een strakke skinny met een simpel T-shirt. Als schoenen droeg ze afgesleten boots.
“Hier is mijn kamer,”� zei ik toen we eenmaal op de derde verdieping terug waren.
“Mijne is drie kamers verder, daarzo.”� Norah wees even richting haar kamer. Ik knikte. “Als je even nood hebt aan sociaal contact, je weet me te vinden.”�
Ik knikte nog eens en ging mijn kamer in. Dat had ik misschien wel nodig de volgende maanden. Sociaal contact.
Ik besloot mezelf nu te trakteren op een bad. Eerst nam ik nog een schone boxer en ging dan naar mijn badkamertje. Het was niet al te groot, maar perfect voor mij. Een bad, wc en wasbak met spiegel. Meer had ik niet nodig. Er was ook een rekje en daar hingen allemaal handdoeken aan. Ergens was ik daar blij om aangezien ik gewoon geen handdoeken had.
Ik liet het bad vollopen en kleedde mezelf daarna uit. Het hete water deed goed. Ik kwam tot rust hoewel mijn lichaam schreeuwde om een sigaret en een pilletje.
Na een halfuur stapte ik uit het bad en droogde me af. Ik trok mijn schone boxer aan en besloot om even mijn mails te checken. Om te kijken als Caitlin me niet al gemaild had.
Ze had me blijkbaar nog niet gemaild dus sloot ik alles weer af. Ik nam mijn Ipod en besloot om te gaan slapen. Ik stopte de oortjes diep in mijn oren en staarde naar de foto op het nachtkastje. Ik verdrong tranen door mijn ogen te sluiten.
“It’s automatic when you say things get better, but they never.”�
Een zucht rolde om mijn lippen. Het leven is hard, zeker als je er geen controle meer over hebt. Ik snakte enorm naar een sigaret. Mijn mond voelde droog aan en mijn hoofd tolde. Ik snakte niet alleen naar een sigaret maar ook naar een pilletje die mijn eenzaamheid zou verdoven zodat ik heel even blij kon zijn, maar dat werd me blijkbaar niet gegund. Ik mocht niet blij zijn.
Uiteindelijk na twee uur wakker liggen viel ik inslaap. Dit keer geen droomloze, maar een nachtmerrie. Hij was vreselijk. Het was alsof ik het ongeluk opnieuw beleefde, maar dat ik een buitenstaander was die alles zag gebeuren. Ik zag hen doodgaan, maar deed niets.
Het was zeker vier uur in de ochtend toen ik wakker werd. Het zweet lag op mijn voorhoofd, tranen liepen over mijn wangen. Ik vloekte inwendig en stapte uit bed. Ik had deze droom al zolang niet meer gehad. Sinds ik begon met drugs. Ik nam iedere avond sinds toen een pilletje zodat ik niet zou dromen. Ik ging met mijn handen onder mijn ogen.
In mijn badkamertje gooide ik water in mijn gezicht. Het liet helaas mijn rode ogen niet weggaan. Ik zuchtte en greep de rand van de wasbak vast. Mijn armen en benen trilde. De tranen liepen opnieuw over mijn wangen. Flashbacks van vroeger kwamen terug. Toen we overkop gingen, ik vast hing ondersteboven aan mijn gordel. Hoe ik Tom zijn hand nog had vastgehouden. Hoe ik opeens geen steek meer zag. En hoe ik opeens helemaal alleen was.
Ik veegde het haar uit mijn gezicht. Er was uitgroei te zien. Gelukkig had ik nog ergens een pakje haarverf gekocht voor ik bij Caitlin terecht kwam.
Ik gooide opnieuw water in mijn gezicht en verliet dan de badkamer en ging achter mijn laptop zitten. Ik startte hem op en ging meteen naar word. Ik kraakte even mijn vingers en dacht na over wat ik kon neerschrijven. Het kon een brief aan Tom zijn, ja dat kon ik doen.

Beste Tom,
Vanaf nu ga ik je in dit document alles vertellen, maar dan ook alles. Over hoe ik me voel en wat ik heb gedaan. Ik kan alvast vertellen dat ik nu in een instelling zit. Sinds vandaag. Nogal triestig. Sinds je dood en die van mama en papa zat ik in een weeshuis. Ronald was niet de beste ‘vader’ voor me. Hij vond het leuk om me pijn te doen. Fysiek en mentaal. Hij wist me altijd wel weer te kraken. En op een dag was er geldnood en nog geen klein beetje. Ik moest er voor inspringen. Ik werd een hoer. Een vuile hoer. Triestig is het niet? Ik neukte voor geld.
En van dat geld kocht ik sigaretten. Natuurlijk mocht ik niet alles hebben. Ik kreeg enkel de fooi. De rest was voor Ronald. Op een dag kwam er een klant, zoals elke week en in het weekend. Hij was anders dan alle andere mannen. Hij bood me drugs aan. ‘Wit goud’ had hij het genoemd. Hij had me ook beloofd dat ik me er beter door zou voelen, dus had ik het geprobeerd. Eerst voelde ik me ontzettend leeg en toen werd alles kleurvol en zag ik leuke figuurtjes. Het was één van de beste gevoelen die ik ooit had gehad. Elke week kocht ik drugs van de man tot hij opeens een grote voorraad voor me bij had. Ik had al mijn spaargeld ervoor gegeven en het was de moeite waard.
Op een dag ging Ronald te ver. Hij sloeg en schopte me halfdood. Ik werd wakker in de hal, op de vloer. Ik rende weg en klom op de eerste beste brug die ik vond. Ik was bijna gesprongen, maar een meisje van mijn school, Caitlin, hield me tegen.
Ze hadden de politie gebeld en ik moest Ronald aangeven. Het was één van de meest vreselijke dingen ooit. Ik heb nog altijd schrik dat hij wraak komt nemen ook al weet ik dat hij achter de tralies zit.
En nu zit ik dus in die instelling. Omdat ik een vuile drugsverslaafde hoer ben. Het spijt me enorm dat ik jou broer moet zijn. Je schaamt je vast enorm voor mij.

Reacties: