FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 7

Iris POV

Er was een week verstreken en Liam lag nog altijd in een coma. Hij had een zuurstofmasker om en allemaal buisjes in zijn armen op zijn hartstreek zaten er twee plakkers die ook met buisjes waren verbonden met een machine. Zijn hart bonsde onregelmatig. Hij had een paar lelijke brandwonden opgelopen die ik nu zat in te smeren met een zalfje. De verpleegster had het me een paar minuten aangeboden en ik had het met veel plezier aangenomen. Toen ik klaar was met de brandwonden legde ik het zalfje weg, spoelde mijn handen en ging terug op de stoel naast Liams bed zitten. Ik nam zijn hand vast.
“Liam? Kun je me horen? Waarschijnlijk niet. Ik mis je.”� Mijn stem begon te trillen.
“Als je me hoort zou je dan een kneepje willen geven in mijn hand? De jongens hebben hier gisteren nog een liedje gezongen voor jou. Maar dat heb je vast ook niet gehoord. We hebben een verassing gepland als je weer wakker wordt. Morgen is het mijn verjaardag, de jongens willen een feestje geven, waarschijnlijk om mij op te vrolijken. Maar ik heb nu echt geen zin in een feestje en mijn verjaardag is niet compleet zonder jou.”�
Er verschenen tranen in mijn ogen die langzaam over mijn wangen rolden. Ik streek met mijn hand over Liams gezicht.
“Kun je me echt niet horen? Knijp maar mijn hand als het wel zo is of kun je dat nog niet?”�
Hij kneep niet. “Och Liam, wordt alsjeblieft wakker, ik word er gek van!”�
Er stond een verpleegster in de deuropening die me arrogant aankeek. Ze wees met haar vinger naar haar uurwerk.
“Het bezoekuur is voorbij. Als je het maar laat om wakker te worden als ik er niet ben! Ik hou van je.”� Ik drukte nog een kus op zijn voorhoofd, liet zijn hand los en liep de kamer uit. De verpleegster die stond te wachten bleef me arrogant aankijken.
“Het bezoekuur was tien minuten geleden al voorbij jongedame,”� snauwde ze.
Ik wou iets terugzeggen maar hield me in. In plaats daarvan negeerde ik haar en liep naar de lift.

De volgende dag zat ik weer trouw naast Liams bed. Zijn mama zat naast me en er stroomden tranen over haar wangen. Ik wist niet goed wat ik moest doen.
“Och Liam, jongen toch, word nu toch eens wakker!”�
Ze streek wat haar uit Liams ogen en drukte een kus op zijn voorhoofd.
“Ik ga koffie halen, moet jij ook iets hebben?”�
Ik schudde mijn hoofd. Toen zijn mama weg was zong ik zachtjes ‘er is er één jarig, hoera, hoera’ voor mezelf. Ik barstte in tranen uit. Ik had te veel emotie opgekropt de laatste tijd waarschijnlijk.
“Godverdomme Liam, word nu toch eens wakker!”�
Plots voelde ik iets bewegen aan mijn hand. Mijn ogen schoten naar Liams hand die in de mijne lag.
“Liam? Ben je wakker? Hoor je me?”�
Zijn vingers knepen nog is, heel zacht maar toch voelbaar.
“Liam! Je bent wakker! Eindelijk!”�
Tranen van blijdschap stroomden over mijn wangen. Ik riep de dokter met een knopje en hij kwam tegelijk met Liams moeder de kamer binnengelopen. De dokter controleerde alle machines, schreef wat op een papier en haalde toen het zuurstofmasker van Liams gezicht.
“Hij kan nu elk moment wakker worden.”�
Tien seconden later knipperde Liam met zijn ogen.

Liam POV

Ik hoorde iemand praten. Maar ik zag niets. Ik probeerde mijn ogen open te doen maar het leek alsof er tien ton op mijn oogleden rustte. Iris? Het meisje dat naast mij zat zong zachtjes voor zich uit. Plots hoorde ik iemand wanhopig snikken. Ik moest haar duidelijk maken dat ik al wakker was. Ik voelde haar hand in de mijne liggen en ik probeerde mijn vingers te buigen. Ik concentreerde me enkel en alleen op mijn vingers. Ze bogen lichtjes. “Liam?”�
Iris klonk verbaasd en blij tegelijk. “Liam? Ben je wakker? Hoor je me?”�
Ik probeerde nog eens te knijpen. Het lukte. Even later hoorde ik nog twee mensen binnenkomen. De één was precies een dokter dat maakte ik toch op uit wat hij zei. De tweede persoon zei niets. Toen de dokter weg was probeerde ik nog eens mijn ogen te openen. Na een paar keer proberen lukte het eindelijk. Het eerste wat ik zag was een wit, helder licht, mijn ogen waren niet meer gewend aan licht. Het enige dat ze de laatste tijd zagen was duisternis. Ik knipperde wat met mijn ogen en ik kon wazige contouren zien. Ik knipperde nog is. Ik keek naar het meisje naast mijn bed. “Iris?”� Ik kreeg het met veel moeite over mijn lippen geperst.
“Liam? Ik ben hier en je moeder is hier ook, zie je?”� Ze trok nog een andere gedaante voor zich. Ik produceerde een glimlach, of toch iets wat erop moest lijken.
“Hej lieverd, ben je eindelijk wakker?”� Ze drukte een kus op mijn voorhoofd.
“Ik moest eigenlijk al een halfuur geleden op mijn werk zijn maar ik wou je toch zien wakker worden, tot straks lieverd.”�
Ik produceerde weer een glimlach ten teken dat ik het begreep. Mijn moeder verdween uit de kamer en ik concentreerde me weer op Iris. Ik knipperde nog eens met mijn ogen en zag haar al wat beter. Ik hief mijn hand op en raakte haar gezicht aan. Mijn arm viel direct terug neer. Ik was nog te zwak. Iris huilde, ik vermoed van blijdschap. Ik produceerde weer een glimlach, het ging me steeds beter af. Iris glimlachte terug. Toen boog ze zich naar voor en drukte een zachte kus op mijn lippen en toen op een paar andere plaatsen op mijn gezicht en armen. Waarom deed ze dat? Ik keek naar mijn arm en zag een aantal rode plekken. Waar was ik eigenlijk? Ik knipperde nog eens met mijn ogen en zag boven mijn hoofd tl-lampen hangen. Ik snoof eens en probeerde de geur thuis te brengen, ik had hem ooit nog eens geroken. Ik hoorde nu ook piepjes en zag buisjes uit mijn arm steken, er was net een dokter geweest, Iris en mama die zeiden “Wordt wakker.”� Ik lag op een bed met witte lakens. Ik was in een ziekenhuis! Maar waarom? En toen wist ik het weer. Beelden van Thomas en Steffie flitsten voorbij, Thomas die iets gooide, een ontploffing, vlammen, rook. Ze verspreiden zich voor het raam, ik kon er niet uit springen. Ik liep naar de deur. Nog meer rook. Geen adem. Ik hoestte. En toen niets meer. Enkel zwart. “Iris?”� “Ja?”�
“Ge-gelukkige ver-verjaardag,”� zei ik met veel moeite.
“Dankje.”� Ze glimlachte en drukte weer een kus op mijn lippen.
“Slaap nu maar, dat zal je goed doen.”�
Ik kneep nog eens zacht in haar hand. Toen vielen mijn ogen dicht, ik voelde nog net twee lippen op mijn voorhoofd voor ik in slaap viel.

Reacties: